E I G E N Z I N N I G E J U F F R O U W El l ison De ISBN 978 90 297 2812 6 9 7 8 9 0 2 9 7 2812 6 w w w. k o k . n l | N U R 342 C A RO LY N M I L L E R C A RO LY N M I L L E R De nieuwe eigenaar van Hampton Hall houdt de gemoederen van de inwoners van St. Hampton Heath f link bezig. A lleen domineesdochter Lav inia Ellison blijft onberoerd. Zij zorgt voor de armen en de zieken, en de zevende Graaf van Hawkesbur y valt daar bepaald niet onder. Door zijn weigering om zijn verant woordelijk heden serieus te nemen of zijn gezicht te laten zien in de kerk, weet ze zeker dat hij net zo arrogant en roekeloos is als zijn broer – door wiens schuld Lav inia de belangrijk ste persoon in haar leven is verloren. Lav inia weet niet dat graaf Nicholas Stamford ondert ussen gebuk t gaat onder schuldgevoel, zowel vanwege zijn eigen daden als die van zijn broer. Wanneer Lav inia en hij elkaar ontmoeten, maak t ze indr uk op hem met haar v reemde mengelmoesje van intellect uele meningen, onbesuisd gedrag en engelachtig stemge - luid. Het onmogelijke blijk t mogelijk: hij begint om haar te geven. Lav inia houdt Nicholas op afstand, tot een schandaal hen dwingt om hun pijnlijke verleden achter zich te laten en nader tot elkaar te komen. Maar dan ontdek t Lav inia een familiegeheim dat alles op zijn kop zet.De nieuwe eigenaar van Hampton Hall houdt de gemoederen van de inwoners daar bepaald niet onder. Door zijn weigering om zijn verantwoordelijkheden serieus te nemen of zijn gezicht te laten zien VOOR BIJ EEN PIJNLIJK V ER LEDEN VOL VOOROOR DELEN... LIGT DE TOEKOMST 1 bruiden R egency 4 juf ellison TOT.indd 1 29-06-2018 13:35:02
Carolyn Miller De eigenzinnige juffrouw Elli son Roman Vertaald door Jaap Slingerland De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 12-07-18 16:00
Nederlandse vertaling © Uitgeverij Kok – Utrecht, 2018 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl www.puurvandaag.nl © 2018 Carolyn Miller Originally published in the USA under the title The Elusive Miss Elli son by Kregel Pu - blications, Grand Rapids, Michigan. Translated and printed by permission. All rights reserved. Vertaling Jaap Slingerland Omslagontwerp Mark Hesseling Omslagbeeld Richard Jenkins Photography Opmaak binnenwerk Stampwerk, Nijkerk ISBN 978 90 297 2812 6 ISBN e-book 978 90 297 2813 3 NUR 342 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, op - geslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photoco - pying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 4 12-07-18 16:00
7 1 St. Hampton Heath Gloucestershire, Engeland Juni 1813 L ivvie toch! Wat ben jij nu weer aan het doen?’ Lavinia Elli son legde haar bloemenschepje weg, veegde de zweet- druppels van haar voorhoofd en keek glimlachend omhoog naar haar vriendin. ‘Goeiemorgen, Sophy.’ ‘O, eh, ja, jij ook goeiemorgen.’ Er verschenen rimpels op de neus van Sophia Milton doordat ze ingespannen stond te turen naar het werk dat uit Lavinia’s handen was voortgekomen: een hoge hoop gewied onkruid. ‘Waarom doet Albert dat niet? Het is toch zijn ver - antwoordelijkheid om de tuin te verzorgen? Ik kan je zeggen dat mama het nooit zou toestaan als ik zoiets deed, en al helemaal niet zonder hoed…’ ‘Albert is voor onze oude koe aan het zorgen. Die is de laatste tijd nogal vaak ziek.’ Ze ontweek de vraag over toestemming. Voor zo’n onbelangrijke kwestie ging ze papa’s voorbereidingen op zijn preek niet onderbreken, en tante Patience’ zondagsschool ook niet. ‘O. Wat vervelend voor jullie.’ Lavinia knikte, terwijl ze het vuil van haar rokken klopte. Dat het jammer genoeg steeds slechter ging met Sally was niet alleen verve - lend voor hun eigen huishouden, maar ook voor de arme gezinnen in het dorp die de zegeningen genoten van haar superieure melkpro - ductie. God zou echter vast voorzien. En zo niet, dan zou Lavinia wel een andere manier vinden. Ze zette de stekende ongerustheid van zich af, leidde Sophy naar binnen, ruimde snel de ochtendkamer op en bood haar gast daarna een zitplaats aan. Ze pakte haar borduurwerk erbij. ‘Vertel eens, wat brengt jou hier naartoe, op deze schitterend e zonnige dag?’ ‘ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 7 12-07-18 16:00
8 ‘O, Livvie! Je raadt nooit wie er morgenavond komt!’ Ze moest glimlachen om de grote blauwe ogen van haar vriendin, maar hield zich in. De sterke gevoelens van Sophia Milton waren be - rucht. ‘Ik vrees dat je daar gelijk in hebt. Vertel het maar.’ ‘Vader heeft gezegd dat de nieuwe graaf de uitnodiging voor onze soiree heeft aanvaard!’ De nieuwe graaf. Lavinia’s borstkas verstrakte. Sophia zuchtte. ‘Ik zag hem gisteren door het raam toen hij op visite kwam bij papa. Hij is verschr íkkelijk knap. Zo lang, en dat donkere haar…’ Ja, maar een knap uiterlijk was niets waard als het niet werd ge - evenaard door een goed karakter en goede daden. Ze onderdruk - te haar liefdeloze gedachte, knikte beleefd en vestigde haar aandacht weer op haar altijd frustrerende naaldpunt, terwijl haar gast doorging met het opsommen van zijn charmes. Lavinia begreep niet waarom tante Patience erop stond dat ze moest kunnen borduren. De lijst met eisen die gesteld werden aan jongedames was belachelijk lang, vooral omdat jonge m ánnen bij lange na niet aan zo veel vereisten moesten voldoen. Toen Sophia eindelijk even stopte om adem te halen, mompelde Lavinia: ‘Je moeder zal vast heel blij zijn.’ ‘O ja! En papa ook.’ Natuurlijk was de jonkheer er blij mee. De op een na grootste grondbezitter binnen het district had een vrouw met maatschappe- lijke ambities die hun aanzienlijke inkomen nog eens ver overstegen. Zo’n onderscheiding ontvangen, zou haar tot zeer veel tevredenheid stemmen. Ze fronste vanwege de minuscule fout die ze gemaakt had in haar stiksel. Waarom kon handwerken niet gewoon makkelijk en leuk zijn, zoals muziek? Ze weerstond een zucht en wierp een blik omhoog. De glimlach van Sophia was verflauwd. ‘Maar moeder heeft ge - hoord dat hij wel een beet je van flirten houdt, dus we moeten op onze hoede zijn.’ ‘Ik denk dat ík nauwelijks op mijn hoede hoef te zijn. Ik zou den - ken dat het mooiste meisje in Gloucestershire zich meer zorgen moet maken over de aandacht die ze trekt.’ Lavinia keek zonder jaloerse De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 8 12-07-18 16:00
9 gevoelens naar de kunstig gestileerde blonde lokken van haar gast, haar karmozijnrode wangen en haar frisse, nieuwe japon, met daarop geborduurde blauwe bloemen. Lady Milton had haar tekortkomin - gen, maar daar hoorde niet bij dat ze haar dochter nadelig kleedde. ‘Livvie, je lijkt niet al te enthousiast.’ ‘Je zou inmiddels toch moeten weten dat ik niet zo graag opge - wonden ben over iemand die ik nog nooit heb ontmoet. Maar na mijn ontmoeting met hem, als hij tenminste inderdaad echt zijn op - wachting maakt, zal ik voor je doen wat ik kan om enthousiast te lijken. Is dat genoeg?’ Sophia lachte. ‘Moet je altijd zulke nonsens verkondigen?’ ‘Ik ben bang van wel, al was het maar als tegenwicht bij al die pro - zaïsche gesprekken.’ Het gezicht van het jongere meisje betrok. ‘O nee!’ ‘Wat is er?’ ‘We weten nu dat de graaf erbij zal zijn. Maar wat moet ik aan?’ Al snel haastte Sophia zich opgewekt en met fladderende jurk het huis uit en liet ze Lavinia achter, die het raam opende, de heerlijke geur van de laatbloeiende seringen opsnoof, en daarna haar borduurwerk verruilde voor haar schetsboek. Terwijl ze de glorieuze regenboog van viooltjes schetste, die als een waterval omlaag bungelde vanaf de rotsmuur om de tuin, dacht ze aan de graaf van Hawkesbury die ze ooit had gekend. Lord Robert was al even vriendelijk geweest als haar eigen vader: edelmoedig, vol belangstelling voor zijn naasten en strevend naar het welzijn van zijn huurders en van het nabijgelegen dorpje St. Hamp - ton Heath. Een waarlijk goed mens. Maar zijn dood, twee jaar ge - leden, had een aaneenschakeling van familietragedies ingeluid. Zijn jongere broer George was binnen zes maanden na het erven van de titel overleden aan de griep. Minder dan een jaar later was George’ jongste zoon betrokken geraakt bij zware gevechten in de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog en was George’ oudste zoon James om het leven gekomen bij een jachtongeval. Ze balde haar vuisten. Ze kon niet eens d óé n alsof ze zijn dood betreurde. Een wolk van beige en witte vacht sprong door het openstaande De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 9 12-07-18 16:00
