Cranberryzomer

H zoekt iets nieuws om voor te leven. Z weet wat ze wil, maar hoe? Een b na-botsing zet hun levens op een nieuw spoor van hoop. IRENE HANNON IRENE HANNON Cranberr y zomer Cranberr y zomer EEN HOPE HARBORROMAN Na de dood van z n vrouw vertrekt de uitgebluste zakenman Michael Hunter naar het schilderachtige kustplaatsje Hope Harbor, in de hoop daar wat rust te vinden. Het is de plek waar z n vrouw alt d al eens heen wilde, en Michael wordt aangetrok en door de naam; h kan wel een haven van hoop gebruiken. Maar b aankomst bl kt het enige hotel gesloten en tot overmaat van ramp brengt h een vrouw op een f ets ten val. Geluk ig is Tracy Campbel niet boos. Sterker nog, ze helpt hem uit de brand. Als h haar beter leert kennen, merkt h dat z ook het nodige verdriet met zich meedraagt. En als h hoort dat haar cranberryboerder in zwaar weer verkeert, weet h dat het nu z n beurt is om te helpen. Al snel waait er een frisse bries door Hope Harbor, die genezing en hoop brengt. Niet al een aan Michael en Tracy, maar ook aan vele anderen. Irene Hannon bedacht het f ctieve stadje Hope Harbor op een reis langs de kust van Oregon. Dit leek haar de perfecte plek voor de romantische, hartverwarmende verhalen die z als geen ander kan schr ven. Ze hoopt dat haar lezers net zo genieten van hun bezoek aan dit heerl ke plaatsje als z heef genoten van het schr ven erover. ISBN 9789043531948 NUR 302 9789043531948 ‘Irene Hannon is een geweldige verhalenverteller!’ – Debbie Macomber , auteur van Rose Harbor voor altijd Omslag Cranberryzomer 140x215mm l. indd Alle pagina's 10-05-19 16:13

Cranberryzomer

Voor Margaret en Tony Breslin uit Ierland. Dank voor de royale en vriendelij ke gastvrij heid die jull ie Tom en mij door de jaren heen hebben betoond. Altij d als we de geboorteplaats van mij n vader bezoeken, geven jull ie ons het gevoel thuis te komen. Jull ie zij n buitengewone familie! Moge God jull ie altij d in de palm van Zij n hand bewaren.

Irene Hannon Cranberryzomer Een Hope Harbor-roman Vertaald door Lia van Aken KokBoekencentrum Uitgevers – Utrecht

Vertaling: Lia van Aken Ontwerp omslag: Vill a Grafi ca Lay-out binnenwerk: Crius Group isbn 978 904 35 3194 8 isbn (e-book) 978 904 35 3195 5 nur 302 www. kokboekencentrum. nl © 2019 KokBoekencentrum Uitgevers Oorspronkelij k verschenen onder de titel Hope Harbor. © 2015 by Irene Hannon. All rights reserved. All e rechten voorbehouden. Uitgeverij KokBoekencentrum vindt het belangrij k om op milieuvriendelij ke en verantwoorde wij ze met natuurlij ke bronnen om te gaan. Bij de productie van het papieren boek van deze titel is daarom gebruikgemaakt van papier waarvan het zeker is dat de productie niet tot bosvernietiging heeft geleid.

5 1 Gesloten tot 13 juni. Michael Hunter keek naar het met de hand beschreven bord op het kantoortje van het Gull Motel en ging zuchtend met zij n vingers door zij n haar. Niet het welkom dat hij had verwacht, na een geestdodende rit van 36 uur door het hele land, naar de kust van Oregon. En waar moest hij dan nu de komende drie weken slapen tot de tent weer openging? Hij moest zich inhouden om niet tegen de deur te schoppen en gluurde door de ruit het schemerige, verlaten kantoor in. Rammelde aan de deurknop, die geen centimeter toegaf. Speur- de het kleine, lege parkeerterrein af. Het bord loog niet. Het motel was gesloten. Hij draaide zich om naar de jachthaven onder aan de heuvel, waar boten op de kalme golven dobberden. Het motel mocht dan tegenvall en, Hope Harbor was in elk geval net zo schilder- achtig als beloofd. Bloembakk en boordevol kleurige bloemen dienden als buff er tussen de stoep en de glooiende stapel rots- blokk en die naar het water leidde. Aan de overkant van de jacht- haven keken in een brede straat pitt oreske winkelpuien uit op de zee. In een parkje, waar de lange, halvemaanvormige paral- lelweg doodliep bij een rivier, stond een wit prieel. De volgende straat was omzoomd door nog meer winkels, waarvan vele ver-

