Ik mag er zijn!

Arian bleek te zijn verwekt met zaad van een anonieme donor ‘Mijn vader nam het geheim mee in zijn graf’ Geschreven door: Mirjam Hollebrandse Geloven Jarenlang heeft Arian de Wit (44) het gevoel dat er iets niet klopt in het gezin waarin hij opgroeit. Hij voelt zich minderwaardig en onzeker. Tot hij kort na de dood van zijn vader een onthutsend familiegeheim ontdekt: zijn vader is zijn echte vader niet. En, er blijkt ook iets met zijn broer te zijn… Het voelde alsof er een onzichtbare muur tussen ons [Arian en zijn vader, red.] in stond. Ik wist niet wat het was en ging op een gegeven moment de meest vreemde dingen denken. Ik vroeg er talloze malen naar, maar kreeg geen antwoord.(Uit: ‘God, mijn Vader’, Arian de Wit) Gek genoeg herinnert Arian zich weinig van zijn jeugd. Het enige wat hij nog weet, is dat zijn vader altijd met voetbal bezig was en zijn ouders vaak ruzie hadden. Als hij 12 is, scheiden zijn ouders en vanaf dat moment gaat Arian zijn eigen gang. Hij zoekt zijn heil in sigaretten, bier en drugs. Met God of geloven is hij niet opgevoed; hij heeft er zelfs een onverklaarbare afkeer van. Tot hij op zijn 19e via een oude schoolvriend God leert kennen en radicaal tot geloof komt. Hij wordt actief als voorganger, en wacht momenteel op uitzending naar het Belgische Gent. Na zijn bekering trouwt Arian en krijgt hij kinderen. Vanaf dat moment verandert zijn perspectief op zijn vader. Want zo betrokken als hij is op zijn eigen kinderen en geïnteresseerd in wat hen bezighoudt, zo weinig betrokken was zijn eigen vader. “Ik twijfelde niet zozeer over de vraag of mijn vader mijn vader wel was, maar vroeg me vooral af: waarom voelde het of mijn vader zo weinig betrokken was op mijn broertje en mij? Ik kan me niet herinneren dat we bijvoorbeeld ooit een dagje uit gingen toen mijn ouders nog samen waren. Echte vaderzoongesprekken waren er niet. Als ik hem om raad vroeg, was het beste wat hij zei: ‘Pas op, kijk uit, wees voorzichtig.’” Het is Arian altijd al opgevallen dat hij en zijn vader weinig gelijkenis vertonen. Uiterlijk lijken ze niet op elkaar, maar ook wat betreft interesses liggen hun wegen mijlenver uiteen. “Mijn vader ging op in voetbal, ik had een gruwelijke hekel aan die sport. Ik ben ondernemend, mijn vader helemaal niet. Hij was heel honkvast, mij maakt het niets uit waar je me neerzet.” Zijn vader houdt de boot af Als Arians vader longkanker krijgt, merkt Arian dat zijn onrust toeneemt. Hij probeert het gesprek met zijn vader aan te gaan, maar deze houdt de boot af. “Hoe zieker hij werd, hoe meer vragen ik ging stellen. Maar hoe meer ik de verbinding met hem zocht, hoe meer ik erachter kwam dat die verbinding er niet was.” Arian wendt zich diverse keren tot zijn moeder, maar ook zij laat niets los. Al neemt zij steeds meer een weifelende houding aan, waardoor Arians argwaan alleen maar groter wordt. “Natuurlijk was dat frustrerend! En het maakte dat ik zelf allerlei opties langsging van wat er aan de hand zou kunnen zijn.” Op een dag wordt het Arian te veel en besluit hij in gesprek te gaan me zijn moeder. ‘Is er vroeger iets gebeurd waar mijn broertje en ik niet van weten?’ ‘Is er iemand vreemdgegaan?’ ‘Of is er iets anders wat ik moet weten?’ Het antwoord is steeds nee. “Toen kon ik nog maar één ding bedenken: mijn vader is mijn echte vader niet. Het enige wat mijn moeder daarop zei, was: ‘Wat zou je zeggen als dat zo zou zijn?’” Meer informatie heeft Arian niet nodig. Onthutst rijdt Arian op zijn motor terug naar huis. Dit maak je alleen maar mee in Goede tijden, slechte tijden, denkt hij. In de weken die volgen, wordt het voor hem steeds duidelijker: hij móét deze vraag aan zijn vader stellen. Arian raapt al zijn moed bij elkaar en vraagt hem op de man af: ‘Pa, ben je mijn biologische vader?’ ‘Ja, natuurlijk, luidt het antwoord. Maar alles in Arian schreeuwt dat het niet klopt. Als Arians vader in oktober 2018 overlijdt, maakt hij opnieuw een afspraak met zijn moeder. Hij wil nu het echte verhaal weten. Onderweg ernaartoe maakt hij een afspraak met zichzelf: wat het verhaal ook is, laat mij Jezus reflecteren. Laat me haar geen schuldgevoel of extra last bezorgen. “Toen we op de bank gingen zitten, kwam het hele verhaal eruit: zij en mijn vader konden geen kinderen krijgen en kozen in de jaren zeventig voor anonieme zaaddonatie. Voor vijfentwintig gulden kochten ze zaad van een onbekende man, waarmee mijn moeder zwanger raakte.” Voor mijn moeder was het een enorme opluchting dat het verhaal eruit was Voor Arian vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Eindelijk weet hij: ik ben niet gek. Ik heb me al die jaren niet maar iets verbeeld. Tegelijk wordt hij overspoeld door emoties. Waarom moest dit zo lang geheim gehouden worden? Toch voelt hij ook liefde voor zijn ouders, die jarenlang met dit geheim gelopen hadden. “Mijn moeder was bang voor mijn reactie, ja. Maar ik heb mijn arm om haar heen geslagen en haar getroost. Voor haar was het een enorme opluchting dat het verhaal eruit was. Later zei ze tegen mij dat ze vroeger soms uren wakker lag, maar nadat ze het verhaal verteld had, sliep ze veel beter. Kun je nagaan hoe het al die jaren zijn tol heeft geëist, ook bij mijn vader! Ze vertelde ook dat zij al eerder open kaart had willen spelen, maar dat mijn vader haar had tegengehouden. Ze hebben vóór de behandeling in het ziekenhuis – het LUMC in Leiden – namelijk moeten beloven om het nooit te vertellen. Dat zou schadelijk zijn voor het kind, zeiden de artsen toen.”Was dat de reden dat je vader het ontkende toen je het hem openlijk vroeg? “Of het puur die belofte was, weet ik niet. Ik denk dat hij zich ook schaamde voor zijn eigen tekortkoming hierin. Misschien wilde hij mij ook wel beschermen. En mogelijk speelde zijn trots een rol. Ik heb voor zijn sterven nog tegen hem gezegd: ‘Pa, als je wilt, mag je ook een brief schrijven, die ik na je overlijden lees.’ Ook dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft het geheim meegenomen in zijn graf.”Doet dat pijn? “Ja. Meer voor hem dan voor mijzelf, trouwens. Omdat ik denk: het had niet gehoeven. Hij had dit zichzelf niet aan hoeven doen. We hadden die laatste tijd nog dingen kunnen uitpraten, ik had hem misschien kunnen helpen, hem misschien zelfs wel bij God kunnen brengen. Al heb ik dat meer dan twintig jaar lang geprobeerd – tevergeefs.” Arian benadrukt dat zijn vader geen slechte man is geweest. “Ik houd meer van hem dan hij ooit heeft kunnen weten. En misschien zelfs nu nog wel meer, omdat ik heel goed besef hoe hij ermee geworsteld heeft en hoe schaamtevol het voor hem moet zijn geweest. Ik wil hem met dit