10 raam. Mickey blafte en sprong op haar schoot, alsof hij haar onrust aanvoelde. Ze gaf hem een stevige knuffel, terwijl haar penselen van haar schoot rolden. Misschien was het enthousiasme van Sophia en haar ouders over de nieuwste toevoeging aan het district toch wel terecht. Hampton Hall zag er alweer een tijdje licht verwaarloosd uit, met dank aan de niet bepaald grandioze inspanningen van de baljuw. En doordat de familie al langere tijd afwezig was, werden de kleine dingen waar Lord Robert vroeger altijd oog voor had, zoals dakrepa - raties van arbeidershuisjes en het laten bezorgen van manden aan arme gezinnen met Kerst – gunsten die een grote betekenis hadden in de levens van hen die het minder hadden getroffen – nu gemist. ‘Als de nieuwe graaf zijn plichten vervult, zou hij toch nog weleens een zegen kunnen blijken, Mickey.’ Het hondje blafte instemmend, wurmde zich los en nam een sprong door het open raam, naar de met elkaar verstrengelde struiken van de verderop gelegen rozentuin. Met het snoeien van de wirwar aan struiken zou ze later vanmiddag wel weer verdergaan, wanneer papa en tante Patience sowieso niet thuis zouden zijn en dus geen bezwaar konden maken. Ze vestigde haar aandacht weer op haar schetsboek en deed haar best om het purperen hart van een viooltje vast te leggen, totdat het geruis van rokken de komst van haar tante aankondigde. ‘Heb ik nu goed gehoord dat die kleine Sophia een Hawkesbury hoopt te strikken?’ ‘Ik geloof niet dat Sophy haar zinnen daarop gezet heeft, al kan ik dat niet zeggen over Lady Milton.’ Een waarderende twinkeling lichtte op in de diepblauwe ogen van haar tante. In de afgelopen veertien jaar had Lavinia veel geleerd van deze onafhankelijke, intelligente vrouw, maar soms vond ze het nog steeds moeilijk te geloven dat Patience West de zus van mama was. Mama had haar naam ‘Grace’ waargemaakt. Alles aan haar was gra- cieus geweest, van haar muzikale stem tot haar verfijnde manieren en haar bewogenheid om anderen. De tegenstelling tussen het directe, praktische gedrag van Patience en dat van mama was even sterk als het contrast tussen haar donkere haar en het blonde van mama, en van Lavinia. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 0 12-07-18 16:00
11 ‘Wat die vrouw zou moeten doen is haar dochters nuttige vaardig - heden en kennis bijbrengen, in plaats van hun hoofden te vullen met frivoliteiten en holle dromen.’ Tante Patience streek haar jurk glad, die stemmig grijs was – net als die van Lavinia. Lavinia gebaarde naar de weggelegde borduurnaald. ‘Dit soort ui - terst nuttige vaardigheden?’ Een zuinige glimlach ontsnapte aan de lippen van haar tante. ‘Lief meisje van me, op een dag, en dat zal niet lang meer duren, zul je beseffen dat niet iedere daad die de moeite waard is, even aangenaam is als het schrijven van brieven aan The Times .’ De woorden herinnerden Lavinia aan haar pogingen om in de af - gelopen week twee arme huurdersgezinnen op te beuren. Pogingen die veel meer waard waren dan haar borduurnaalden, en verre van aangenaam: de zure stank van misselijkheid, slechts een beet je verlicht door het aroma van de hartige runderstoof die ze kwam brengen. Ze huurden duistere, muffe huisjes, gevuld met een dikke kilte die door geen vuur kon worden weggejaagd. De treurige, wanhopige ogen van kleine kinderen, die leken te vermoeden dat hun moeder binnen - kort al zou kunnen overlijden. Oude pijn kwam omhoog in Lavinia’s ziel. Tranen prikten in haar ogen. Ze knipperde ze weg. De graaf had gewoon de morele plicht om hen te helpen. Haar tante klopte haar op de arm. ‘Waardevolle daden zijn meestal niet zo prettig om te verrichten.’ Lavinia knikte. Goede werken draaiden niet om persoonlijk wel - behagen, maar om het behagen van God: de zieken bezoeken, op je tong bijten, jaloezie met wortel en tak uitroeien, je vijanden vergeven. En toelaten dat het verleden begraven bleef liggen op het kerkhof. De zevende graaf van Hawkesbury leunde achterover in zijn zadel. Wuivende velden vol zongerijpte gerst verspreidden een gouden glans in het licht van de junizon. De geur van pas opgegraven aarde vulde zijn neusgaten terwijl een lichte bries door de nabijgelegen heggen waaide. In de verte lag het dorpje St. Hampton Heath er vredig bij, onder het wakende oog van de uit grijze stenen opgebouwde kerk. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 1 12-07-18 16:00
12 Het zag er landelijk en idyllisch uit, maar toch kon de vrede ervan de spanning die zijn hart teisterde maar een heel klein beet je verlichten. Sinds die rampzalige dag waren er veertien jaren verstreken. Veer - tien jaren, gevuld met studeren, reizen en daarna oorlog. Veertien jaren die hij had gebruikt om dit aanstaande gesprek te vermijden. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, net als toen hij voor het eerst aan kanonvuur was blootgesteld. Hij veegde het vocht weg en probeerde uit alle macht zijn ledematen onder controle te houden, omdat het paard anders acuut rechtsomkeert zou maken, terug naar huis. Midnight snoof en stampte met zijn hoeven, vol ongeduld trek - kend aan zijn bit. Hij klopte zijn paard op de nek. ‘Rustig maar, jongen. Dit kan nooit zo erg zijn als Burgos.’ Het grote dier hinnikte, alsof het zich de chaotische terugtrekking van de geallieerde troepen uit dat Spaanse fort, te midden van regen en kou, nog herinnerde. Nicholas’ kaak verstrakte. Te veel goede mannen waren tijdens die veldtocht omgekomen of gevangengenomen, in de tijd dat hij nog gewoon kapitein Stamford werd genoemd. Dank zij aan welke goden dan ook voor zijn paard, dat hem zo trouw naar de veiligheid van Ciudad Rodrigo had gebracht. Hij streelde de glanzende manen vol tedere affectie. Midnight liet zijn hoofd zakken en trok aan het jonge gras. ‘In ieder geval hebben we nu weer iets te eten, nietwaar, jongen?’ De oren van Midnight bewogen onrustig. Geen Franse cavalerie had harder op hen gejaagd dan de hongerdood hen op de hielen had gezeten: de stekende honger die diepere wonden achterliet dan die van de kogel in zijn dij. Nee, het enige wat nu nog op Nicholas joeg, was zijn geweten. Hij schudde de herinneringen van zich af en rechtte zijn schouders. ‘We kunnen alleen maar hopen dat deze missie even onberispelijk zal verlopen als de eerste, nietwaar?’ Niet dat er veel reden was voor die hoop. Nadat hij zich een weg had gebaand door het papierwerk dat zijn baljuw had voorbereid, had hij zich eerst geroepen gevoeld om een De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 2 12-07-18 16:00
