Wolfskinderen

19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 19 De soldaat was nu zo dichtbij dat hij de alcohol rook. Twee anderen stampten de winkelruimte binnen en grepen hun makker onder de oksels. Op het moment dat een van hen zich bukte, keek Otto hem recht in het gezicht. De man maakte een sissend geluid, alsof hij een kat van de eettafel joeg. Het Otto kon zich maar met moeite weer bewegen. Zijn knieën Het silhouet in de hoek bewoog opnieuw, onrustiger dit keer. 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 18 Otto’s eerste reex was het op een lopen te zetten, maar Helene men. Russen. Ze hadden gezopen en gingen tekeer als brulbeweging in de hoek van de ruimte. Was dat een rat? Een silhouet maakte een kreunend geluid, het soort geluid dat Het dronkenmansgelal naderde. De soldaten zongen. Otto en kerels liepen nu pal voor de winkelpui langs. Het waren er zeven of acht. Ze klampten zich aan elkaar vast en boden de van de straat gepakt en die in de richting van een venster aan de overzijde van de straat gekeild waarin nog ongebroken woog. De kerels buiten schreeuwden, er brak een gevecht stijfde, alsof zijn instinct hem zei zich koest te houden. Op straat werden nu rake klappen uitgedeeld en er klonken 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 17 de straat. Dat moest de volgende schuilplek worden. Otto stond nog overeind en het dak zat er ook nog op, maar de Er was geen venster meer heel, achter de uitgebrande kozijlen wat hier was gebeurd. Hier had een laatste verzetshaard knapen en oude mannen dat de nazi’s hadden opgeroepen te verdedigen. Hij stelde zich opa’s voor en antitankraketwerper, wachtend tot de Russen de straat in zouden denderen. Zij hadden het leven gelaten in een hagel van kogels uit machinegeweren en rondvliegende glas- en granaatscherven of door de wrede je nog de stoffelijke resten aantrof van de soldaten die het naast gelegen winkelpand. De etalages waren verwoest, het hing een vreselijke stank, maar het was niet de geur van de van poep, gemengd met de zure lucht van rottend textiel, zoals 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 16 schade toebrachten aan hun prachtige stad, maar de Russen hadden wat toch al zo zwaar beschadigd was, platgewalst. Tijdens de eerste paar dagen van de Slag om Berlijn was Otto om die nietsontziende campagne, die van de stad geen middels begon het besef te dagen dat de schuld feitelijk bij de nazi’s lag. Zij hadden het leger opdracht gegeven om koppig door te blijven vechten, terwijl iedereen allang wist dat de oorlog verloren was. Het waren de nazi’s geweest die Duitse soldaten – vaak grootvaders of jongens – die dat bevel niet gehoorzaamden, ophingen aan straatlantaarns teur”. Die aanblik was het begin geweest van Otto’s twijfel aan al die nazileuzen en -overtuigingen die hij van jongs af had gehoord. Het klopte niet. Vanaf zijn vroegste jeugd was er geen geheim van gemaakt dat hij het volstrekt zinloos 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 15 Ze nam hem de rugzak af. ‘Geen discussie,’ zei ze op een toon die geen tegenspraak duldde, zoals altijd wanneer ze de kenheid ontkennen en werd alleen de ander doodgeschoten. Op het moment dat ze die afspraak maakten, leek het een goed idee en Otto had eerder die week al de drie broden bij Het werd donkerder tussen de scheve, kapotte muren. Wolken ‘Kom, dan hebben we dit gehad,’ zei Helene. ‘We moeten verzekerden zich ervan dat er niemand in de buurt was en slopen naar de eerstvolgende ruïne. Dat was de manier om thuis te komen. Bij daglicht deden ze er tien minuten over, ’s nachts 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 14 lijkse beslommeringen en altijd voldoende te eten hadden. geen enkel gevaar liep en dat er die dag voldoende te eten zou Australië? Hij was op de verkeerde plek en in de verkeerde gewijs naar binnen kwam in plaats van met bakken tegelijk. Daar zouden ze de gestolen waar opbergen op een veilig maal. De commandant had hen twee blikken cornedbeef gegeven en was met een brede glimlach vertrokken. Otto schudde zijn hoofd. Dat was het probleem met die Russen: 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 