6 sierd waren met felgekleurde luifels en fl eurige bloembakk en. Het plaatsje was precies zoals hij had verwacht. Maar nu het enige motel gesloten bleek, zag het er niet naar uit dat het zij n thuis zou worden gedurende zij n verblij f in de streek. Een steek van woede drong door zij n vermoeidheid heen. Waarom had de receptionist hem een kamer laten boeken als het motel meerdere weken dichtging? En waarom was de fout niet rechtgezet in de dertig dagen nadat hij een aanbetaling had gedaan? Als prutserige zakenpraktij ken als deze kenmerkend waren voor de veelgeprezen relaxte levensstij l van de Pacifi c North- west, konden de inwoners die houden – vooral omdat die slor- digheid betekende dat hij nu een andere plek moest zoeken om zij n vermoeide hoofd neer te leggen. Hij reikte naar het mobieltje aan zij n riem en fronste toen hij in het niets greep. O ja, hij had het afgedaan toen hij twee dagen geleden was weggereden uit Chicago. Een bewust besluit om radicaal los te komen van zij n werk. Dat was tenslott e waar verlof om draaide. Maar die mobiel was toch vlak bij de hand. Hij liep terug naar zij n auto, opende de koff erbak, rommelde in de kleinste van zij n twee tassen en haalde hem eruit. Er verschenen drie berichten toen hij hem aanzett e, all emaal van het Gull Motel. Hij luisterde de eerste boodschap af, van een vrouw die Ma- deline heett e en zich de manager noemde. ‘Meneer Hunter, we hebben helaas brand gehad en zull en ongeveer drie weken gesloten zij n voor renovatiewerkzaamhe- den. Bel me alstublieft zo gauw het u gelegen komt, zodat we u kunnen helpen ander onderdak te vinden. ’ Ze noemde haar nummer.

7 Het tweede en derde bericht waren iets vergelij kbaars. De sluiting was dus onverwacht en ze hadden wel degelij k geprobeerd hem te bell en. Langzaam ademde hij een teug frisse zeelucht in en probeer- de de stij ve spieren in zij n schouders te ontspannen. Twee da- gen achtereen vij ft ien uur rij den en vanochtend bij het krieken van de dag opstaan voor het laatste stukje van de reis, was blij k- baar fnuikend geweest voor zij n verdraagzaamheid. Het was eigenlij k meer zij n stij l om mensen het voordeel van de twij fel te geven. Bovendien was hij gewend te improviseren en creatie- ve oplossingen te vinden voor problemen. Hij stapte makk elij k over tegenvall ers heen. Klappen kon hij goed opvangen, dat was een van de dingen die Julie zo leuk aan hem had gevonden. Julie. Zij n zicht op de haven werd wazig aan de randen en hij beet zij n tanden op elkaar. Loslaten, Hunter. Aan zelfmedelij den heb je niks. Doorgaan. Pak je leven weer op. Die raad gaf hij zichzelf nu al maanden – en hij was vast van plan zij n eigen advies op te volgen. Zodra hij had uitgevogeld hoe. Hij vocht tegen een golf van weemoed en tikte met een on- vaste wij svinger het nummer in dat de vrouw hem had gegeven. Even keek hij naar zij n trill ende hand, toen schoof hij hem in zij n broekzak. Hij was gewoon moe. Hij moest eten en slapen, in die volgorde. Hoe eerder hoe liever. Morgen leek all es beter. Dat kon niet anders. Als deze reis hem niet hielp zij n leven op de rit te krij gen, dan had hij verder geen opties meer. Terwij l de telefoon overging, keek hij weer naar de haven, langs de aanlegsteiger aan de linkerkant en de paar rotsige ei- landjes aan de rechterkant, die de turbulente golven temden

8 en de boten in de jachthaven beschermden. Zij n blik gleed over het kalme oppervlak van de zee helemaal naar de horizon, waar kobaltblauw water op een intens blauwe lucht stuitt e. Vanaf zij n plekje op de heuvel leek het helemaal perfect. Maar dat was het niet. Niets was perfect. Niet van dichtbij . Dat was de ill usie van afstand – die verzachtt e de randen, mas- keerde de oneff enheden, verdoezelde rommelige details. Het veranderde ook je perspectief. Als hij geluk had, zou deze reis al die dingen voor hem doen, en meer. ‘Meneer Hunter? Met Madeline King. Ik heb geprobeerd u te bereiken. ’ Hij maakte zich los van het vredige panorama en drukte de telefoon tegen zij n oor. ‘Ik ben het hele land door gereisd en mij n telefoon stond uit. Ik ben nu bij het motel. Wat kunt u als alternatief voorstell en? ’ ‘Helaas zij n er in Hope Harbor niet veel opties, maar er zij n meerdere aardige gelegenheden in Coos Bay of Bandon. ’ Ze begon de namen van de hotels op te noemen en hij smoor- de een zucht. Hij was niet dat hele eind hierheen gereden om in die andere stadjes te logeren. Hij was gekomen om een poosje in Hope Harbor te verblij ven. ‘Is er niets dichterbij ? ’ Ze zweeg even toen hij haar abrupt in de rede viel. ‘Eh… niets wat ik zou aanbevelen. Ik kan wel een B&B voor u vinden in de buurt, maar die zij n aan de dure kant. De meeste mensen boe- ken die voor één of twee nachten op z’n hoogst, en ik meen dat u van plan was een paar weken te blij ven? Bovendien zij n B&B’s meestal ingericht op stell en. ’ Daar had ze gelij k in. Daar zou hij zij n eenzaamheid des te sterker voelen. ‘Oké… boek me maar provisorisch ergens een paar nachten,