13 bezoek te brengen aan de plaatselijke jonkheer en baronet. Over de blijdschap die Sir Anthony toonde vanwege zijn onverwachte komst was een schaduw gevallen door diens buitengewoon hartelijke uitno - diging voor de een of andere plaatselijke bijeenkomst, waardoor hij zich ging afvragen hoeveel ongehuwde dochters de man had. Al zijn soldateske zelfvertrouwen was verdwenen en had plaatsgemaakt voor huichelachtige capitulatie. En dit bezoek zou hem al net zo op de proef stellen, maar om volstrekt andere redenen. ‘Kom. We kunnen maar beter doorrijden voordat iemand opvangt dat ik tegen je praat, zich afvraagt of ik mijn verstand ben verloren en er vervolgens op staat dat ik naar het dolhuis word gestuurd.’ Hij klopte op Midnights flanken en reed de oprijlaan op. Al snel arriveerden ze bij een bescheiden landhuis van rood baksteen, om - zoomd door eiken en fruitbomen. Een dienstmeisje zat geknield in de aangrenzende tuin, die overwoekerd werd door onkruid. ‘Mijn excuses dat ik je onderbreek,’ zei hij. ‘Is je meester th uis?’ Het meisje sprong geschrokken op. Er zaten modderstrepen op haar gezicht en haar haren zaten weggestopt onder een monsterlijke muts die bedoeld was voor binnen. Hij liet Midnight dichter bij haar komen. Haar grijze ogen werden wijder en ze deinsde achteruit. Het arme schaap. ‘Er is niets om bang voor te zijn. Het is een braaf paard.’ Ze tilde een hand op om haar ogen te beschermen tegen de zon, maar ze zei niets. Misschien kon ze niet praten. ‘Ik ben de zevende graaf van Hawkesbury.’ Wat voelde het vreemd om dat te zeggen, alsof hij de wereld een loer draaide, net zoals zijn broer zijn schuldeisers een loer had gedraaid. Hij slikte maagzuur weg. ‘Zou je me nu kunnen zeggen of je meester thuis is?’ De roze vlekken die op haar gezicht waren verschenen toen hij zijn naam noemde, maakten plaats voor iets heel wat minder onschuldigs terwijl ze hem recht in zijn gezicht keek. ‘Nee, dat kan ik niet.’ ‘Pardon?’ Wie dacht dit kind wel dat ze was om in te gaan tegen het bevel van een meerdere? Tegen het bevel van een graaf nota bene? Hij zei het nog eens, en nu streng. ‘Vertel me of je meester thuis is.’ ‘Nee.’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 3 12-07-18 16:00
14 Hij knikte nijdig, zorgde ervoor dat Midnight zich omdraaide, maar stopte toch. ‘Wacht. Vertel je me nu dat hij niet thuis is, of d aag je me alleen maar uit?’ Een spoor van een glimlach gleed over haar gezicht voordat haar gelaatstrekken weer koeltjes werden. ‘Als u informeert naar de heer Elli son: die is thuis. Wat mijn meester betreft: men kan niet van mij verwachten dat ik iets zeg over iemand die ik niet heb.’ Hij knipperde met zijn ogen. Misschien was hij zelf wel het arme schaap. Het hoogst ongebruikelijke dienstmeisje pakte haar mandje met onkruid op en verdween om de hoek van het huis. Hij staarde haar na, totdat het rusteloze gehinnik van Midnight hem herinnerde aan zijn missie. Hij bond het leidsel van zijn paard vast, roffelde op de zware houten deur en wachtte. Kennelijk had het onbeleefde dienst - meisje nagelaten iemand over de bezoeker te informeren. Wat was dat eigenlijk voor dienstmeisje? En wat bedoelde ze toen ze zei dat ze geen meester had? Het geratel van sloten deed hem opschrikken uit zijn gedachten. Een ander dienstmeisje begroette hem, met de grote ogen die door - gaans gepaard gingen met het ontzag dat zijn rang en houding ver - dienden, en nodigde hem binnen. Nicholas werd aangekondigd en meegevoerd naar een overvolle salon, van top tot teen bekleed met boekenkasten. Een oudere heer keek op. ‘Lord Hawkesbury! Welkom terug.’ ‘Dank u.’ Op verzoek van zijn gastheer nam hij plaats. Hij wierp een onderzoekende blik op de predikant. Een gezicht met diepe groe - ven, en bruin haar dat al grijs werd. Wat gewoontjes eigenlijk, ware het niet dat hij beschikte over een paar schrandere grijze ogen die je je lieten afvragen hoeveel de oude man precies zag. ‘Het dorp vertrouwt erop dat u geniet van uw verblijf hier.’ ‘Ik hoop, meneer Elli son, dat u die gevoelens deelt.’ ‘Natuurlijk, mijnheer.’ Nicholas’ blik dwaalde af. Bij het raam stond een vleugel, met daarop een slordige stapel papier. ‘Ik heb nooit de kans gekregen om te zeggen hoeveel spijt ik heb van het voorval van jaren geleden.’ Dat was een leugen. Hij had wel degelijk een kans gehad. Oom Robert had erom gesmeekt, gebedeld en zelfs gedreigd zijn beide De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 4 12-07-18 16:00
15 neven te onterven, maar door haar trots, haar immense trots, had zijn moeder verboden dat ook maar een van haar zoons zich zou gaan verontschuldigen. Maar nu deed hij het toch. Hij vermande zich, om de rechtvaardige verwijten van zijn gast - heer aan te kunnen, maar zag in plaats daarvan enkel mededogen. De schaamte verdubbelde zich en verdubbelde zich nogmaals, en legde een onontwarbare knoop in zijn hart. Hij dwong zichzelf om stil te zitten en niet te wiebelen als een kind. Er waren vele jaren voorbijgegaan sinds iemand hem voor het laatst zo’n ongemakkelijk gevoel had gegeven. De dominee vouwde zijn handen en leunde achterover in zijn le - deren leunstoel. ‘Ik had juist de indruk gekregen dat jouw broer en zijn vriend ervoor verantwoordelijk waren.’ Hij haalde kort zijn schouders op en verlegde zijn aandacht naar zijn glanzend gepoetste hoge laarzen. ‘Voor het daadwerkelijke voor - val misschien, maar ik vrees dat mijn woorden ze ertoe hebben aan - gezet. En dat spijt me oprecht.’ Hij keek weer omhoog. ‘En het spijt mij werkelijk dat u dit gewicht zo veel jaren hebt moeten meetorsen.’ Iets wat leek op vrede en aanvaarding verscheen op het gezicht van de predikant. ‘Jij en je broer hebben lange tijd geleden al vergeving ontvangen.’ Nicholas slikte. ‘Van uzelf?’ ‘Zeker. En van mijn dochter.’ Er flitsten herinneringen door hem heen aan het elegante meisje met de gouden haren, dat huilde bij een gebroken, bebloed lichaam. Hij duwde de schuldgevoelens weg en knikte stijfjes. ‘Dank u wel, mijnheer.’ Hij wierp een blik op een mooie aquarel van de oude Romaanse kerk van St. Hampton Heath. De vierkante stenen toren en de kleine boogramen hadden talloze generaties gerustgesteld. Een vredige aan - blik, maar vanbinnen was hij rusteloos. ‘Gaat u de diensten bijwonen?’ Hij onderdrukte een kreun. Nog zo’n plicht waar hij vooral geen zin in had. ‘Misschien.’ De wijze ogen leken zijn ziel te doorzoek en en gaven aanleiding tot een enthousiaster: ‘Ik zal het proberen.’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 5 12-07-18 16:00
16 De predikant knikte. ‘Ik geloof dat het een grote zegen zal zijn voor ons kleine dorpje wanneer iemand als u belangstelling toont.’ Hij glimlachte vriendelijk. ‘Ik vertrouw erop dat uw tijd hier ook ee n grote zegen voor u zal blijken, mijnheer.’ Zijn keel zat dicht. De onverdiende warmte en vriendelijkheid die de salon vulden, leken hem bijna te verstikken. Hij moest hier weg. Hij stond op. ‘Dank u, mijnheer Elli son. Een goede dag gewenst.’ Nadat hij en zijn verraste gastheer een kleine buiging hadden ge - maakt, verliet hij de kamer en beende door de schemerige hal naar de voordeur, de frisse lucht en de vrijheid tegemoet. Hij inhaleerde grote, reinigende teugen frisse lucht terwijl hij Mid - night losmaakte, zijn hart bonkend door zijn gedrevenheid om hier weg te komen. Zijn vingers leken nog onhandiger dan toen hij een jongetje was in een korte broek. Ergens in het huis sloeg een deur dicht. Terwijl hij zijn paard besteeg, flitste er een donkere gouden gloed tussen de appelbomen door aan de zuidkant van het landhuis. Er ver - scheen een kleine beagle, die naar de hielen van Midnight hapte en een afkeurend gebries ontlokte aan het grote dier. Nicholas draaide zijn paard en reed de stoffige oprijlaan af, terug naar de eenzame stap el stenen van drie verdiepingen die het buitengoed vormde van de graaf van Hawkesbury. Zijn erfenis. Geen zegen, zoals de predikant leek te geloven, maar zowel een last als een vloek. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 6 12-07-18 16:00
