rug 36 mm In Wonderland ISBN 978 90 297 0459 5 NUR 302 9 789029 704595 www.uitgeverijvoorhoeve.nl Ik was volkomen tevreden met mijn leventje – tenminste, totdat de bladzijden van mijn verhaal uit het boek gescheurd werden, voordat ik de kans kreeg om nog lang en gelukkig te leven. Alice Grace Ripley leeft in een droomwereld met haar neus in de boeken. Maar aan haar zorgeloze bestaan komt plotseling een einde als haar vriend Gordon hun relatie verbreekt. Hij vindt dat Alice te veel in een fantasiewereld leeft. En dan raakt ze ook nog eens haar geliefde baan in de bibliotheek kwijt omdat er bezuinigd moet worden. Om het geroddel in haar kleinsteedse omgeving te ontvluchten en a eiding te zoeken, trekt ze de bergen van Kentucky in, met vijf dozen boeken die ze wil doneren aan de bibliotheek van het mijnwerkersstadje Acorn. Eenmaal daar aangekomen, besluit ze er twee weken vrijwillig als bibliothecaresse te gaan werken. Als ze er noodgedwongen langer moet blijven, ontdekt ze het échte leven: avontuurlijker, mysterieuzer en romantischer dan ze ooit had durven dromen. Lynn Austin schreef vele succesvolle romans, waaronder Eva’s dochters, Eindelijk thuis en Ver bij jou vandaan . In W onderland In W onderland Roman
In Wonderland Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 09-03-12 11:20
Lynn A ustin In W onderland ROMAN Vertaald door Marianne Locht-KühlerTweede druk Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 3 09-03-12 11:20
7 1 Blue Island, Illinois, 1936 Als mijn leven een boek was, zou niemand het lezen. Mensen zouden zeggen dat het te saai was, te voorspelbaar. Een verhaal dat al een miljoen keer verteld is. Maar ik was volkomen tevre- den met mijn leven – tenminste, totdat de bladzijden van mijn verhaal uit het boek gescheurd werden, voordat ik de kans kreeg om nog lang en gelukkig te leven. Het eindigde , heel toepasselijk, op een begrafenis. Niet mijn eigen begrafenis – ik ben nog maar tweeëntwintig – maar die van Elmer Watson. Hij was een vriendelijke oude heer die vaak de bibliotheek bezocht hier in Blue Island, Illinois, waar ik in - middels al anderhalf jaar werk. Ik kende meneer Watson – of het zou waarschijnlijk juister zijn om te zeggen dat ik zijn smaak kende op het gebied van boeken en tijdschriften – en ik had een hoge dunk van hem vanwege zijn literatuurvoorkeur. T oen ik hoorde dat zijn begrafenis die dag zou plaatsvinden, liep ik na het werk naar het mortuarium en ging alleen op de achterste rij zitten. Mijn vader, dominee Horace Ripley, ging voor in de dienst. Maar eerst besloot een hele horde van meneer Watsons saaie familieleden – verloren gewaande neven, nichten, zoons en schoonfamilie – om op te staan en langdradige ver - halen te vertellen over hoe Elmer ooit eens met hen naar de winkel was gewandeld, of een paard van hen had gekocht, of nog meer van dergelijke nietszeggende stukjes geschiedenis. Geen van deze mensen wist er een fatsoenlijk verhaal van te maken. Ik was niet de enige in het publiek die zat te geeuwen. T erwijl de saaie grafredes zich voortsleepten, haalde ik een Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 7 09-03-12 11:20