9 dan zal ik in de tussentij d beslissen wat ik wil. Bandon heeft mij n voorkeur, omdat het dichterbij is. ’ ‘Ik ga er meteen mee aan de slag. ’ ‘Haast u niet. ’ Hij keek naar het twee straten lange winkelge- bied, als je het zo kon noemen. ‘Ik ga een poosje hier rondlopen en een hapje eten. ’ ‘Goed plan. En nogmaals, mij n excuses voor het ongemak. ’ Ze hingen op, hij pakte een jasje van de achterbank en sloot de auto af. Zo midden op de dag was het best warm, al was de wind fris – naar zij n maatstaven dan. Maar misschien was een beetje kou in de lucht normaal voor de derde week van mei. Zij n maag rammelde en hij begon de heuvel af te lopen. Als hij niet zo uitgehongerd was, zou hij de andere kant op zij n gegaan om het grote, lege strand aan de voet van de steile rots- wanden aan de rand van het stadje te verkennen, dat hij had zien liggen toen hij aan kwam rij den. Een wandeling over het zandstrand langs de brandingspilaren die uit de kust in slag- orde leken opgesteld, zou veel prett iger zij n dan een wandeling over – hij keek naar het straatnaambord toen hij onder aan de heuvel kwam – Dockside Drive. Hij was de straat zo door en halverwege werd hem al dui- delij k dat zij n etensopties beperkt waren tot een bakk erij en een hengelsportwinkel die adverteerde met broodjes om mee te nemen. All e echte restaurants moesten zich in het winkelgebied be- vinden, één straat verwij derd van de jachthaven. Net toen hij op het punt stond op zij n schreden terug te ke- ren, dreef een kruidige, smakelij ke geur zij n kant op. Hij keek met samengeknepen ogen naar het eind van de rij gebouwen, waar aan de rand van het parkje aan de waterkant met het prieel een witt e foodtruck stond. Charley’s, volgens de kleurige lett ers boven het loket, waar mensen hun bestell ing deden bij een man

10 met een verweerd gezicht en een lange grij ze paardenstaart. Weer dwarrelde het aanlokk elij ke aroma zij n kant op en deed zij n maag luid rammelen. Verkocht. Wat er ook geserveerd werd, hij zou het eten. Hij veranderde snel van richting en stapte van de stoep om de straat over te steken. ‘Hé! Kij k uit!’ riep een vrouwenstem wat paniekerig. Hij draaide zich met een ruk om en sprong nog net op tij d naar achteren om een botsing te voorkomen met de fi etser die recht op hem afk wam. De vrouw op de fi ets had helaas minder geluk. Ze week uit en wiebelde nog een paar meter door. Toen viel ze op de grond in een kluwen van armen, benen, boodschappen en spaken. Hij had maar een paar tell en nodig om zich genoeg te her- stell en om haar te hulp te schieten, en tegen die tij d krabbelde ze al op. ‘Gaat het? ’ Ze keek hem met felgroene ogen woedend aan, wreef met haar ene hand over haar heup en streek met de andere het goud- bruine haar dat uit haar paardenstaart was ontsnapt naar ach- teren. ‘Ik overleef het wel ja… maar kij k de volgende keer uit je dop- pen voordat je zomaar het verkeer in stapt. ’ ‘Sorry. ’ Niet echt sterk, maar wat kon hij anders zeggen? ‘Laat me je helpen met je fi ets. ’ Hij stak zij n hand uit, maar ze was hem voor. ‘Ik heb hem al. ’ Ze zett e de fi ets overeind en controleerde snel of die iets had. ‘Als er schade is, zal ik die met all e plezier betalen. ’ Ze tilde de fi ets op de standaard. ‘Hij is er beter aan toe dan mij n boodschappen. ’ Knorrig keek ze naar de kapott e eieren