17 2 L avinia hield de leren handgreep stevig vast terwijl de wielen van het rijtuig over het oneffen wegdek van de oprijlaan rammelden. Ze wierp een blik op haar tante, die tegenover haar zat en al net zulke onhandige bewegingen maakte als Lavinia zelf. ‘Ik verklaar hierbij dat Sir Anthony, voor een man met zijn midde - len, deze weg schokkend slecht onderhoudt.’ ‘We zijn er bijna, tante Patience.’ ‘Ik weet zeker dat Cornelia Milton er alleen maar op stond dat we er vanavond bij waren om te kunnen pronken met haar overdreven versierde huis en haar overdreven geklede dochters.’ ‘En om de graaf weer welkom te heten,’ zei papa toeschietelijk. ‘De graaf.’ Haar tante snoof. ‘Ongetwijfeld blaast hij net zo h oog van de toren als de rest.’ ‘Die indruk kreeg ik niet toen hij gisteren bij ons op bezoek kwam.’ Er verschenen rimpels op papa’s voorhoofd. ‘Hij leek verbazingwek - kend ingetogen.’ Nee, hij had juist in ieder opzicht grof en vooringenomen geleken. Lavinia wisselde een blik met tante Patience, maar hield zich op de vlakte. De protesten van haar tante waren niets nieuws. De felheid waarmee ze tekeerging tegen de adel en tegen de uitzonderingen op de regels die de maatschappij voor hen hanteerde, had geleid tot me - nig debat binnen de pastorie. De vorige graaf had zich nooit lijken te storen aan het uitgesproken gebrek aan ontzag van haar tante, maar tante Patience vond dan ook altijd dat hij de uitzondering was op de arrogante aristocratische regel. Na haar ontmoeting van gisteren be - greep Lavinia waarom. ‘Ik had wel graag wat meer tijd gehad om nog eens te kijken naar mijn aantekeningen voor mijn preek.’ Lavinia klopte op zijn arm. ‘Je kunt je aantekeningen morgen ook nog doornemen, papa.’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 7 12-07-18 16:00
18 ‘Je hebt vast gelijk.’ Hij trok een grimas toen de inzittenden van het rijtuig door elkaar werden geschud door de zoveelste kuil. ‘Het was vriendelijk van de Miltons om ons hun rijtuig aan te bieden, maar ik moet toegeven dat ik blij ben als we er zijn.’ ‘Anders ik wel.’ Door de volgende hobbel leek ze van haar plek te worden ge - slingerd. Ze plaatste haar laarsjes stevig op de vloer van het rijtuig. Weliswaar zou ze blij zijn om aan te komen bij het onlangs uitge - breide landhuis van de jonkheer, maar ze had gemengde gevoelens bij de eregast. Ondanks zijn zelfgenoegzame gedrag van gisteren zou een nieuw gezicht, of dat nu knap was of niet, interessant zijn. De krantenartikelen over de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog die in de pastorie zo gretig werden gelezen, suggereerden dat majoor Stam - ford een van Wellingtons moedigste mannen was geweest, en aan de oorlog talloze eerbewijzen had overgehouden. Hij kon ongetwijfeld interessante verhalen vertellen. Lavinia wilde zuchten, maar hield zich in. Ze zou proberen hem een tweede kans te geven. Tenslotte was hij wel degene die de sleutel in handen had voor het helpen van de arme inwoners van St. Hamp - ton Heath. Ze tuurde door de ramen van het rijtuig naar buiten, waar de heg - gen voorbijgleden. Door het heldere zonlicht had ze gisteren nauwe - lijks de kans gekregen om hem eens goed te bekijken, maar alles wat ze had gezien paste helemaal bij Sophia’s omschrijving. De graaf was lang, zijn haar was donker, zijn schouders waren breed, maar over zijn gezicht lag een schaduw, waardoor ze niet had kunnen zien of hij mooie gelaatstrekken had. Wat haar nog het meest had geïntrigeerd, was de furieuze manier waarop hij was weggereden na zijn gesprek met papa, alsof hij bang was dat er geesten of andere sombere dingen achter hem aan zaten. Nogal raar gedrag voor een man die was on - derscheiden voor heldenmoed. Papa had achteraf alleen gezegd dat de graaf zijn spijt over de ge - beurtenissen uit het verleden had betuigd en had gevraagd om de ver - geving van hem en Lavinia. ‘Die ik hem natuurlijk heb geschonken.’ ‘Natuurlijk?’ Tante Patience had gesnoven. ‘Omdat hij een graaf is?’ ‘Omdat hij een mens is.’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 8 12-07-18 16:00
19 ‘Dus voor de zoveelste keer ontsnapt de adel sneller aan zijn ver - antwoordelijkheid dan scones aan een ingevette pan! Denk je echt dat de dood van Grace zo makkelijk kan worden kwijtgescholden?’ ‘Rancune maakt ons tot slaven, lieve Patience.’ Ja, maar hoe had papa Lav ínia’s vergeving kunnen aanbieden? Hij was er niet zelf bij geweest, hij had niet gezien… Ze beet op haar lip en haalde diep adem om de brandende wrok achter zich te laten, omdat de oude pijn haar goede bedoelingen overstemde. De verstijvende doodsangst op dat moment vlak voordat het paard schopte. De angstkreet van haar moeder, een kreet die al jarenlang iedere nacht door Lavinia heen spookte. In het dorp werd gefluisterd dat de jongere Stamford wel om een dokter had gevraagd – maar alleen voor zijn broer! De vaak geuite bezorgdheid van Lord Robert over de weigering van zijn neven om hun schuld te beken - nen. Het gevoel van onrecht vlamde opnieuw op en verhitte haar borstkas. Hoe had papa ooit namens haar vergeving kunnen aanbie - den? Ze keek naar papa, glimlachte gespannen naar hem, en dwong zich haar handen te ontspannen. Genoeg! Vanavond was het niet nodig dat ze, net als de rest van het dorp, een hommage bracht aan de eregast. Vanavond zou ze zich concen - treren op iemand die veel minder met zichzelf bezig was. ‘Mijnheer! Welkom in ons nederig onderkomen.’ Nicholas boog zijn hoofd in de richting van de gastheer van deze avond. ‘Dank u, Sir Anthony.’ Hij keek de salon rond, die gevuld was met de notabelen van het district. Hij knikte naar Lord en Lady Winthrop, wier landgoed in het zuiden aan dat van hem grensde; naar meneer Jones, de procu - reur; en naar meneer Elli son, voordat hij een blik wierp op de zee aan belangstellende gezichten. Hij knikte als erkenning van hun aan - wezigheid en draaide zich daarna om, zodat hij de schilderijen aan de muur kon bestuderen. Hoeveel van zulke avonden moest hij nog verduren? Hoeveel kon hij er afwijzen zonder onbeleefd te zijn? Zijn blik gleed weg van een nogal lelijk schilderij met zonnebloemen en De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 1 9 12-07-18 16:00
20 bleef hangen bij een groep jongedames die bij het Venetiaanse raam zat. Het groepje had veel weg van al die andere groepjes die hij had gezien: zowel brunettes als blondines, gekleed in de vale kleuren die de maatschappij voorschreef als acceptabel, met een vlakke blik in hun ogen, waarmee ze niet meer voorstelden dan rustieke versies van de kokette vrouwen in Londen. Eén jonge vrouw trok echter zijn aandacht. In tegenstelling tot de anderen keek ze niet in zijn richting. Ze was niet de jongste, en evenmi n het meest stijlvol, gekleed in eenvoudig grijs. Haar koperblonde kapsel was dit jaar niet in de mode en ze droeg geen sieraden, afgezien van een glimlach die af en toe oplichtte terwijl ze zat te luisteren naar een alledaagse oudere vrouw. Maar haar evenwichtige houding, haar kalme zelfvertrouwen, alsof ze precies wist wat ze wilde, zou niet misstaan in een Londense balzaal. Hij fronste. Ze herinnerde hem aan iemand… ‘De jongedames willen dolgraag kennis met u maken, mijnheer.’ Met moeite verlegde hij zijn aandacht naar zijn gastheer en maskeer - de zijn ongenoegen met een beleefde glimlach. Hij had nu al maan - denlang geleden onder alle aandacht van jongedames; of, speci fieker gezegd, van hun moeders. Hij beteugelde een siddering bij de ge - dachte aan het afgelopen Londense seizoen, dat hij had bezocht omdat moeder erop had gestaan. Gesprekken met flauwe jongedames en in - houdsloze jongemannen, mensen die geen ander doel leken te hebben dan te zien en gezien te worden, waren nauwelijks interessant voor een man van actie. Het was een zegening en opluchting geweest om eindelijk te kunnen ontsnappen aan de stad en zijn sociale verplich - tingen, maar nu zat hij hier, in deze slaapverwekkende uithoek van Gloucestershire, waar zijn status en veronderstelde rijkdom opnieuw de aandacht trokken. Zijn glimlach verstrakte. Als ze eens wisten… De jonkheer haalde een overdadig geklede vrouw naar voren met donker haar en een onderkin. ‘Mag ik u mijn vrouw voorstellen, Lady Milton.’ Nicholas mompelde de gebruikelijke nietszeggende standaardbe - groeting, en het ontzag in haar blik deed hem pijn. Zijn gretige gast - vrouw wenkte een jong meisje, terwijl haar man verderging. ‘En mijn dochter, juffrouw Sophia Milton.’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 0 12-07-18 16:00