8 boek uit mijn tas en begon te lezen. Ik dacht dat ik het best sub- tiel aanpakte – ik keek zo nu en dan op en knikte instemmend als een van meneer Watsons voortreffelijke karaktereigenschap - pen werd geprezen. Ik had eraan kunnen toevoegen dat hij zijn bibliotheekboeken altijd op tijd weer inleverde, maar dan zou ik de dienst maar onnodig rekken. Op dat moment kw am mijn vriend, Gordon T. Walters, de zoon en kleinzoon van de begrafenisondernemers, op zijn tenen van achteren naar me toe lopen en liet zich op de stoel naast de mijne glijden. Ik las vlug de alinea uit waar ik in bezig was, stak een boekenlegger in het boek en sloeg het dicht. Ik had verwacht dat Gordon mijn hand zou pakken, maar dat deed hij niet. Hij zat zo stijf naast me, met zijn strenge zwarte pak tot boven toe dichtgeknoopt, dat hij zelf wel een lijk had kunnen zijn, net als die arme meneer Watson. Ik keek schuin omhoog naar Gordon en glimlachte, maar hij keek met een be - grafenisblik op en schudde zijn hoofd. Ik had me niet gereali - seerd dat hij Elmer Watson kende. Waarom zou hij anders zo somber doen? Toen de dienst eindelijk voorbij was en we door een zijdeur naar buiten liepen, bij de andere mensen vandaan, kwam ik erachter waarom. ‘Zat je nou een boek te lezen tijdens een beg rafenis?’ vroeg hij vol afschuw. ‘Alice, hoe kun je?’ ‘Nou… het w as een heel goed boek,’ zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde. ‘Ik kon er niets aan doen. Ik moest weten wat er met de hoofdpersoon ging gebeuren.’ ‘W at maakt het nou uit wat er in een stom boek gebeurt? Dat is niet echt. Het is een verzonnen verhaal. Maar een begrafenis, Alice – een begrafenis is echt!’ Hij gebaarde wild, alsof hij met alleen woorden zijn verontwaardiging niet kon overbrengen. Ik stak mijn hand uit naar de zijne, maar hij greep hem niet. We stonden in een zwak februarizonnetje buiten het mortuarium waar Gordon woonde en werkte. We pasten als stel slecht bij elkaar – Gordon was lang en had donker haar, en ik was klein Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 8 09-03-12 11:20
9 en blond. Her en der op het gras en in groezelige hopen langs de weg lag nog wat overgebleven sneeuw. De mensen stapten in hun auto’s om naar de begraafplaats te gaan. Soms had meneer Walters Gordon nodig om in de lijkwagen te rijden, maar van- daag niet. Meestal werkte Gordon op kantoor, waar hij lijkkisten bestelde, kwitanties opstelde en rekeningen betaalde. ‘Sor ry hoor,’ zei ik tegen hem, ‘maar als een boek zo goed geschreven is als dit, lijkt het voor mij net echt en dan…’ ‘Maar lezen op een beg rafenis? Dit gebeurt nooit weer. Elmer Watson wordt maar één keer begraven.’ ‘Dat is w el te hopen, ja,’ mompelde ik binnensmonds. ‘Hoe dan ook, ik weet zeker dat hij het niet erg gevonden zou heb - ben. Hij kwam altijd in de bibliotheek boeken halen. Het was een heel vriendelijke man.’ ‘J e had wel wat meer respect kunnen tonen voor zijn familie.’ ‘Ze konden me niet eens zien. Ik zat op de achterste rij.’ Ik begreep Gordons verontwaardiging niet of waarom hij er zo’n punt van maakte. ‘Kom,’ zei ik, terwijl ik mijn hand op zijn arm legde. ‘Breng me maar eens thuis.’ ‘Nee .’ Hij duwde mijn hand weg. ‘Waarom ben je eigenlijk naar de begrafenis gekomen als je toch niet wilde gaan condole - ren? Dat was heel respectloos, Alice. Als je je stomme boek wilde lezen, had je thuis moeten blijven.’ T ot nu toe had ik geprobeerd om niet te zwaar aan het inci - dent te tillen, omdat ik echt niet begreep waarom hij zich er zo druk over maakte. Zijn onredelijke gedrag maakte dat ik in de verdediging schoot. ‘Ik was niet van plan om te gaan lezen – je doet net alsof ik een vreselijk mens ben. Maar ik was tijdens mijn lunchpauze op het werk aan dat hoofdstuk begonnen en toen het uur voorbij was, moest ik midden in het hoofdstuk stoppen. Ik moest gewoon weten hoe het verderging. En toen de grafre- des maar duurden en duurden, verveelde ik me dood – excuus voor de woordspeling. Ik zat steeds maar over de hoofdpersonen na te denken en toen besloot ik om heel even te kijken. Hoe Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 9 09-03-12 11:20
10 kon ik nou weten dat ik weer helemaal door het verhaal in be- slag genomen zou worden? Het is een prachtig boek, Gordon.’ Hij leek geen woord te hebben gehoord van wat ik zei. Hij bleef me aanstaren met die ernstige blik die door zijn voorva - deren vervolmaakt was, en vereeuwigd op hun portretten, die in de hal van het mortuarium hingen. ‘Ik ben al op honderden begrafenissen geweest,’ zei hij, en dat was niet overdreven, om - dat hij geboren was in het appartement boven het mortuarium. ‘Maar ik heb nog nooit iemand een boek zien lezen tijdens een herdenkingsdienst.’ Hij was ontdaan. Ik moest dit ernstiger op - nemen. ‘No gmaals mijn excuses, Gordon. Het is evident dat ik van nu af aan tijdens begrafenissen geen boeken meer kan lezen.’ ‘W at? Wat is het?’ ‘Ik zei dat het evident is. Dat betekent dat het duidelijk is, zonneklaar.’ Ik had mijn kans afgewacht om het woord ‘evident’ te gebruiken nadat ik het in mijn favoriete literaire tijdschrift had ontdekt en de betekenis had opgezocht. Het had zo’n ver - fijnde, smaakvolle klank. Ik vond dit de perfecte gelegenheid om het uit te proberen. Hoe had ik moeten weten dat het woord Gordon nog razender zou maken? ‘V erdraaid nog aan toe, Alice! Soms gedraag je je alsof je denkt dat je beter bent dan anderen.’ ‘W acht eens even. Wil je zeggen dat ik aanmatigend over - kom?’ ‘Misschien w el… als ik wist wat het betekende. Betekent het hooghartig?’ ‘Hoor eens, kan ik het helpen dat ik een grote woordenschat heb? Dat komt door het lezen.’ ‘Heb je er ooit w el eens bij stilgestaan dat je misschien te veel leest?’ ‘Dat is absur d,’ zei ik met een lachje. ‘Niemand kan te veel lezen. Dat is net zoiets als zeggen dat iemand te veel ademt.’ Hij zuchtte en liet zijn schouder s hangen. Hij schudde zijn Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 0 09-03-12 11:20
11 hoofd. Ik dacht dat hij zou zeggen: Je hebt gelijk. Laten we erover ophouden. Maar dat deed hij niet. ‘Ik wil dit niet meer , Alice.’ ‘Wat?’ ‘Ruziemak en over stomme dingen zoals boeken en dure woorden. Jij leeft in een andere wereld dan ik. Alles waar jij over praat komt uit een boek, niet uit het echte leven. Ik wil een meisje dat met beide benen op de grond staat. En belangrijker nog, die niet de hele dag met haar neus in een boek zit.’ ‘Ik w erk in de bibliotheek,’ zei ik. ‘Met boeken verdien ik mijn levensonderhoud, net zoals jij met begrafenissen. Ik klaag toch ook niet omdat jij de hele dag tussen de lijken en de kisten zit?’ Gor don tikte tegen zijn hoed voor een groep mensen die ons voorbijliepen naar hun auto’s. Toen ze weg waren, draaide hij zich naar me om en zei: ‘Ik vind dat we het uit moeten maken.’ ‘W at?’ Ik voelde een lichte paniek opkomen. We hadden wel eerder meningsverschillen gehad, maar nu was het te ver gegaan. ‘Ben je boos omdat ik woorden gebruik die je niet begrijpt, of omdat ik ongewild een heel klein stukje heb gelezen tijdens het saaie gedeelte van een begrafenis?’ ‘Allebei. We hebben niets gemeenschappelijk.’ ‘Maar… maar w e hebben al bijna een jaar verkering en…’ Ik zweeg abrupt voordat ik eruit flapte dat iedereen ons als stel be- schouwde of dat onze ouders verwachtten dat we zouden gaan trouwen. ‘J e wilt altijd alleen maar praten over de plot van het nieuwste boek dat je aan het lezen bent. Ik weet meer over je favoriete hoofdpersonen dan over jou. En nu kom ik erachter dat je liever leest over een of ander verzonnen figuur dan luistert naar het laatste eerbetoon van een echt mens. Je leeft in een droomwe - reld, Alice, niet in deze wereld.’ ‘Niet w aar!’ ‘W eet je nog, die keer dat je een boek liep te lezen en niet Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 1 09-03-12 11:20
12 oplette waar je liep? Toen ben je tegen een lantaarnpaal gebotst. Je kreeg een bult op je voorhoofd zo groot als een deurknop. Je botste jezelf bijna bewusteloos.’ ‘Dat w as niet mijn schuld. Ik probeerde het boek onderweg naar mijn werk uit te lezen, omdat het die dag terug moest naar de bibliotheek. Er was een lange wachtlijst voor. Ik ben niet de enige die graag leest, weet je.’ ‘J e mag van geluk spreken dat je niet onder de tram liep.’ Hij zweeg even en bood een oudere vrouw zijn arm aan. Toen hij haar naar haar auto geholpen had, kwam hij weer bij me terug. ‘En weet je nog dat je je moeders keuken in brand hebt gesto- ken omdat je probeerde te lezen terwijl je kip aan het braden was?’ ‘Een theedoek. Ik heb een theedoek in brand laten vliegen.’ Ik lachte en probeerde luchtig te doen, maar Gordon bleef me aanstaren totdat ik de waarheid moest erkennen en mijn ogen neersloeg. ‘Goed dan… ik geef toe dat het vuur zich verspreidde tot in de gordijnen – maar dat had iedereen kunnen gebeuren.’ ‘Ik geef het op .’ Hij hief verslagen zijn handen omhoog en liet ze toen omlaag vallen, tegen zijn dijen. ‘Dus je v ergeeft het me, dat ik tijdens de dienst zat te lezen?’ vroeg ik, terwijl ik heel dicht bij hem ging staan en naar hem opkeek. ‘Ik heb maar één hoofdstuk gelezen – of misschien an - derhalf.’ ‘Ik vind dat w e het uit moeten maken.’ ‘Gordon!’ ‘Het spijt me .’ Hij draaide zich om. Ik kon het niet geloven! Ik sputterde en wist niet zo gauw wat ik moest zeggen. ‘Nou, als je er zo over denkt, goed dan! Blij toe!’ Mijn stem klonk triomfantelijk en zelfverzekerd, maar dat was toneel. Mijn blanke huid verried mijn emoties en mijn wangen gloeiden van vernedering. Hoe durfde hij het uit te maken? W oedend beende ik naar huis, drie straten verderop, terwijl mijn tas met het boek dat alles veroorzaakt had, tegen mijn been Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 2 09-03-12 11:20
13 bonkte. Ik kon mijn moeder horen rommelen in de keuken en rook gefruite uien, maar ik liep vastberaden de trap op naar mijn kamer en deed de deur dicht. Moeder vroeg me nooit meer om haar te helpen met koken. Uit wr ok tegen Gordon ging ik op mijn bed zitten en sloeg het boek open. Ik ging verder waar ik tijdens de begrafenis was gestopt. Mijn boosheid bekoelde terwijl ik mezelf een uurtje verloor in het drama van iemand anders. Uiteindelijk redde de held de hoofdpersoon en leefden ze nog lang en gelukkig. Ik sloeg het boek met een tevreden zucht dicht. Even later kwam mijn vader thuis en moeder riep ons voor het eten. Ik zei niets tegen mijn ouder s over de ruzie. Ik wist zeker dat Gordon er over een dag of twee wel weer overheen zou zijn. Bovendien kon ik me niet voorstellen dat ik hun om advies zou vragen. Ze leken precies bij elkaar te passen en hadden nooit ru - zie. Ik had ook het gevoel dat moeder het voor Gordon op zou nemen. Ze was nog steeds ontdaan omdat ik brand had veroor - zaakt. Ze had bijna een beroerte gekregen in die eerste panie - kerige momenten, toen ze had geprobeerd de vettige vlammen te doven en te voorkomen dat ze zich verspreidden. En toen de buurman de rook uit het raam zag komen en de brandweer had gebeld, had moeder zich diep gekrenkt gevoeld. Haar reputatie als kok was bezoedeld. Dat was haar woord, niet het mijne, maar ik vond het een mooie. ‘Besmeurd’ zou ook een leuke beschrij - ving van haar reputatie geweest zijn. ‘J e bent