11 op het wegdek en begon de blikk en te verzamelen die een paar meter weg waren gerold. Terwij l zij de verdwaalde conserven bij elkaar zocht, raapte hij een pakje gehakt op en een half geplet brood. Ook vond hij een gekreukte witt e zak van een bakk erij . Door de opening zag hij een verfrommeld kaneelbroodje. Een seconde later werd de zak al uit zij n hand gegrist. ‘Ik regel het verder zelf wel. ’ Ze stak haar hand uit naar het brood en het gehakt. Hij werd wee in zij n maag toen hij het bloed zag dat uit een nare schram uit de muis van haar hand sij pelde. ‘Je bent ge- wond. ’ Ze inspecteerde de wond snel terwij l ze hem het vlees en het brood afnam. ‘Niet erg. Ik kij k er wel naar als ik thuis ben. ’ Ze keerde hem de rug toe en begon haar plastic boodschappentas- sen opnieuw in te pakk en. ‘Hoor eens… laat me in elk geval dat beschadigde eten ver- goeden. ’ ‘Maak je niet druk. ’ Ze stopte de tassen in de manden aan weerskanten van haar bagagedrager en zwaaide een lang, in spij kerbroek gestoken been over de stang. ‘Kij k de volgende keer gewoon uit voordat je oversteekt, oké? ’ Ze zett e af, keerde en reed de straat in. Michael keek haar na tot ze om de hoek was verdwenen en stopte zij n handen in zij n zakk en. Wat kon er nog meer verkeerd gaan vandaag? Zij n eetlust was weg en hij week uit naar een van de bankjes die op regelmatige afstand van elkaar langs de waterkant waren geplaatst. Aardig van de gemeente om inwoners en toeristen een plek te bieden waar ze konden relaxen en hun zorgen weg laten smelten. All een smolten zij n zorgen niet weg.

12 Integendeel, hij werd bekropen door de vertrouwde leegte en duistere wanhoop die hem de afgelopen anderhalf jaar al vergezelden, en die een schaduw wierpen die door niets kon worden overwonnen. Niet door het fell e zonlicht, niet door de drieduizend kilometer afstand tussen hem en zij n herinnerin- gen, niet door de optimistische naam van dit plaatsje die hem had gelokt en de beloft e van een betere toekomst inhield. Hope Harbor? Hij plantt e zij n ell ebogen op zij n knieën en liet zij n hoofd in zij n handen zakk en om het idyll ische uitzicht buiten te sluiten. Wat hem betrof had degene die die naam had verzonnen, be- hoorlij k misgekleund. Anna Will iams overhandigde Charley Lopez het geld toen hij haar bestell ing door het loket van de foodtruck aanreikte. Ze snuff elde aan de zak. ‘Ruikt verrukk elij k. Wat is het geheime ingrediënt vandaag? ’ Charleys glimlach ontbloott e twee rij en glanzend witt e tan- den in een gezicht dat de kleur van koffi e verkeerd had. ‘Niks bij zonders. Een vistaco is een vistaco. ’ ‘Niet als jij ze maakt. Wat voor vis heb je gebruikt? ’ ‘Hoezo, spreekt hier de concurrentie? ’ Ze grij nsde. ‘Ik ben 69. De tij d van professioneel koken ligt achter me. ’ Hij plantt e zij n ell ebogen op de toonbank, keek van links naar rechts en dempte zij n stem. ‘Heilbot… met een snufj e ko- riander. ’ Hij knipte met zij n vingers. ‘De rest is magie. ’ Hij boog zich opzij , pakte nog een pakk etje in vetvrij papier en stak het haar toe. ‘ Wil je dit aan die vent op dat bankje geven als je lang- sloopt? Hij ziet eruit alsof hij wel een opkikk er kan gebruiken. ’