21 De blondine glimlachte wat onnozel, haar blik neergeslagen, en bloosde, wat haar eigenlijk wel goed stond. ‘Mijnheer.’ Sir Anthony ging verder met zijn introducties. ‘Mag ik juffrouw West aan u voorstellen?’ ‘Goedenavond, juffrouw.’ De donkerharige vrouw wierp hem een koele blik en een stijve hoofdknik toe, die niet zouden misstaan bij de waardigheid van een hertogin, en liep door. Nicholas fronste. ‘En dit is de dochter van onze geliefde predikant, juffrouw Elli son.’ Het evenwichtige meisje van daarnet kwam langzaam naderbij, als - of ze het met tegenzin deed. ‘Lord Hawkesbury en ik hebben elkaar al ontmoet.’ Hij keek haar indringend aan. Die stem, die ogen… Nee. Dat was onmogelijk. Hij slikte. ‘Juffrouw Elli son.’ ‘Zoals u ziet.’ Ze maakte een ironische buiging. ‘Mijn excuses. Ik besefte het niet. Ik had niet verwacht u zo, zo… ’ Ze keek hem schuin aan. ‘… schoon aan te treffen?’ Zijn gastvrouw hapte naar adem. ‘… u bent zo gegroeid,’ stamelde hij. Een stomme uitspraak. Hij was zelf ook geen blaag van vijftien meer. Hij had iets anders kunnen verwachten dan het kleine meisje dat zo had gehuild dat het zijn dro - men had overheerst. Zijn borstkas verstrakte door de duizend verontschuldigingen die hij voelde opkomen terwijl de koele, op een vreemde manier ver - warrende kennismaking verderging. Uit haar heldergrijze ogen sprak evenveel intelligentie als uit die van haar vader, maar die van h ém waren niet omlijst door zo’n mooi gezicht. De jonkheer draaide zich om. ‘Lavinia, ik vertrouw erop dat je ons allen vanavond weer charmeert met je muzikale bekwaamheid.’ De gereserveerdheid vervaagde en er verscheen een blik van affec - tie op haar gezicht. ‘Sir Anthony, uw bereidheid om gecharmeerd te worden zegt meer over uw goede inborst dan over mijn talenten. Ik vrees dat u te veel verwacht van mijn vermogens.’ ‘Nonsens.’ Sir Anthony wendde zich tot Nicholas. ‘Juffrouw El li- De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 1 12-07-18 16:00
22 son is een zeer beschaafde jongedame en weet haar omgeving al vele jaren in verrukking te brengen.’ De gangbare reactie op zulke vleierij zou een blozende ontkenning zijn geweest, maar er was nergens sprake van rode wangen. Haar eer - dere evenwichtigheid leek ineens ergerlijk en zelfingenomen te zijn. Nicholas veegde een ingebeeld stofje van zijn mouw en zei na - drukkelijk: ‘Zo veel lof! Ik weet zeker dat zelfs iedereen in Londen zou staan te popelen om dit natuurtalent te kunnen horen.’ Ze keek hem intens aan. De sprankelende grijze ogen versmalden. ‘U hebt gelijk, heer, in het toekennen van grote ruimhartigheid en vriendelijkheid aan de woorden van Sir Anthony. Wij simpele dor - pelingen zouden de o-zo-elegante van u zonder twijfel op de knieën krijgen op het vlak van oprechte waardering en echt plezier.’ Ha. Dus het kind was ontdaan. Zijn mondhoeken krulden om - hoog toen ze zich excuseerde en wegliep, en hij vroeg zich af hoe het zat met het contrast tussen dit veel te zelfverzekerde jonge schepsel en haar fletse, gracieuze vader. Ondraaglijke man! Hoe haalt hij het in zijn hoofd om zich te verwaar - digen tot het bezoeken van een van deze plattelandsfeesten, om ver - volgens zijn neus op te halen voor alles en iedereen? Tante Patience had gelijk. Alle aristocraten waren hetzelfde en dachten allemaal dat ze beter waren dan de anderen. Lavinia keek langs de rij in zijde gehulde dames naar de plek waar de graaf de voorstellingen in zich opnam. Hij deed nauwelijks moeite om zijn verveling te verbergen toen Sophia een dappere poging deed een sonate van Bach ten gehore te brengen, die haar vermogens helaas te boven ging. Lavinia zuchtte inwendig. Zulke bijdragen zouden de afkeuring die de graaf voelde over het lokale talent hoogstwaarschijn - lijk alleen maar versterken. Ze rechtte haar schouders. Tante Patience had erop gestaan dat Lavinia recht deed aan haar creatieve gaven, en dat was niet voor niets geweest. Bovendien was Lord Robert zo gul geweest om een uitste - kende zangdocent aan te trekken, waarmee hij zich wederom de uit - De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 2 12-07-18 16:00
23 zondering had betoond op de bezwaren die tante Patience had tegen de aristocratie. Haar glimlach bij de herinnering aan hem stierf weg. Wat jammer dat zijn neef zich dan zo trots en afstandelijk opstelde. Sophy sloot af met een opgeluchte blik en bloosde vanwege het applaus. ‘Dank je, lieverd. Dat was prachtig, gewoonweg prachtig.’ De daaropvolgende uitnodiging van Sir Anthony aan haar tante leverde een technisch uitdagende voorstelling op, en applaus dat al wat op - rechter klonk. Daarna wendde hij zich tot Lavinia. ‘Juffrouw Elli son? Als u zo vriendelijk zou willen zijn?’ Lavinia liep naar de vleugel en glimlachte naar het publiek om haar ongebruikelijke zenuwen te verbergen. Haar tante en haar vader keken toe met zeer verschillende blikken. De uitdrukking van tante Patience was er een van trots, dat het muzikale talent dat diep gewor - teld was in haar kant van de familie opnieuw zou worden geuit en ge - prezen; ongetwijfeld door iedereen, behalve de graaf. De blik op het gelaat van papa was zwaarmoediger, zoals ze dat in de afgelopen jaren vaker had gezien, naarmate ze volwassener werd en meer op haar moeder ging lijken. Ze kon hen nu geen van beiden teleurstellen. Ze legde haar bladmuziek recht, sloeg de eerste noot aan en speelde eerst nog een toonladder voordat ze begon te zingen. De muziek was tegelijk troostend en bekend, een aria van Händel, waarvan ze zich herinnerde dat mama die vele jaren geleden had gespeeld. Terwijl ze zong, ontspande haar gezicht, waardoor haar bereik vanzelf groter werd, en haar stemgeluid helder en oprecht door de lucht zweefde. Een snelle blik op Lord Hawkesbury onthulde dat hij nu rechtop zat, bijna voorover leunde, en dat zijn eeuwige minachting had plaatsge - maakt voor verbazing. Ze speelde de laatste maat voluit, en de kamer vulde zich met een gul applaus. Ze ving de blik op die op het gezicht van papa lag, een blik met zo’n diepe tederheid dat ze zich afvroeg of hij werkelijk ha ar zag, of droomde over haar moeder. Omdat Sir Anthony erop stond, speelde ze nog een opgewektere melodie, maakte daarna een buiging en glimlachte naar het publiek; dat was alles wat ze kon bieden als erkenning van hun royale aanmoe - digingen. Lavinia kon er niets aan doen dat ze merkte dat de ogen De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 3 12-07-18 16:00
