Bekijk de tekstversie van dit leesfragment.15 Het was nog lang niet af. Hij zette het dienblad op tafel neer en zag dat het bewusteexemplaar nog op de hoek van de tafel lag,net als eerst. Ze nam geen melk. En ook geen suiker. Hij was de koek-jes vergeten,maar dat moest zo maar even. Nadat hij de eerste slok had genomen ? de koffie was toch?Misschien kunnen we verdergaan waar we geblevenwaren.??Nee,ik heb geen kinderen,?zei ze zacht,?dat is het niet.? Die mogelijkheid moest dus afgestreept worden,al washet misschien niet voor niets dat ze toch op zijn eerderevraag terugkwam. Hij pakte een schrijfblok van de hoek vande tafel en vouwde het open. Eerst schreef hij haar naamop. Ava ter Voorde. En daaronder:?Vertelt u eens,?zei hij met zijn pen in de aanslag,?wat zijn keer. Hij glimlachte bij de herinnering aan dat moment. Watwas hij zenuwachtig geweest toen zijn eerste echte pati?ntvoor hem verscheen! Vooral toen bleek dat ze onder haarkleding bijna hetzelfde ondergoed droeg als dat hij daar-voor nog met zijn toekomstige vrouw in de etalage van deplaatselijke lingeriewinkel had bekeken. Hij was niet zo?npersoon die lingeriewinkels bezocht,maar Japke had hemmeegetroond.?Voor de huwelijksnacht.? Het was natuurlijkallemaal goed gegaan met die pati?nte. Ze had zich op haargemak gevoeld en hij had niets van zijn onervarenheid latenblijken. Zo zou het nu dus ook gaan. Hij liep op haar af,al ging dat minder makkelijk dan vroe-ger. Hij kon beter in zijn stoel blijven zitten,maar dit moesttoch gebeuren. Ze was niet voor niets gekomen. Hij knieldevoor haar neer en bestudeerde haar voeten. Met zijn vingerging hij langs haar onderbeen naar boven,tot de knie.?Dat ziet er goed uit,?mompelde hij. Ze liet hem begaan,al merkte hij aan haar zachte lach datze het vreemd vond.?Aan de voeten kun je veel aflezen,?verklaarde hij.?Net alsaan de knie?n. Ga eens met uw rug naar me toe staan.? Uithaar zicht hees hij zichzelf overeind en bestudeerde onder-?Hebt u kinderen gebaard?? Hij dacht dat hij de vraag net-jes had gesteld,maar zag haar verstarren.?Ik heb het koud,?zei ze afgemeten,?ik trek mijn klerenweer aan en dan kunnen we praten.? Hij wachtte op de stoel totdat ze zich had aangekleed.?Gaat u daar zitten.? Hij wees naar de stoel schuin naasthem. Hij realiseerde zich dat hij haar nog niets te drinkenhad aangeboden.?De koffie staat al warm. Wilt u ook een Het eerste consulthet haar niet uitmaakte dat hij geen kamerschermhad. Eerst haar platte schoenen,tegelijkertijd met de kleinewitte kousenvoetjes. Daarna ritste ze haar rok open en liethem langs haar benen naar beneden vallen. Ze hield haargezicht iets van hem afgewend terwijl ze haar blouse los-knoopte. Daaronder droeg ze een wit hemd met dunnebandjes. Hij knikte en probeerde niet te staren. Ietwat onwennigstond ze voor hem. Hij schraapte zijn keel.?Loop eens heenen weer.? Ze trok haar schouders iets naar achteren en liepmet korte soepele passen door de kamer. Heen en weer.?Mmm?? Hij probeerde op te staan,maar viel terug in Ze keek verschrikt.?Gaat het wel?? Hij wuifde haar vraag weg met zijn hand.?Nog een keerheen en weer graag.? Opnieuw deed ze wat haar was opgedragen en dat gafhem de gelegenheid om zelf uit zijn stoel te komen. Hijpakte zijn stok en leunde er zwaar op.?Kom maar voor mestaan.? 9 het verlies dat ik had geleden? De wolken gleden traag voorbij. Toen ik opzij keek,zag ikdat Aron zijn ogen had gesloten. Verwachtte hij nog steedseen antwoord op mijn vraag? Mijn blik gleed opnieuw naarde hemel. Van Gogh zou zijn schildersezel hier zo opgezethebben:titaanwit,grijs en aquamarijn zou hij nodig heb-ben. Ik zocht niet bewust,maar opeens zag ik hem overal. De contouren van Jonas. Mijn Jonas.?Kijk,een kind!??Waar??zei Aron. Ik wees,maar kon de vorm nergens meer vinden. Hij wasin kleine wolkjes uiteengevallen. Of was het niet meer daneen illusie geweest? Dat kon. Soms zag je iets aan voorwaarheid,en bleek het niet meer dan verbeelding te zijn. Erkwam een vrachtauto luid toeterend voorbij. Zou dat zijnomdat we zo dicht naast elkaar lagen? Wat maakte het ookuit? Die man achter het stuur wist niet hoe het zat. Hij zagmet het oog,niet met het hart.?Hebt u het schilderij weggedaan?? Hij glimlachte.?Ik heb uit mijn herinnering verdergeschilderd. Het is af. Maar in het echt ben je mooier.? Ik voelde me helemaal niet mooi,alleen maar bezweet.?Nou??protesteerde ik.?Soms is de droom mooier dan de werkelijkheid,maar bijjou is de werkelijkheid mooier dan de droom,?onderbrak hijme.?Nee,val me niet in de rede. Je weet dat ik een geoefendoog heb. Ik stel hier de diagnoses.? Ik wilde hem graag geloven,al was het maar voor dit enemoment.?Wie gaat er nu met zijn arts op vakantie??mom-pelde ik.?En spreekt u de waarheid of is dit een leugen uit Hij lachte voluit.?Je bent onze gesprekken nog niet verge- 7 et maakte me niet uit wat de mensen ervan dach-ten. Het was warm en we waren allebei moe enge?rriteerd door de lange reis. We lagen op hetkleed dat ik had meegenomen,en toen hij mijn hand pakte,voelde ik een zucht van verlichting door mijn hele lijf gaan. Alsof ik thuiskwam. En dat terwijl ik hem net nog afge-snauwd had. Zijn hand was tenger en gerimpeld;een handwaarmee hij al duizenden pati?nten had onderzocht. Bovenons dreven pluizige wolken en hij wees er ??n aan.?Net onze Jaguar,zie je?? Dit was natuurlijk absurd:twee zieke mensen in een Jaguar op weg naar Belgi?,hun handen verstrengeld alswaren het geliefden. Ik zou moeten opstaan,het kleed moe-toestand terug te brengen naar huis. Hij zag er zo slecht uit,zo vreselijk vermagerd. Waarom was ik eigenlijk met hemmeegegaan? Die vraag had ik mezelf in de auto net voort-durend gesteld. Hij had in diepe slaap onderuitgezakt gele-gen,zijn mond iets open. Gelukkig had ik zijn borstkas open neer zien gaan,anders was ik gestopt om te controleren Ik bestudeerde de wolk,maar zag niets.?Kijk eens wat beter. Het kan niet zo zijn dat ik als man opleeftijd meer zie dan jij,?zei hij plagerig. Ik keek opzij en bestudeerde de groeven in zijn gezicht; Met dat wat voorbij is Ik woon in mijn dromen Nog steeds waar ik was Ik sta op de grens Van vroeger en later Ben ik verloren Om verder te gaan Dan blijf ik voor altijd Gevangen in alles Wat niet meer bestaat Stef Bos,?Lied van Lot?(cd Voor mijn vriendin die haar zoontje verloor,en ter nagedachtenis aan een oude neuroloog die zijn resterende tijd op aarde aan mij gaf. Mirjam van der Vegt De laatste pati?nt