13 Anna keek om. De man zat met zij n rug naar haar toe, maar er was weinig invoelingsvermogen voor nodig om zij n versla- genheid te herkennen. ‘Enig idee wie dat is of wat er aan de hand is? ’ ‘Geen fl auw benul. ’ En de plaatselij ke tacodeskundige zou ook geen moeite doen om erachter te komen. Hem ontging niets van wat er in het stadje omging, maar hij stelde nooit vragen. Roddelde nooit. Sprak nooit een oordeel uit. Misschien konden ze het daarom zo goed vinden. ‘Is goed. ’ Ze pakte het zakje aan. ‘Moet er ook nog een bood- schap bij ? ’ ‘Ja. ’ Charley pakte een stukje papier, krabbelde er een paar woorden op en vouwde het dubbel. Met een ell eboog op de toonbank boog hij zich naar haar toe en stopte het papiertje in de vouw van het pakk etje. ‘Ik zou het zelf wel brengen, maar er komen nog meer klanten aan. ’ Hij wees naar een paar mannen met helm die aan kwamen lopen. ‘Die wegwerkzaamheden aan de 101 zij n misschien ergerlij k voor automobilisten, maar voor mij is het gouden handel. ’ ‘Kook je morgen ook? ’ Anna ging opzij om plaats te maken voor de wegwerkers. ‘Hangt van het weer af, en van de vangst van de dag – en mij n humeur. ’ Hij grij nsde en wendde zich tot de nieuwe klanten. Balancerend met haar tas en de extra portie vistaco’s begaf Anna zich naar de man op de bank. All een Charley kon haar overreden om een onbekende te benaderen. Sterker nog, ze praatt e zelfs weinig met mensen die ze het grootste deel van haar leven al kende. Wat had het voor zin? Niemand bekom- merde zich om je, behalve familie, en als die er eenmaal niet meer was… nou ja, je kon er beter maar vrede mee hebben dat je all een was.

14 Ze hield haar pas in en draaide zich om naar de foodtruck. Er stond nu een hele rij en Charley was druk bezig. Ze wilde hem het liefst zeggen dat hij zij n eigen weggevertje maar moest brengen. Anderzij ds, hij had nog nooit een gunst van haar gevraagd, en een vriendelij k gebaar kon je toch moeilij k bekritiseren. Gelaten liep ze door naar de bank en nam de man op. Hij zat nog steeds met zij n hoofd in zij n handen, in zij n donkerbruine haar glansden een paar grij ze plukjes. Zeker niet een van die zwervers die zo nu en dan door het stadje trokk en. Zij n spij ker- broek was versleten genoeg om hem in die categorie te plaat- sen, maar zij n schoenen waren van gepoetst leer. Ze schudde haar hoofd. Zoals mensen zich tegenwoordig kleedden! Dit kon zomaar een yup zij n, of hoe ze die jongelui noemden die almaar op de maatschappelij ke ladder stegen, graag onconventioneel waren en de dingen op hun eigen manier deden. Wist zij veel, het kon wel een hoge piet uit Silicon Vall ey zij n die een eindje langs de kust was gaan rij den, treurend om het verlies van een miljoenendeal. Met zo iemand hoefde je geen medelij den te hebben. Ze rechtt e haar schouders en schraapte haar keel om zij n aandacht te trekk en. ‘Neem me niet kwalij k. ’ De man reageerde niet. ‘Meneer? Excuseert u me. ’ Nu ze een dwingender toon aansloeg, liet hij zij n handen zakk en en keek haar aan. In één klap verliet all e lucht haar longen. Was dat…? Ze legde het pakk etje met taco’s op het bankje en tastt e naar de rugleuning om steun te zoeken. ‘Mevrouw? ’ De man stond op en fronste bezorgd. ‘Gaat het wel? Wilt u zitt en? ’

15 Ze concentreerde zich op zij n ogen. Blauw, niet bruin. Het was John niet. Natuurlij k was het John niet. John had al bij na twintig jaar geen voet in het stadje gezet en dat zou hij waarschij nlij k ook nooit meer doen. Maar als hun paden elkaar toevall ig ooit weer kruisten, dan zou ze hem herkennen, dankzij de digitale wereld van tegen- woordig. Afgezien van de ogen, kon deze onbekende zij n dub- belganger zij n. Dezelfde kleur haar, dezelfde bouw, dezelfde leeft ij d van midden tot eind dertig, dezelfde lengte van onge- veer 1 meter 90. Wat een bizar toeval. ‘Mevrouw? ’ Ze ademde beverig in. ‘Het gaat wel. All een… u doet me den- ken aan iemand die ik heel lang niet meer heb gezien. ’ ‘ Waarom komt u niet even zitt en? ’ Hij pakte de taco’s van haar aan om ruimte voor haar te maken op het bankje. Ze deed een stap achteruit en schudde haar hoofd. Het zou beter gaan zodra haar hart niet meer zo bonkte. Er was geen reden om te blij ven hangen. Maar als ze deze man aankeek… de gelij kenis was verbij s- terend. Ze zou heel makk elij k kunnen doen alsof hij John was. Ze werd overspoeld door een sterk verlangen dat haar weer bij na de adem benam, maar dat ze onmiddell ij k onderdrukte. Verlangen veranderde niets. Het was te laat voor zulke onzin. Gedane zaken namen geen keer. En toch… wat kon het voor kwaad om een paar minuten lang toe te geven aan haar fantasietje? ‘Ik geloof dat ik dat maar doe. ’ Ze liet zich op de hoek van de bank zakk en. De man nam zij n plaats weer in en stak haar het pakje met taco’s toe.