verhaal op geen enkele wijze naar beneden halen.” Of ik nog broers of zussen heb? Ik zou het echt niet weten Nu Arian het geheim heeft ontdekt, komt hij tot de schokkende conclusie dat de helft van zijn familie helemaal geen familie is. “DNA-technisch dan, zeg ik erbij. Want de familie van mijn vader beschouw ik nog steeds als familie. Net zoals mijn vader mijn vader zal blijven, trouwens. Of ik mijn donorvader nu vind of niet.”Heb je hoop dat je hem ooit vindt? “Ik verlies de hoop niet. De kans is reëel, maar wel klein. Ik ben nu 44; hoe oud was hij toen hij doneerde? Dus leeft hij nog wel? Mijn DNA zit in een DNA-databank en daarmee voelt het of ik elke dag de lotto kan winnen. Ik zou een gat in de lucht springen als er een match is. Wat ik vooral leuk zou vinden, is als ik halfbroers en -zussen vind. Soms vragen mensen: ‘Heb je nog broers en zussen?’ Ik zou het echt niet weten. Er zouden er zomaar nog 25 kunnen rondlopen.”Houdt het je dagelijks bezig? “Ik denk er elke dag wel een keer aan, ja. Soms in een flits, soms omdat ik er bewust mee bezig ben. Ik check bijvoorbeeld elke week de databank. Verder kan ik er weinig aan veranderen, zo simpel is het ook. Het is gegaan zoals het gegaan is, en het mooie is dat ik zie dat God daardoorheen beweegt. Ik weet dat Hij mijn echte Vader is. Dat klinkt als een dooddoener, maar de weg daarnaartoe was heftig.” Er is nog iets wat Arian ontdekt. Want als hij en zijn broertje in hun zoektocht naar hun donorvader hun dna laten testen, blijkt dat zij geen echte broers zijn, maar halfbroers. “Het ziekenhuis had beloofd dat het tweede kindje van dezelfde zaaddonor zou komen. Maar dat is niet gebeurd. Dat wisten mijn ouders zelf ook niet. Mijn vader zal dit natuurlijk nooit weten, voor mijn moeder was het een grote schok.” Veel mensen zeggen tegen Arian: ‘Je was in elk geval gewenst.’ Hij kan er weinig mee. “Je kunt heel blij zijn met je bestaan, maar dat betekent niet dat je het eens hoeft te zijn met de manier waarop je verwekt bent. Ik kan mij heel goed voorstellen dat mensen in hun wanhoop om kinderen te krijgen, voor deze methode kiezen. Daar heb ik geen oordeel over. Ook in de Bijbel zie je die wanhoop. Bij Rachel bijvoorbeeld. Zij zegt zelfs: ‘Geef me kinderen, of ik sterf.’ Alleen vanuit mijn christenzijn zeg ik: er zou geen derde persoon aan te pas moeten komen.”Stel dat je je donorvader vindt, wat zou je hem dan willen vragen? Voor het eerst tijdens het gesprek valt Arian stil. “Die vraag heeft nog nooit iemand aan mij gesteld, ik moet hier echt serieus over nadenken. Ik heb me vooral gefocust op de vraag of ik uiterlijkheden of eigenschappen zou herkennen. Jarenlang heb ik me immers nooit aan iemand kunnen spiegelen.” Begin dit jaar verscheen Arians boek God, mijn Vader. Hij hoopt daarmee mensen die worstelen met afwijzing en minderwaardigheid, of worstelen met hun godsbeeld, hoop en perspectief te geven.‘God, mijn Vader’, Arian de Wit, uitgeverij Maranatha, € 14,95.Ariandewit.nlDonorkind.nl Beeld: Willem Jan de Bruin Geschreven door: Mirjam Hollebrandse Of heb je een foutje gezien? Mail ons Tips van de redactie Nieuwe Bijbelpodcast: ‘Eerst dit voor kids’ Huiselijk geweld: als de stoppen doorslaan De oorsprong en betekenis van advent Deel via social media Facebook Twitter WhatsApp E-mail Volg ons op social media: