Pontenilo
Voor Elize
Irma Joubert P ontenilo Vertaling: Dorienke de Vries Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer
Van Irma Joubert verschenen eerder bij Uitgeverij Mozaïek: Het meisje uit de trein Het spoor van de liefde Kind van de rivier Ontwerp omslag Wil Immink design Omslagbeeld Susan Fox / Trevillion Images Vertaling Dorienke de Vries Layout/dtp Gerard de Groot Oorspronkelijk verschenen bij Tafelberg, een imprint van NB Publishers, Kaapstad, Zuid-Afrika, onder de titel Anderkant Pontenilo Oorspronkelijke tekst © 2009 Irma Joubert Nederlandse vertaling © 2012 Dorienke de Vries Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer ISBN 978 90 239 9417 6 NUR 342 Meer informatie over deze roman en andere uitgaven van Uitgeverij Mozaïek vindt u op www.uitgeverijmozaiek.nl Alle rechten voorbehouden
Woord vooraf van de vertaler T ijdens de Tweede Wereldoorlog waren veel blanke Afri- kaners sterk Duitsgezind. Dat kan op Nederlandse lezers een vreemde indruk maken. Om het standpunt van iemand als Boelie beter te kunnen begrijpen, is het belangrijk te weten welke ontwikkelingen daartoe hebben bijgedragen. De Boerenoorlogen en daarna Vóór 1902 bestonden er twee onafhankelijke Boerenrepublie- ken: Transvaal en Oranje Vrystaat. Deze waren gesticht door de Voortrekkers, de Boeren die tussen 1835 en 1854 de Engelse Kaapkolonie verlieten en de binnenlanden van Zuid-Afrika introkken, op zoek naar onafhankelijkheid. In de Tweede Boe- renoorlog (1899-1902) maakten de Engelsen aan deze onaf- hankelijkheid een einde. Voortaan was er een Unie van Zuid- Afrika, die deel uitmaakte van het Britse wereldrijk. Dit was de blanke, Afrikaans sprekende Boeren natuurlijk een doorn in het oog. Bovendien had het Engelse optreden in de Boerenoorlog bij hen veel kwaad bloed gezet. Duizenden vrouwen en kinderen waren in concentratiekampen opgeslo- ten – de Engelsen kunnen feitelijk beschouwd worden als de uitvinders van de concentratiekampen – en velen van hen waren gestorven als gevolg van de erbarmelijke omstandighe- den. Het verlies van de onafhankelijkheid en de woede over de Engelse oorlogsmisdaden verklaren dat er in de Boerenge- meenschap een diepe haat jegens de Engelsen leefde. In het vredesverdrag van 1902 was vastgelegd dat de Boeren ooit zelfbestuur zouden krijgen. Al gauw begonnen ze zich dan ook politiek te organiseren. In 1910 richtten Jan Smuts en Louis Botha, twee Boerengeneraals, de Suid-Afrikaanse Party (SAP) op. Deze kwam meteen aan de macht. Veel Afrikaners waren echter van mening dat de SAP zich tegenover de Engel - sen te loyaal opstelde. Daarom werd er in 1913 een nieuwe
partij opgericht: de Nasionale Party van James Hertzog. Deze Hertzog vormde in 1924 een kabinet met de Labour Party (Arbeiderspartij), die voornamelijk Engels was.De SAP en de NP fuseerden in 1934 tot de Verenigde Party. Voorstanders van deze fusie werden Smelters genoemd. De tegenstanders splitsten zich af in een radicale vleugel, die onder aanvoering van Daniël Malan de Gesuiwerde Nasionale Party oprichtte. In deze partij werd het ideaal van een eigen Boeren- republiek levend gehouden. Zo ontwikkelde zich het Afrikaner nationalisme tot een racistische variant die uiteindelijk resul- teerde in de apartheid. Vervolgens kwam er in 1939 een breuk in de Verenigde Party, omdat Smuts de kant van de Engelsen koos en zich aansloot bij de oorlogsverklaring aan Duitsland. Hertzog wilde daarentegen neutraal blijven. Hij richtte in 1941 opnieuw een eigen partij op, de Herenigde Nasionale Party. De Gesuiwerde Nasionale Party voegde zich daarbij. Het programma van deze partij had twee hoofdthema’s: de invoering van de apartheid en het ver- breken van alle banden met Groot-Brittannië. Het is begrijpe- lijk dat deze blanke Afrikaners hun hoop op een Duitse over- winning hadden gevestigd. Ze verwachtten dat de Engelsen dan een toontje lager zouden zingen, wat gunstig zou zijn voor het onafhankelijkheidsideaal van de Boeren. De familie Fourie is zo een afspiegeling van het Afrikaanse volk: opa een volgeling van Smuts, pa van Hertzog, Boelie en in mindere mate De Wet deel van de radicale beweging onder leiding van Malan. Dat Duitsland ten slotte de oorlog verloor, veroorzaakte onder de blanke Afrikaners dus grote onrust. Dit zal mede heb- ben bijgedragen tot de verkiezingsoverwinning van de Her- enigde Nasionale Party in 1948, de verkiezing die door Boelie en Pérsomi en hun vrienden met zo veel spanning wordt gevolgd. Daniël Malan werd minister-president en met de ene wet na de andere voerde de nieuwe regering de apartheid door.