16 Ze wuifde het weg. ‘Die zij n voor u. Met de complimenten van de chef. ’ Ze wees met haar duim naar de foodtruck. Hij keek verrast op en draaide zich om naar Charley, die groe- tend tegen zij n honkbalpet van de Oregon Ducks tikte. ‘ Waarom? ’ Hij bekeek het pakk etje. ‘Hij heeft er een boodschap in gestopt… daar. ’ Anna draaide een hoek van het opgevouwen papier om. De man haalde het briefj e tevoorschij n, las het en wierp Charley een vragende blik toe. Toen stopte hij het papiertje in zij n borstzak zonder te vertell en wat erop stond. Ondanks haar nieuwsgierigheid wist Anna zich in te houden en vroeg hem er niet naar. Je neus in andermans zaken steken, leidde maar tot problemen. Toen de stilte aanhield, maakte ze haar tas open, haalde haar eigen pakk etje eruit en wees naar het zij ne. ‘Ga uw gang, tast toe. De lekk erste vistaco’s van de hele westkust. ’ Nu ze hier toch zat, kon ze net zo goed haar eigen taco’s opeten nu ze nog warm en vers waren, in plaats van ze zoals gewoonlij k mee naar huis te nemen. Langzaam maakte de man het papier open. ‘Ze ruiken heer- lij k. ’ ‘Charley is een tacokunstenaar. ’ De man beet in een taco en terwij l hij kauwde, verdween lang- zaam de spanning uit zij n gezicht. ‘Dit is fantastisch. ’ Hij had er al twee naar binnen geschrokt terwij l zij nog met haar eerste bezig was en pauzeerde all een even om de laatste te pakk en. ‘U had zeker erge honger. ’ Ze depte een klodder saus op die op het papier in haar schoot was gevall en. Waarom moesten lekk ere dingen altij d zo’n rommel geven? ‘Meer dan ik dacht. Ik heb tweeënhalve dag gereden; het wa- ren lange dagen in de auto en ik ben niet vaak genoeg gestopt om iets te eten. ’

17 ‘ Waar komt u vandaan? ’ ‘Chicago. ’ ‘Dat is inderdaad een lange rit. Bent u op doorreis? ’ Er viel een schaduw over zij n gezicht. ‘Nu misschien wel. Het was mij n bedoeling om een paar weken te blij ven, maar het mo- tel is gesloten. Ze proberen een andere plek voor me te vinden in Bandon of Coos Bay, maar Hope Harbor was mij n bestem- ming. Het zou niet hetzelfde zij n om ergens anders te logeren. ’ Hij sprak all een over zichzelf en noemde geen vrouw, hoewel hij een ring droeg. Interessant. ‘Bent u hier eerder geweest? ’ Hij sloeg zij n ogen neer en begon weer te eten. ‘Nee. ’ In de plotselinge stilte kwam de boodschap luid en duidelij k door: laat me met rust. Best. Mensen hadden recht op privacy, vooral waar het pij n- lij ke onderwerpen betrof. Ze hoefden niet nieuwsgierig on- dervraagd en uitgehoord te worden door bemoeizieke onbe- kenden… of goedbedoelende vrienden. En deze man straalde verdriet uit, verdriet dat op de een of andere manier te maken had met Hope Harbor. Hij nam de laatste hap van zij n taco, verfrommelde het pa- pier en gooide het in de kleine afvalbak naast de bank. ‘Bedankt voor het brengen van mij n lunch. Ik zal even langs de chef lopen om hem te bedanken. Mocht ik uiteindelij k toch in de buurt blij ven, dan heeft hij er een nieuwe…’ Hij zweeg, haalde zij n telefoon van zij n riem en keek naar het scherm. ‘De manager van het Gull Motel. Ze hebben zeker een plek voor me gevon- den. Excuseer me. ’ Hij wendde zij n hoofd af om te bell en. Anna at haar tweede taco op en luisterde naar zij n kant van het gesprek. ‘ Weet u zeker dat er in Bandon niets is? … Wanneer is dat af-