24 van de graaf haar volgden toen ze weer terugliep naar haar zitplaats. Ze keek even zijn kant op. Hij keek weg en zijn gelaatstrekken ver - anderden in een lege onverschilligheid. Later, bij de versnaperingen, deelden haar vriendinnen hun in - drukken van de nieuwkomer. De donkere krullen van Catherine Winthrop deinden op de lucht - stroom die ze verspreidde met haar waaier. ‘Ik dacht dat ik flauwviel toen hij onze kant op keek! Hij is de aantrekkelijkste man die ik ooit heb gezien!’ Aantrekkelijk, dat zou best kunnen, maar allerminst een flirt. Het tegendeel leek waar, de graaf leek de aandacht van de jongedames als een beproeving te ondergaan, waarschijnlijk omdat hij vond dat de lokale bevolking zo ver beneden zijn stand was. ‘Perry zou behoorlijk jaloers zijn,’ zei Sophy. ‘Mijn broer vin dt zichzelf altijd het summum van de laatste mode.’ ‘De graaf ziet er zo gedistingeerd uit, Livvie,’ mompelde Catherin e. ‘Omdat hij een titel heeft?’ Vanwege hun gefronste voorhoofden praatte Lavinia snel verder. ‘Vinden jullie niet dat hij eruitziet al s een nogal trotse man? Hij heeft de hele avond nauwelijks met iemand gepraat.’ ‘Trots? Nee, helemaal niet.’ Sophia keek over Lavinia’s schoude r en leek ineens zo mak als een lammetje te worden. ‘U speelt niet onaardig, juffrouw Elli son.’ Door het diepe stemgeluid voelde ze zich gedwongen zich om te draaien. ‘Dank u.’ Ze keek de graaf onderzoekend aan. Het viel niet te ontkennen. Ook al stond een van zijn wenkbrauwen scheef, toch zorgden zijn lichtbruine ogen, in combinatie met zijn hoge jukbeenderen en zijn donkere, golvende bruine haar, voor een aantrekkelijk plaatje. Als je van schamperende plaatjes hield. Maar het leek erop, als je afging op het gefluister in de kamer, dat veel jongedames het ge - schamper geen enkel probleem zouden vinden. Zij hoorde echter niet bij die jongedames. ‘Ik vertrouw erop dat de avond niet volledig verstoken was van vermaak voor iemand die gewend is aan de Londense cultuur?’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 4 12-07-18 16:00
25 Hij liet zijn blik door de kamer dwalen voordat hij op haar vraag inging. ‘Deze avond was… draaglijk.’ Ze lachte bijna. Wat een onbehouwen individu. ‘Lord Robert ge - noot altijd intens van deze avonden.’ ‘Ja, maar mijn oom was geen man die bekendstond om zijn goede smaak.’ Haar hart bonkte in haar keel. Hoe durfde hij het zachtaardige ka - rakter van zijn oom belachelijk te maken? ‘Ik vrees dat u Lord Robert niet hebt gekend zoals wij hem kenden.’ ‘Dat lijkt me wel duidelijk.’ Hij haalde zijn monocle tevoorschijn en onderwierp haar aan een onderzoekende blik, alsof ze een mot was die op een vel expositie - papier was vastgeprikt. Ze bleef hem recht in zijn gezicht indringend aankijken, totdat hij het brilletje eindelijk weer opborg. ‘Het spijt me, mijnheer, om te merken dat uw zicht niet zo goed is als het zou kunnen zijn.’ ‘Mijn zicht?’ Ze gebaarde naar de monocle. ‘Ik begrijp dat u oogproblemen hebt. Misschien kunt u het eens proberen met bosbessen. Hettie, ons dienstmeisje, beweert stellig dat haar ogen er stukken door op vooruit zijn gegaan.’ Zijn ogen fonkelden. ‘Mijn ogen zijn nog uitstekend, dank u.’ ‘Dat is zeker iets om dankbaar voor te zijn. Al is het ergens ook wel zonde.’ ‘Wat wilt u daarmee zeggen?’ ‘Wij dorpelingen hadden niet verwacht dat u zo ijdel zou zijn.’ Terwijl de spottende fonkeling uit zijn ogen verdween, excuseerde ze zich en liep weg, vastbesloten om nooit, n óó it meer toe te staan dat de graaf haar uit haar evenwicht zou brengen. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 5 12-07-18 16:00
26 3 E en schot weerklonk door de nacht. Nicholas’ hart bonkte in het - zelfde ritme als Midnights hoeven terwijl het paard wegsnelde, zonder te letten op struikgewas of gladde rotsen. Nicholas ademde huiverend. Zijn missie vereiste dat hij hier bleef om achter de bewe - gingen van de vijand te komen, maar de hengst was vanavond on - gewoon nerveus. Het deed er niet toe. Hij keerde om en reed terug naar de heuvels. In de verte zag hij een flits van rood en goud licht. Een brandende pijn verscheurde zijn been. Midnight steigerde en hinnikte angstig. Hij vloekte, greep naar zijn kloppende dij, zocht naar de leidsels, maar in de duisternis vond zijn gehandschoende hand alleen maar lucht, en hij viel, viel… ‘Mijnheer!’ Het vuur was oogverblindend. ‘Mijnheer!’ Nicholas opende moeizaam een van zijn ogen. Edwin keek hem speurend aan, met een brandende kaars in zijn hand. Zijn gerimpelde voorhoofd kreeg een zachte uitstraling. ‘Het is maar een kwade droom, mijnheer.’ Nicholas knikte en duwde zijn bezwete lichaam omhoog vanuit de kussens. Edwin mocht dan een uitstekende bediende zijn, maar zijn ervaringen met oorlog waren nihil. De kwade dromen die Ni - cholas ’s nachts kwelden, waren levende nachtmerries. Te veel man - nen waren omgekomen. Te veel zinloze gevechten waren geleverd en verloren: tegen de koorts, en dus niet alleen tegen de Fransen. Te veel weduwen die hij geen glimp van troost had kunnen bieden. Te veel tranen, die zijn vastbeslotenheid alleen maar hadden versterkt om nooit toe te staan dat een vrouw zijn hart in beslag zou nemen, of hij het hare. Die weg leidde alleen maar tot wanhoop. Als hij dan echt moest trouwen, zou een verstandshuwelijk zijn enige uitweg zijn. Hij De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 6 12-07-18 16:00
27 zuchtte. Nu hij de nieuwste graaf was, zag het ernaar uit dat hij er op een dag wel aan zou moeten geloven. Edwin duwde de gordijnen opzij. Zonlicht stroomde de slaap- kamer binnen. ‘Zou ik mogen voorstellen dat u een bad neemt voor - dat u de dienst bijwoont, mijnheer?’ De dienst. Nicholas kreunde en wreef over zijn pijnlijke dij ter - wijl hij zich bevrijdde uit de lakens. ‘Je bent nog altijd even subti el, Edwin.’ Zijn bediende grinnikte en Nicholas strompelde naar het zojuist bereide bad. Hij liet zich zakken in het water en zijn stemming zakte mee. Hoelang hij ook zou baden, zijn schuldgevoel zou hij nooit van zich kunnen afwassen. Nicholas hield zijn hoofd stijfjes rechtop terwijl hij door het gangpad van de dorpskerk liep, tandenknarsend vanwege de hoofden die zich steeds in zijn richting wendden terwijl hij naar voren liep. Onge - twijfeld werd iedere vierkante centimeter van zijn kledij nauwlettend onderzocht, van de achteloos geknoopte halsdoek tot de pasvorm van zijn zeer verfijnde donkergroene overjas. Niet dat iemand hier het handwerk van Weston zou kunnen herkennen. Hij nam voor in de kerk plaats in de met houtsnijwerk versierde familiebank, in de we - tenschap dat het gespeculeer achter zijn rug verder zou gaan zolang hij vlak voor de neus van de predikant zat. Hij knikte naar meneer Elli son en richtte zijn aandacht op het best fraaie glas in lood achter het houten altaar. Gouden en blauw licht glinsterde door het drietal ramen met een ronde bovenkant. Het cen - trale beeld toonde Jezus aan het kruis. Links zat een Jezus met open armen, omringd door jonge kinderen, terwijl aan de rechterkant de barmhartige Samaritaan zorgde voor de gewonde man langs de weg. Mooie plaatjes, met eromheen zorgvuldig uitgehouwen oude stenen. Plaatjes van verhalen die al heel oud waren, en er allang niet meer toe deden. Zijn blik dwaalde af en kruiste die van meneer Elli son. Hij voelde spanning in zijn vingers. Zag hij nu een verwijt in de ogen van de predikant? Kon hij het ongeloof van Nicholas zien? Een krakend en blazend geluid werd gevolgd door de klanken van een pijporgel, die door het stenen gebouw stroomden. Het muziek - De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 7 12-07-18 16:00