Het Voortrekkermonument Het Voortrekkermonument is een reusachtig granieten bouw - werk in Pretoria. Het is opgericht ter ere van de zogenaamde Voortrekkers, de Boeren die tussen 1835 en 1854 de Engelse Kaapkolonie verlieten en de binnenlanden van Zuid-Afrika introkken, op zoek naar onafhankelijkheid. Dit wordt ‘de Grote Trek’ genoemd. De eerste steen voor het monument werd gelegd in 1938, op 16 december, dat wil zeggen op Dingaansdag of Geloftedag. Dit is nog steeds een belangrijke feestdag voor de Afrikaners. Ze gedenken dan de Slag bij Bloedrivier van 1838, toen een kleine groep Voortrekkers een overmacht van Zoeloes onder leiding van koning Dingaan versloeg. Voorafgaand aan de strijd hadden de Boeren gezamenlijk een gelofte afgelegd. Als God hun de overwinning zou schenken, zouden zij deze dag altijd blijven gedenken. Het idee voor het monument stamt van de architect Gerard Moerdyk. Voor de bouw zijn bewust alleen materialen uit Zuid-Afrika zelf gebruikt, met uitzondering van het Italiaanse marmer voor het interieur. Binnen in het monument vindt men de 30 meter hoge Hel - denhal met een 92 meter lange marmeren muurgravure van de hand van Romano Romanelli, die de belangrijkste gebeurte- nissen uit de Grote Trek en de Slag bij Bloedrivier uitbeeldt. Voor de lezers van Pontenilo is het interessant te weten dat Gerard Moerdyk de opa was van Irma Joubert, van vaderskant. Veel van haar familieleden, en zelfs haar hond, hebben voor de gravures van Romano Romanelli model gestaan. Dorienke de Vries
Haar mond is kurkdroog. Haar hele lichaam verkrampt en haar maag lijkt wel van steen. Haar handen trillen zo dat ze de envelop bijna niet kan openscheuren. Ze haalt het telegram eruit. Haar ogen glijden vluchtig over de twee korte regeltjes. Dan zien ze de woorden: VERMIST TIJDENS ACTIE AAN FRONT IN NOORD-AFRIKA STOPHet telegram glipt uit haar hand dwarrelt naar de grondblijft roerloos liggen.
n 11 n 1m D e mensen van het dorp hadden lang op een mooi ver- haal gewacht. En toen het zich langzaam maar zeker voor hun ogen begon af te tekenen, waren ze voorzich- tig blij. Het dorp ligt geïsoleerd en afgelegen. Al eeuwenlang klampt het zich als in een sprookje vast aan een bergwand hoog in de Alpen. Er leidt een smal, steil pad naar toe, met bochten zo scherp als de haarspelden van Donna Veneto. De trein komt zo hoog niet, alleen twee keer per week de bus. De mensen kun - nen die al van verre moeizaam tegen de steile helling omhoog horen zwoegen en als de oudere meisjes op de glimmend uit- gesleten traptreden van de kerk op hun tenen gaan staan, kun- nen ze de bus in de bocht van Guiseppe zien stoppen en dan voetje voor voetje achteruit steken tot de achterkant ver over het lage stenen muurtje hangt. De voorwielen draaien scherp naar rechts en het toerental loopt snel op om de bus vanuit de bocht naar boven te dragen. Dan luidt Vader Enrico de schoolbel maar, ook al is het soms nog een paar minuten te vroeg. Als uitgelaten konijnen sprin- gen en rennen de kinderen de berg af naar het dorpsplein. Alleen de klas van zuster Theresa gaat op een ordelijke manier uit, want zij is streng. De mensen in het dorpje zijn niet rijk, maar sinds de Grote Oorlog van 1914 zijn er in Italië sowieso niet veel rijke men- sen meer. Zelfs de baron van Veneto, die hoog tegen de helling in een stenen villa woont, met uitzicht over het hele dorp, is minder rijk dan zijn vader voor de oorlog was. Een vreselijke vergissing, die oorlog, maar gelukkig is die nu voorbij. Nog hogerop staat het kasteel, aan de andere kant van de Ponte del Bartolini, het antieke bruggetje over de rivier de Bartolini. Het kasteel staat al heel lang leeg en is wat in verval
12 m geraakt. Alleen de dikke stenen muren staan nog onwrikbaar op de plek waar ze eeuwen geleden zijn neergezet.Het is een droevig verhaal, dat van de prinses die er als laatste heeft gewoond. Zij was immers, zo vertelt men, een van de slachtoffers op het slagveld van de politiek. Het is een verhaal dat nog steeds door de oudere vrouwen aan de jonge meisjes wordt verteld, en soms aan een nieuwkomer in de poort, iemand die de dorpsverhalen nog niet kent. Aan elkaar vertellen ze het nooit, daar is het verhaal te droevig voor. Tegenwoordig spelen er kinderen tussen de dikke kasteel- muren. De meisjes worden prinsessen die in lange avondjurken en met bloemenkransen in het haar over de bemoste dansvloer zweven. De jongetjes worden ridders die uit de schietgaten hangen om elkaar en elke zichtbare of denkbeeldige vijand te bestoken. En wanneer de avondschemering valt en de kinderen door hun moeders aan de oren naar de teil worden gesleept, komen de stelletjes hierheen om te vrijen. Juist op die plek hebben de mensen het gezien: er gaat iets gebeuren. Iets wat een verhaal kan gaan worden. Het dorp maakt onderscheid tussen droevige, akelige, sappige en mooie verhalen. Een droevig verhaal is... nou ja, droevig, en een akelig verhaal heb je van tijd tot tijd in elk dorp en in elke familie. Een sappig verhaal is het soort verhaal dat sommige vrouwen – niet allemaal, hoor! – tijdens een adempauze in het werk achter hun hand doorvertellen, een verhaal dat niet voor de oren van jonge meisjes bestemd is en dat de mannen alleen achter gesloten deuren te horen krijgen. ‘Vrouw toch, weet je dat wel zeker? Zulke praatjes kun je anders beter voor je houden, hoor; het is vragen om narigheid.’ ‘Maar man, je kent me toch langer dan vandaag. Ben ik iemand die de gewoonte heeft om te roddelen?’ Dan houden de mannen hun mond maar, om de lieve vrede. Het dorp heeft altijd verhalen gehad, een heleboel zelfs. Droevige verhalen als dat van de prinses in het kasteel, of dat van de oudste dochter van Sofia en de oude Luigi. Mooie verhalen waren er ook, bijvoorbeeld dat van het Fran- se vluchtelingenkind dat door Guiseppe Romanelli werd
n 13 gevonden in de bergen, precies waar nu de bocht van Guiseppe is, en meegenomen naar huis. Eerst was ze verwilderd en broodmager, maar mama Romanelli heeft haar lekker vet- gemest en netjes afgericht. Zelf had ze immers geen dochter. Niet dat het kind op de Romanelli’s leek, met haar fijnere bouw, haar perzikenhuid en haar groene ogen. De Romanelli’s zijn lang en donker. Uiteindelijk werd ze toch een echte Romanelli, want Guiseppe trouwde met haar, vlak voor hij in de Eerste Wereldoorlog naar het front vertrok. Een mooi verhaal. Maar helemaal doodverteld. Dan heb je natuurlijk nog het verhaal van Don Veneto in de stenen villa hoog boven het dorp. Mens nog toe, zeggen de vrouwen tegen elkaar, wat heeft het lang geduurd voor hij eroverheen was dat het achternichtje van graaf Aosta de Twee- de hem zomaar liet schieten, een week voor de bruiloft nog wel, door weg te lopen met die Franse student die in de zomer - vakantie op de boerderij van de baron olijven kwam plukken. Een droevig verhaal, al vertellen sommige vrouwen het natuurlijk als een sappig verhaal. Maar ook dit was lang voor de oorlog al tot op de draad versleten. Toen kwam Don Veneto op een dag – vlak voor de oorlog, de mensen weten het nog goed – terug uit Venetië met die kersverse, beeldschone jonge bruid. Blond haar en blauwe ogen, en een tikje aanstellerig; ze scheen een Oostenrijkse moeder of oma te hebben gehad. Sommigen beweren dat het kwam omdat ze als gewoon burgermeisje boven haar stand was getrouwd, maar met dat soort lasterpraatjes heeft het dorp nooit veel opgehad. Iedereen was indertijd blij dat Don Veneto zo’n mooie vrouw had getroffen, ook al was hij jaren ouder dan zij. De hele oorlog lang heeft de jonge Donna Veneto trouw op haar baron gewacht en niet een keer koos ze partij voor Oos- tenrijk tegen Italië. Nou kwam ze ook niet heel vaak onder de mensen, dat is waar. Alleen zondag en woensdagavond bij de mis; en al was Don Veneto niet thuis, toch gaf ze met Kerst in de ruime eetkamer van de villa het traditionele kerstdiner voor het hele dorp.
14 m Nadat Duitsland was gedwongen een vredesverdrag te onder- tekenen en alle mannen van het dorp weer thuis waren geko- men, werd op een dag de kleine Gina geboren. Ze had het blonde haar en de diepblauwe ogen van haar moeder, en ze huppelde over het dorpsplein, door de huizen van het dorp en tussen de wilde bloemen van de dorpsmeent. Zij werd hun prinsesje uit de stenen villa boven het dorp, net onder het kas - teel. Elke zaterdagmiddag leggen de mannen van het dorp hun bei - tels, schoffels en pikhouwelen neer, en de vrouwen doen hun schort af. Dan gaan ze gezellig buurten bij de andere mensen in hun straat. De mannen spelen bocchi op het plein, de jongens spelen een potje voetbal met een zelfgemaakte bal op het klei- ne plateau ten westen van het dorp en de meisjes gaan touw - tjespringen en hinkelen, met de prins als eerste prijs. Elke zaterdagmiddag vind je Don Veneto, Guiseppe Roma- nelli, Vader Enrico en de dorpsdokter achter het schaakbord. In de zomer tot laat in de avond, met de fles wijn die Vader Enrico zelf gebotteld heeft tussen hen in op tafel, soms lang onaange- roerd. Ze schaken niet alleen, ze praten ook. Lange en diepzin- nige gesprekken zijn dat, zelden luchthartig. Dat wil zeggen: drie van hen praten, want Guiseppe komt van oudsher al moei- lijk uit zijn woorden, dus die knikt en luistert alleen. En als hij toch iets wil zeggen, wachten de anderen geduldig. De meeste zaterdagmiddagen zitten ze op de kleine patio voor Guiseppes huis, met het dichte bladerdak boven hun hoofd, onder het toeziend oog van de mensen op straat. Maria Romanelli maakt ondertussen een heerlijke pasta con ragu en soms cannelloni of ravioli. Op koude winterdagen zitten ze in de keuken bij de houten tafel. Dan stookt Maria de haard hoog op en in de gietijzeren pot pruttelt de minestronesoep of de polenta langzaam en geurig gaar. De vrouw van de dokter leeft al sinds mensenheugenis niet meer; ze is overleden bij de geboorte van Pietro, hun oudste. Een droevig verhaal. De priester heeft alleen de nonnen die zijn eenvoudige maaltijden voor hem klaarmaken en Donna
n 15 Veneto laat het koken aan de dienstmeisjes over. Daarom zijn ze alle zaterdagen te vinden in het huis van Guiseppe en Maria Romanelli. Het is ook in het huis van Guiseppe dat Gina de drie gebroe- ders Romanelli heeft leren kennen. Marco was toen al wat ouder en kon al lezen. Als ze in het veld achter het huis gingen spelen, moest hij altijd op haar passen. Tijdens de winteravon- den was hij het die hen leerde dammen of hun voorlas. Het verhaal van Pinocchio hadden ze het liefst, want Guiseppe had voor hen een echte Pinocchiopop aan touwtjes gemaakt. Alleen kon zijn neus niet groeien. Meestal zat Marco echter te tekenen of zijn eigen boeken te lezen en dan zei hij dat ze hem met rust moesten laten. Lorenzo was de jongste en even oud als zij. Toen ze eenmaal op school zaten, moest ze heel hard haar best doen om betere cijfers te krijgen dan hij. Zelf voerde hij niets uit, want hij was een wildebras die hele middagen als een berggeit over de rots- hellingen boven het dorp klauterde. Zijn huiswerk deed hij bijna nooit, zodat zuster Theresa in een jaar vier houten pol- lepels op hem kapotsloeg. Hij durfde alles. Hij kon onderste- boven, hangend aan zijn benen, in de hoogste bomen schom- melen, hij kon op zomerse dagen het langst van iedereen onder water blijven, zodat je na een poosje bang werd dat het zwarte water van de poel hem verzwolgen had, hij kon plat op zijn billen van de steilste sneeuwhelling af glijden, zodat je zeker wist dat hij vroeg of laat zijn nek zou breken. Hij kon ook mooi tekenen, maar hij tekende altijd ondeu- gende plaatjes. Zoals bijvoorbeeld... nou ja, ondeugend. En hij kon nooit van de strikken in haar vlechten afblijven. Ze vond hem helemaal niet aardig! Antonio was haar kameraad, van jongs af aan. Hij lachte haar nooit uit als ze niet heel hoog in een boom durfde te klimmen. Hij hielp haar als ze moeite had met het damspel en soms liet hij haar zelfs winnen. Hij had een viool die Guiseppe zelf voor hem had gebouwd en hij liet haar zien hoe je erop moest spe- len. Hij deed haar voor hoe je een bloem tekent, een gemak- kelijke bloem.