18 gelopen? Maar dat zou betekenen dat ik maandag mij n biezen weer moet pakk en… Ja, dat zal dan wel. ’ Hij zuchtt e en zocht in zij n zakk en naar pen en papier. ‘Goed, zeg maar hoe en wat. ’ Terwij l hij aantekeningen maakte, pakte Anna haar derde taco in voor later op de avond. Madeline had hem vast en zeker verteld over de oldtimerrall y dit weekend in Bandon. Het jaar- lij kse evenement was zo gegroeid dat all e hotels waarschij nlij k volgeboekt waren. Haar bankgenoot kwam waarschij nlij k te- recht in Coos Bay, veel verder van Hope Harbor dan zij n bedoe- ling was geweest. Tenzij … Het idee dat in haar opkwam was zo schokk end – en zo niets voor haar – dat haar adem stokte. Waar ter wereld kwam dit absurde idee vandaan? Ze leek wel gek. Die man was een vreem- de. Hij kon wel een misdadiger zij n. Of een klaploper. Of zo’n oplichter die aanpapte met nietsvermoedende senioren en dan misbruik van hen maakte. Nee, dat laatste klopte niet. Zij had hem benaderd, niet an- dersom. Maar toch… waarom zou ze zelfs maar overwegen om zoiets aan te bieden? Omdat hij op John lij kt. Haar vingers frummelden aan het pakje op haar schoot, het papier kraakte. Wat een domme reden om de barmhartige sa- maritaan uit te gaan hangen. Laat hem maar mooi in Coos Bay logeren en heen en weer rij den. Zo ver was het nou ook weer niet. ‘Het lij kt erop dat ik een kamer heb. ’ De man hing zij n tele- foon weer aan zij n riem en stond met een vermoeide glimlach op. ‘Ik moest maar eens gaan. Nogmaals bedankt. ’ Hij stak zij n hand uit. Zeg gedag en wens hem succes, Anna.

19 Met het pakje en de lege tas nog in haar hand geklemd, stond ze op. ‘Ik woon in het dorp. Misschien kan ik u onderdak aan- bieden. ’ Het kwam er wat hakk elend uit. Zij n ogen werden groter en hij liet zij n hand zakk en. ‘Par- don? ’ Ze was net zo geschokt als hij . Ze was helemaal niet van plan geweest om het te zeggen. Maar om de een of andere reden voelde het goed. En wat stak er eigenlij k voor kwaad in? Ze hoefde haar woon- ruimte niet met hem delen. Ze liet zich leiden door haar instinct en stopte het pakk et- je in haar tas terwij l ze sprak. ‘Ik heb een klein gastenverblij f bij mij n huis, met een eigen ingang en een keukentje. Vroeger verhuurde ik het aan toeristen, maar die kwamen en gingen zo snel dat het hele geval meer overlast gaf dan het opleverde. Maar als u van plan bent om wat langer te blij ven, dan wil ik wel overwegen het aan u te verhuren. Dat is een stuk goedkoper dan een motel. ’ Ze noemde hem haar oude weekprij s. Hij stond haar nog steeds aan te kij ken alsof ze hem had uit- genodigd samen met een raket naar de maan te gaan. ‘Maar… u weet niet eens hoe ik heet. ’ Terwij l het idee vorm begon te krij gen, keerde haar gewone nuchtere manier van doen terug. ‘Dat is makk elij k te regelen. Ik begin wel. Anna Will iams. Ik woon hier al sinds ik meer dan veertig jaar geleden als bruid arriveerde. Ik heb het grootste deel van mij n leven in de keuken van de middelbare school ge- werkt. Tegenwoordig kook ik voor pastoor Murphy en dominee Baker. Praat gerust met hen als u referenties wilt. Hun kerken staan aan de andere kant van de stad. Maar ik verwacht dat ze vandaag op de golfb aan staan, zoals gewoonlij k op donderdag- middag. U kunt ook bij het politiebureau langsgaan om met de chef te praten. Ik heb vroeger op haar gepast. En u bent? ’

20 ‘Michael Hunter. ’ ‘ Wordt u gezocht? ’ Hij knipperde met zij n ogen. ‘Nee. Ik eh… heb verlof van mij n werk in Chicago opgenomen om… persoonlij ke redenen. ’ ‘Niets wat met alcohol of drugs te maken heeft , hoop ik? ’ Ze schonk hem dezelfde strenge blik die ze vroeger gebruikte om de scholieren te intimideren die in de lunchrij een extra koekje probeerden te pikk en. ‘Nee. ’ Een fonkeling bracht zij n ogen kort tot leven. ‘U kunt me ook door uw sheriff laten natrekk en, als u wilt. ’ ‘Misschien doe ik dat wel. ’ Ze zett e haar tas op de rand van de bank, haalde een notitieboekje tevoorschij n en schreef haar adres op. ‘U kunt over een paar uur langskomen als u het wilt zien. Die tij d heb ik nodig om all es in orde te maken. ’ Ze scheur- de het blaadje af en gaf het hem. ‘Bent u geïnteresseerd? Anders wil ik mij n middag niet verspill en aan schoonmaken. ’ Hij keek haar onderzoekend aan en knikte langzaam. ‘Ja. Ik denk het wel. ’ Hij zocht in zij n zak en haalde er een visitekaartje uit. ‘Hier is wat meer informatie over mij , voor de sheriff . ’ Ze zett e haar bril recht en nam het kaartje aan. Michael P. Hun- ter, algemeen directeur van het St. Joseph Centrum – ‘voor waardig- heid en onafh ankelij kheid’. Zeker een soort christelij ke liefdadig- heidsclub die mensen hielp hun leven weer op de rit te krij gen en een productief bestaan te leiden. Indrukwekk end… aangenomen dat het echt was. Haar intuïtie zei haar dat dat zo was. Ze stopte het kaartje in de zak van haar trui en stak haar hand uit. ‘Het is me een genoegen kennis met u te maken, meneer Hunter. ’ Haar handdruk was warm en stevig. ‘Insgelij ks. ’ Na een fer- me kneep knikte hij naar de tacowagen. ‘Ik ga de kok even gedag zeggen. Tot later vanmiddag. ’

21 Daarop liep hij naar de foodtruck en wachtt e aan de zij kant terwij l Charley een klant hielp. Anna liep de andere kant op en bleef op de hoek even staan. Charley leunde weer op de toonbank en praatt e met Michael, ze hoorde hen lachen. Huh. Het was de tacomaker gelukt haar sombere bankgenoot een beetje op te vrolij ken. Nou, mooi. De man uit Chicago zag eruit alsof hij wel een lach kon gebruiken. Ach ja, wie niet? Ze sloeg de hoek om en de twee mannen verdwenen uit zicht… en daarmee ook iets van haar zelfvertrouwen. Het kaart- je dat Michael haar had gegeven, kon natuurlij k nep zij n. Het St. Joseph Centrum bestond misschien niet eens. Dat was simpel op internet te verifi ëren. Maar toch… een man van de straat oppikk en… Als hij net zo veel bedenkingen had als zij , nam hij misschien niet eens de moeite om te verschij nen. En dat was maar beter ook. Maar je zou teleurgesteld zij n. Ze smoorde het kleine stemmetje dat haar altij d weer plaag- de, en zett e de pas erin. Best. Misschien hoopte ze inderdaad dat hij zou doorzett en, maar zij n gelij kenis met John had niets te maken met hoe ze zich voelde. De griezelige gelij kenis had haar aanvankelij k misschien tot hem aangetrokk en, maar de leegte in zij n ogen had het hem gedaan. Die jongeman was hier gekomen op zoek naar verlichting van zij n pij n. Op zoek naar antwoorden, misschien, een beslissing, of een oplossing. Waar- om zou ze hem niet helpen als ze kon? En als all es meezat, kwam hij misschien veel verder dan zij . Want Hope Harbor had haar in twintig lange jaren niets van dat all es geboden.

H zoekt iets nieuws om voor te leven. Z weet wat ze wil, maar hoe? Een b na-botsing zet hun levens op een nieuw spoor van hoop. IRENE HANNON IRENE HANNON Cranberr y zomer Cranberr y zomer EEN HOPE HARBORROMAN Na de dood van z n vrouw vertrekt de uitgebluste zakenman Michael Hunter naar het schilderachtige kustplaatsje Hope Harbor, in de hoop daar wat rust te vinden. Het is de plek waar z n vrouw alt d al eens heen wilde, en Michael wordt aangetrok en door de naam; h kan wel een haven van hoop gebruiken. Maar b aankomst bl kt het enige hotel gesloten en tot overmaat van ramp brengt h een vrouw op een f ets ten val. Geluk ig is Tracy Campbel niet boos. Sterker nog, ze helpt hem uit de brand. Als h haar beter leert kennen, merkt h dat z ook het nodige verdriet met zich meedraagt. En als h hoort dat haar cranberryboerder in zwaar weer verkeert, weet h dat het nu z n beurt is om te helpen. Al snel waait er een frisse bries door Hope Harbor, die genezing en hoop brengt. Niet al een aan Michael en Tracy, maar ook aan vele anderen. Irene Hannon bedacht het f ctieve stadje Hope Harbor op een reis langs de kust van Oregon. Dit leek haar de perfecte plek voor de romantische, hartverwarmende verhalen die z als geen ander kan schr ven. Ze hoopt dat haar lezers net zo genieten van hun bezoek aan dit heerl ke plaatsje als z heef genoten van het schr ven erover. ISBN 9789043531948 NUR 302 9789043531948 ‘Irene Hannon is een geweldige verhalenverteller!’ – Debbie Macomber , auteur van Rose Harbor voor altijd Omslag Cranberryzomer 140x215mm l. indd Alle pagina's 10-05-19 16:13