13 pomp in de rij gestaan. Dat moment van weerzien, waarop schone, jonge knaap. Het was haar reactie geweest op de geruchten over Russische soldaten die zich vergrepen aan kwamen – toen Helene nog een volle bos blond haar had – was vuil, maar Helene was niet veranderd. Ondanks alles wasze nog steeds begaan met anderen en haar glimlach kwam hij. Op het moment dat hij dat zei, voelde hij een sterke te drukken. Er zat een brok in zijn keel. Het ging aan haar ‘Het was ook op het randje,’ zei ze. Toen, rap: ‘Hoeveel heb Niet slecht voor een hele nacht werk. De helblauwe blikken 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 12 zien vallen en waren ongetwijfeld op weg naar hun locatie om haar lichaam te bergen. Het gevaar was nog niet geweken. Aan de zuidelijke horizon itste een fel licht. Een moment ste luchtaanval in maart. Maar tijd om daar verder bij stil te men dat totaal uitgebrand was. Er zat geen ruit meer in de sponningen. Helene en Otto tuurden over de verwoeste vlakte achter hen, probeerden ademwolkjes zoveel mogelijk te voorkomen, bang dat ze gezien zouden worden. Bij het depot leek de rust teruggekeerd. De beesten hielden zich niets om je verder nog druk om te maken. Otto en Helene 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 11 lijk zichtbaar door de traag wapperende ap van de ingang. belde naar de blikken en gaf ze een voor een aan Otto die ze in zijn rugzak stouwde. De kille wind kroop onder hun huid en het leek wel alsof Helene de blikken uit een vrieskist haalde. Otto aan, met twee nieuwe blikken. Otto wierp een blik op vallen. Ze vielen kletterend op de grond; de honden sloegen zijn borst. Hij probeerde al rennend het rammelen van de blikken te dempen. Op het moment dat ze langs de krater Verderop stonden nog meer zwaargehavende gebouwen. Daar waren schuilplaatsen zat. Als ze die wisten te bereiken, Zijn knieën werden slap. Gal borrelde omhoog en hoopte zich op in zijn keel. Hij keek om, vreesde bloed te zien, een open wond. Maar ze was al half overeind gekrabbeld en sloop 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 10 rand van het terrein te bereiken en een paar blikken smac zichtig de brede strook over die langs het terrein liep waar pardon neergemaaid. Het moment waarop je rechtop ging staan, was het meest angstaanjagend. Erger dan de hitte van een gevecht, waarin je van het ene vreselijke moment in het andere tuimelde, als in een verwarrende nachtmerrie. Daar slissingen te nemen. Maar dit… hier was je het ene moment draad, maar het was niet moeilijk om je daar doorheen te 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 9 Otto volgde haar voorbeeld en probeerde zo langzaam ment waarop je nooit zeker wist of je gezien werd of niet. De twee jaar geleden. Als er Russen in de buurt waren, had hij hem steeds zorgvuldig uit het zicht gehouden. De soldaten polsen rondliepen. Iedere Duitse burger die zo dom was om klonk de holle echo van voetstappen opnieuw. Nadat de wacht De eerste keer dat ze dit ikten, bij een voorraaddepot aan 19-12-17 13:49 Wolfskinderen 1-288.indd 8 veld. Helene wist dat ook. Hij had het haar zelf geleerd. Ze Maar ze hadden nog niets gegeten, net als de rest van de aan alleen al begon Otto’s maag te rammelen. Daar, aan de rand van het depot, lag een wagonlading ingeblikte, sappige smac; zacht en kruidig gemalen varkensvlees uit de Verenigde zou kunnen stouwen, zouden ze een heel aantal dagen geen lucht en een paar waakhonden sloegen aan. De Siberische pony’s en de kamelen reageerden op het geluid; tussen de zo had hij hen de beesten horen noemen. Bactrische kamelen waren het, sjofele dieren met twee bulten, dat wist Otto die beesten hier op straat in plaats van in de dierentuin van Berlijn, en Otto was er al snel achter gekomen dat ze lang ren nog erger. Toen hij er op een dag een vriendelijk op de 19-12-17 13:49 met sterren bezaaide hemel. Helene zag het ook. Ze tikte hem op zijn schouder, wijzend naar zijn versleten zwarte sjaal. Het ding zat vol gaten van de motten en door het vele dragen, maar hij kon zich er niet toe zetten om hem weg te gooien. Het was de enige sjaal die hij had, bovendien had hij