28 stuk was luid en krachtig, alsof de onzichtbare organist de aandacht van de mensen opeiste. Hij wierp een steelse blik op de banken aan de andere kant van het gangpad. Juffrouw Elli son, die alweer een vormeloze, alledaagse jurk droeg en een eenvoudig zilveren kruis, zat haar gebedenboek te bestuderen alsof haar leven ervan afhing. Hij vestigde zijn aandacht nog eens op de ramen, en dacht daarbij aan eergisteravond. Te midden van de afschuwelijke verveling van mensen die keuvelden over hun vee en over plaatselijke kwesties waar hij absoluut niet in was geïnteresseerd, had juffrouw Elli son be - wezen dat zij wel voor afleiding kon zorgen. Haar koele, kritische blik op hem had hem nogal van zijn stuk gebracht, bijna alsof ze recht door hem heen kon kijken. Haar commentaar op zijn ijdelheid deed allerminst recht aan zijn karakter; al zou het kunnen dat zijn gedrag een beet je zelfingenomen was geweest. Maar toen ze zong en speelde! Haar manieren waren dan misschien wel jongensachtig, maar ze had de stem van een engel. Zelfs zijn moeder, die nogal veelei - send was, en een zelfbenoemd expert op het gebied van muzikaliteit, zou verbijsterd zijn over deze niet bepaald nederige dochter van een plattelandsdominee. De predikant schraapte zijn keel en trok daarmee opnieuw de aan - dacht van Nicholas. ‘Goedemorgen, geliefde vrienden.’ De glimlach van meneer Elli- son, vol warmte en rechtschapenheid, suggereerde dat hij deze men - sen daadwerkelijk beschouwde als zijn vrienden. ‘Laten we bidden.’ Nicholas boog gehoorzaam zijn hoofd gedurende de tijd waarin de predikant een ontspannen gesprekje met zijn god leek te voeren. Niet dat het veel nut had. Hij had talloze goede mannen zien bidden die het er toch niet levend vanaf hadden gebracht. Wat had je eraan? Hij was er met zijn hoofd nauwelijks bij, hoewel de zachte stem iets troostrijks had. Naarmate de predikant de gemeente meenam door de dienst, ble - ven de gedachten van Nicholas afdwalen. Misschien zou het een paar voordelen hebben om de kerk te bezoeken. Als hij dan toch moest leven binnen zo’n hechte gemeenschap, kon het weleens van belang zijn als mensen zagen dat hij deed wat er van hem verwacht werd. Hij De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 8 12-07-18 16:00
29 had niet echt last van de buigingen en van het eerbetoon dat gepaard ging met zijn titel. En het was op een vreemde manier vertederend om te horen dat oom Robert bij de plaatselijke bevolking in zo’n hoog aanzien stond. Vader had nooit kunnen begrijpen waarom zijn oudere broer niet de voorkeur gaf aan de charmes van Londen of van zijn hoofdverblijf, Hawkesbury House, maar aan dit saaie gehucht in Gloucestershire. Misschien had de lokale bevolking dan toch iets te maken met zijn besluit. Na een aantal liederen, die hij niet meezong, maar dat wel veinsde, zag hij dat juffrouw Elli son opstond en zachtjes wegliep. Hij fronste. De dochter van de predikant had toch zeker geen toestemming ge - kregen om te spijbelen. Zou ze ziek zijn? Zijn aandacht werd weer getrokken door de zachte stem van de predikant, die de Bijbellezingen aankondigde en daarna een preek hield, waarbij Nicholas het gapen maar net wist te onderdrukken. Een soort geestdodende verdoofdheid maakte zich van hem meester. Hoeveel langer moest hij dit nog doorstaan? Eindelijk sloot de dominee de bijbel. ‘Laten we bidden.’ Nicholas boog zijn hoofd net op tijd. De orgelmuziek wekte hem. Met een schok kwam hij omhoog, en hij wierp een schuine blik naar meneer Elli son, die net weer een andere kant op keek, met een gepokt gezicht dat ontspande. Hij hoopte dat hij niet had gesnurkt! Zo niet, dan zou de gemeente misschien gewoon denken dat hun nieuwe graaf wel heel vroom was. Er klonk opnieuw complexe orgelmuziek, zachter, vriendelijker dan eerst, contemplatief, in plaats van die veroordelende toon die er eerder in had doorgeklonken. De gemeente stond op, de predikant sloot de dienst af, en het gangpad stond al snel vol mensen die zijn aandacht wilden. Hij knikte en luisterde naar hun verwelkomingen, maar al die tijd wilde hij het liefst meteen vertrekken. Juffrouw Elli - son fladderde voorbij; waar had zij toch de hele dienst gezeten? Hij baande zich langzaam een weg door de menigte dorpelingen om de hand van de predikant te schudden, zoals hier de gewoonte leek. ‘Lord Hawkesbury, het is goed om u hier te zien.’ De ogen van meneer Elli son twinkelden. ‘Ik hoop dat u de preek van volgende week een klein beet je interessanter zult vinden?’ De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 2 9 12-07-18 16:00
30 Zijn gezicht werd warm. ‘Vergeef me. Ik moet gisteravond te laat zijn opgebleven.’ ‘Ik vrees dat velen hier al vergeving nodig hebben gehad voor die specifieke zonde.’ Daar was dat zenuwtrekje met zijn lippen weer. ‘U bent groot - moedig.’ Hij boog zijn hoofd en liep naar buiten, waar hij knipperde tegen het waterige zonlicht na de schemering in de kerk. Misschien zou een lange, uitdagende rit hem vanmiddag helpen af te komen van deze lethargie en zich weer meer op zijn gemak doen voelen. ‘Excuses, Lord Hawkesbury?’ Hij wist een zucht te onderdrukken en draaide zich om. Terwijl de jonkheer hem overlaadde met de gebruikelijke onbeduidendheden, hingen Lady Milton en haar dochter om hen heen, waarbij ze steeds een beet je lachten als hij toevallig even hun kant op keek. Hun uitno - diging voor het middagmaal wees hij af, waarna hij zich verontschul - digde en wegbeende van de verlegen glimlachjes van de jongedames uit de gemeente. Met een knikje naar de smidsjongen die Midnight vasthield sprong hij op zijn paard, en hij keek nog eenmaal achterom. Hij was nog altijd het onderwerp van vrijwel ieders aandacht. Iedereen, behalve juffrouw Elli son. Haar aandacht bleef gevestigd op een kromme vrouw met witte haren, die leunde op een stok. De dochter van de predikant bracht haar hoofd dichter bij de oude vrouw, klopte op haar arm en glimlachte. Zijn adem stokte. Nu haar haren glansden in de zon en haar gelaat helemaal werd uitgelicht, lag er een gloed over haar die hij daarvoor alleen gezien had op het schilderij van een oude meester in Venetië, en die hij zeker nooit had waargenomen in een Londense balzaal. Hij fronste, keerde Midnight om, klopte het dier op de flanken en reed weg. ‘Giles!’ Nicholas keek met een frons naar het kasboek op zijn bureau, wachtend op de verschijning van zijn butler. Wat had Johnson de afgelopen jaren eigenlijk uitgespookt? De cijfers suggereerden dat zijn baljuw het landgoed keurig had verzorgd, maar iedereen kon zo zien dat de stallen al jarenlang niet goed waren bijgehouden. Het was in - De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 0 12-07-18 16:00
31 middels tijd voor een volledige renovatie. Hoe kwam hij echter aan het geld om dat te betalen? De zorgeloze levensstijl van zijn broer had het landgoed bijna bankroet gemaakt; de huur die de boeren hem be - taalden, was maar net genoeg voor het loon van zijn personeel. Zijn prijzengeld van de Spaanse Burgeroorlog was bijna geheel besteed aan pogingen om het leed van zijn gewonde mannen te verzachten, of wat erger, maar ook belangrijker was: om voor hun weduwen te zorgen. Prijzengeld? Hij schudde zijn hoofd. Bloedgeld. Hij hoorde zachte voetstappen en zag daarna het zilvergrijze hoofd van zijn butler. ‘Mijnheer?’ ‘Heb je enig idee waar Johnson vandaag zou kunnen zijn?’ ‘Ik meen dat hij in het dorp is.’ ‘Het dorp? Gloucester of Cheltenham?’ ‘Cheltenham, mijnheer. Ik meen dat hij gezegd heeft dat hij bij het vallen van de avond weer terug is.’ Nicholas duwde zijn stoel naar achteren en besteedde nauwelijks aandacht aan het stille vertrekken van zijn butler. Het vallen van de avond, dat duurde nog te lang. Hij tuurde uit het raam. De heldere lucht lonkte hem. Als hij nu over de boeken gebogen zou blijven zitten, zou hij daar niets mee opschieten; hij zou er alleen maar ge - frustreerder van worden. Zijn rit van zondagmiddag had hem goed gedaan. Misschien zou nog een rit hem helpen zijn gedachten op een rijtje te krijgen. ‘Giles!’ De butler verscheen opnieuw. ‘Ja, mijnheer?’ ‘Laat McHendricks weten dat hij Midnight moet opzadelen.’ ‘Uitstekend, mijnheer.’ Een halfuur later zat hij in het zadel en overzag hij de landerijen. De gerst leek nu dikker, de afgelopen dagen vol zon hadden veel gedaan voor het rijpen van de oogst. Hij had nooit eerder echt oog gehad voor de oogst of de rentmeesters. Hij had nooit verwacht zich er druk over te hoeven maken. Maar nu hij zag hoe de wolken in slierten door de lucht dreven, hoe de grond bol stond van belofte en het landschap zijn ritmes had, overviel hem een soort vrede. Hier werden mannen in ieder geval niet behandeld als kanonnenvoer en wist je zeker dat je bij het krieken van de dag weer op zou staan. Het De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 1 12-07-18 16:00
32 boerenleven was dan misschien slaapverwekkend, zwaar en mono - toon, vrijwel zonder het gevaar dat samenhing met het lot van de soldaat, maar op de een of andere manier ging je het leven er wel door waarderen. Hij liet Midnight de heuvel beklimmen, naar de plek waar twee mannen met meerdere paarden aan het werk waren in een omge - ploegd veld. Toen hij inhield, stopten de mannen en groetten ze hem met een tik tegen hun voorhoofd. ‘Morgen, m’neer.’ ‘Goedemorgen.’ Toen ze hem vol verwachting aankeken, zocht hij naar iets wat hij kon zeggen. ‘En wat doen jullie in dit veld?’ ‘Wij zijn aan het ploegen, zodat we straks knolrapen kunnen poten.’ Hij wierp een blik op het lange houten toestel achter de paarden. ‘Waar zijn de wielen van de ploeg?’ ‘Die grond hier, dat is bijna overal van die zware klei, dan lopen je wielen vast. Door dat lange rister en ploegmes en die ploegschaar kunnen we die grond een stuk beter loskrijgen.’ Hij knikte alsof hij er verstand van had. ‘En jullie opbrengst?’ ‘Dat hangt helemaal af van de goede Heer hierboven.’ ‘Eh, ja. Natuurlijk.’ ‘Niet om het een of ander, m’neer, maar heeft Johnson al met u gesproken?’ ‘Ik heb Johnson nog nauwelijks gezien sinds ik hier ben gearriveerd.’ De mannen keken elkaar aan. ‘Ik ben hier nu toch. Waar ging het over?’ ‘We vroegen ons af of dat lagere veld daar wat kan worden uitge - breid, zodat we meer plek hebben voor gewas.’ De man met het brede gezicht knikte en begon de voordelen van het plan uiteen te zetten. ‘Dat klinkt redelijk. Wat heeft Johnson gezegd?’ De twee keken elkaar weer aan. ‘Dat is het hem juist, m’neer. Hij heeft ons nog niets laten horen.’ Nicholas trok ongeduldig aan de leidsels. ‘Goed, ik zal het er bin - nenkort met hem over hebben.’ ‘Dank u, m’neer.’ De mannen raakten hun voorhoofd opnieuw aan toen hij wegreed. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 2 12-07-18 16:00
33 Hij keek naar zijn besmeurde handschoenen. Edwin had weliswaar veeleisende normen, maar maakte er in ieder geval geen punt van, in tegenstelling tot zijn vorige bediende in Londen. Nicholas fronste. Bij de post van vanmorgen had alweer een epistel van zijn moeder geze - ten. Kennelijk werd hij in Londen gemist. Op zijn gezicht verscheen een geringschattende blik. Wat ze misten was hoogstwaarschijnlijk zijn geld. Moeder vermeldde ook dat Clara naar hem had gevraagd, zeer in het bijzonder. Moeder zelf had hem willen komen opzoeken, maar ze was ook een rozentuin aan het aanleggen met een water- fontein op het zuidelijke gazon van Hawkesbury House, en die moest over twee weken klaar zijn voor haar gasten, en de tuinmannen wa - ren simpelweg hopeloos… Zijn gezicht betrok. Hoe zou moeder het vinden als hij een vrouw mee terugnam, en zij gedwongen zou worden te verhuizen naar het douairièrehuis? Ze was dol op Hawkesbury House, met zijn talloze slaapkamers, overdadige receptieruimtes en uitgebreide percelen, die kennelijk voortdurend opnieuw moesten worden ingericht. Ze zou een nieuwe gravin niet aanvaarden, tenzij ze die net zo kon controle - ren als haar grondgebied, en dat verklaarde haar voorkeur voor Clara DeLancey, de dochter van burggraaf Winpoole. Zijn lippen verstrak - ten. Zover zou hij het van zijn levensdagen niet laten komen. Hij volgde de weg en reed met een rustig gangetje naar St. Hamp - ton Heath. De frisse lucht deed hem glimlachen en zich verder ont - spannen. Iets wat leek op blijdschap kwam in hem naar boven. Hier kon hij tenminste zichzelf zijn: geen verwachtingen, geen controle en niet die vloek van de verantwoordelijkheid. Hij nam een bocht. In de verte zag hij een kleine gestalte lopen met een mandje, en erachter een keffende beagle. Na een snelle blik over de schouder ging de persoon aan het uiterste randje van de weg lopen. Hij hield in en kwam langszij. Ja. Die minachting zou hij uit duizenden herkennen. ‘Goedendag, juffrouw Elli son.’ ‘Mijnheer.’ Ze bleef doorlopen, recht voor zich uit kijkend, en haar handen omklemden het mandje, terwijl het hondje begon te blaffen. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 3 12-07-18 16:00
34 Midnight hinnikte protesterend, en zijn hoeven dansten over de stenen. Juffrouw Elli son schrok opnieuw en pakte de beagle op. Nicholas deed of het hem niets kon schelen en gunde haar nog een laatste blik voordat hij Midnight de sporen gaf en doorreed. Net voordat hij bij de bocht in de weg kwam, keek hij nog even om. Hij liet Midnight acuut stilstaan en keek speurend de omgeving af. Juffrouw Elli son was verdwenen. Lavinia liet zich zakken in de schaduw van de eik, naast haar mandje. Ze dwong zichzelf langzaam te ademen, om zo haar razende hartslag te kalmeren. Het paard was niet op hol geslagen of gaan steigeren, en had ook niets anders gedaan uit haar nachtmerries. De graaf leek in ieder geval zijn paard onder controle te hebben, wat je ook wel mocht verwachten van één van Wellingtons meest onderscheiden cavalerie-officieren. Ze haalde haar potloden en schetsboek uit het mandje, een hande - ling die hielp haar zenuwen in bedwang te krijgen. Ze begon de scène te schetsen: Mickey die snuffelde aan de wortels van de verwaarloosde meidoorns, bezet met roze en witte bloemen, de pollen ruig gras, de jonge eik in de hoek, uit een zaadje van de grote boom waar ze onder school. Haar eigen persoonlijke plekje. Dit driehoekige stukje grond, aan drie zijden beschut door gro - te hagen, was onaangeroerd gebleven, onontdekt zelfs, behalve door haar, al jarenlang. Zij en Mickey hadden ieder hoekje ervan onder - zocht, kenden iedere steen en elke bloem die er groeide. Het gat in de heg was nu krapper dan tien jaar geleden, maar ze weigerde de vrede op te geven die deze thuishaven haar bood. Ze slaagde er maar niet in de krullende vormen van de paarsblau - we bloemen van de veldsalie op papier te krijgen. Ze gaf het op en besloot de plant eens van dichtbij te bekijken. Salvia pratensis . Op het kerkhof werden zakjes salviazaad bewaard, dat werd uitgezaaid over de graven om te verwijzen naar de verlossing, zoals al honderden jaren gedaan werd. De_eigenzinnige_juffrouw_Ellison_MILLER_druk1_binnenwerk_proef3.indd 3 4 12-07-18 16:00
35 Mickey stoof weg naar de verste hoek, dus legde ze haar teken - materiaal weg, ging liggen en keek naar de lucht. Lady Milton zou ongetwijfeld een stuip krijgen als ze Lavinia nu kon zien. Ze glim - lachte. Een briesje blies speels de krullen over haar gezicht terwijl ha ar gedachten even vrij en breeduit afdwaalden als de wolken boven haar hoofd: de delicate schoonheid van salie, Eliza Hardy en de beproevin - gen van andere gezinnen, hun kinderen die onderwijs nodig hadden. Muziek. Kunst. De kerk. De graaf. Ze fronste. Net als Mickey leek ze een aversie te bezitten die steeds de kop opstak zodra ze de graaf zag, en dat was nogal vreemd. Ze had uitsluitend warme gevoelens gekoesterd voor zijn oom. Maar goed, de vierde graaf was een en al vriendelijkheid geweest, terwijl deze nieuwe graaf alleen maar op ieder van hen leek neer te kijken. Papa had een pleidooi gehouden tegenover haar en tante Patience om niet te oordelen, maar de oude wrok liet zich niet zomaar uit - blussen. Het gefluister van de dorpelingen van veertien jaar geleden kwam opnieuw aan de oppervlakte: hoe kon hij erop staan dat een dokter kwam kijken naar zijn broer en d íé man, terwijl hij haar moe - der negeerde? Alleen een harteloos mens kon zoiets doen, of zoals tante Patience geloofde: een edele die ervan was overtuigd hoe im - mens belangrijk zijn familie was. De zon verschool zich achter een wolk. De rillingen liepen over haar lichaam, totdat ze weer op een warmere plek ging liggen. De brede, sterke takken van de eik boden haar dan misschien wel be - scherming tegen de zon, maar de schaduwen van haar hart waren niet zo makkelijk weg te krijgen. Ze zuchtte. Het hielp ook niet mee a