nogal stil vanavond,’ zei moeder, terwijl we samen afwasten na het eten. Ik droogde de borden af met een van de nieuwe theedoeken die ze had moeten kopen. We hadden er een aantal verloren toen we de vlammen ermee probeerden uit te slaan. Moeder was ook boos geweest over de theedoeken: Weet je soms niet dat dit land in een depressie verkeert, Alice? Niemand heeft geld over voor nieuwe huishoudelijke artikelen, en ons gezin ook niet. Je vader geeft elke cent die we overhebben aan de arme gemeenteleden in de kerk, en jij verspilt zomaar goed geld. Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 3 09-03-12 11:20
14 ‘Gordon en ik hebben ruzie gehad,’ vertelde ik haar. ‘Daarom ben ik zo stil. Hij heeft me gekwetst. Hij zei dat ik te veel lees en beschuldigde me ervan dat ik in een droomwereld leef.’ ‘Hm, stel je voor.’ Ik zag dat ze met haar ogen rolde. Ze hoorde me te troosten, niet het voor Gordon op te nemen. Ik wilde dat er liefdevol een kompres werd aangebracht op mijn gebroken hart, geen sarcasme. Nou ja, mijn hart was niet echt gebroken – nog niet. Ik geloofde niet dat Gordon meende wat hij had gezegd. T oen moeder en ik klaar waren met de afwas, besloot ik even naar de buren te gaan, naar mijn beste vriendin, Freddy Fiore. Haar echte naam was Frederica, als een prinses in een Italiaans liefdesverhaal, maar iedereen noemde haar Freddy. We zaten al sinds groep 1 bij elkaar in de klas, en na ons eindexamen hadden we ons ingeschreven aan de Cook County Normal School om de lerarenopleiding te doen. Geen van ons had destijds een vaste vriend of enige trouwplannen, dus we besloten om door te gaan met onze opleiding. Fr eddy bleek een geweldige lerares te zijn – zo iemand waar kinderen hun hele verdere leven met liefde aan terugdenken. Mijn onderwijzerscarrière verliep rampzalig. Ik ontdekte al vlug dat ik helemaal niet geschikt was voor het vak, met mijn ‘drome - rige’ persoonlijkheid en zachte stem. De leerlingen negeerden me volkomen. Bovendien ben ik maar 1 meter 57 lang en veel van de jongens in het schoolgebouw met maar één lokaal waar ik lesgaf, torenden boven me uit en traden mijn pogingen om orde te houden met voeten. Mijn vr iendin Freddy, die bijna net zo lang is als Gordon, groeide op in een gezin met vier broers en had er helemaal geen moeite mee om respect af te dwingen. Ze ontving enthousiaste aanbevelingen en een baan als juf in groep 2 op onze oude basis - school. De faculteit van de Normal School opperde subtiel dat ik me van het onderwijs zou abstineren, en ik kreeg een aanbe - veling voor een baan bij de lokale bibliotheek. Dat paste precies bij me. Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 4 09-03-12 11:20
15 Ik klopte bij Freddy aan de achterdeur en liet mezelf binnen, zoals gewoonlijk. Ze zat in de woonkamer een boek voor te lezen aan haar moeder, die leed aan mysterieuze spierzwakte. Freddy’s vader was een paar jaar geleden gestorven. Ik wachtte ongeduldig tot Freddy het hoofdstuk uit had. Mijn hart barstte bijna en ik wilde al mijn rampspoed bij haar uitstorten. ‘Kan ik je e ven spreken?’ vroeg ik toen ze het boek dichtsloeg. ‘T uurlijk.’ Ze zocht een radiostation waar haar moeder naar kon luisteren en we gingen aan de keukentafel zitten. Er waren maar weinig mensen die in deze harde, zuinige tijd thee of kof - fie serveerden. Ik had nog niet gehuild omdat het uit was met Gordon, maar dit was Freddy, mijn warme, meelevende vriendin die tegenover me aan tafel zat. Eindelijk begonnen mijn tranen te vloeien. ‘Allie , wat is er? Wat is er mis?’ ‘Gor don heeft het uitgemaakt!’ ‘W aarom? Wat is er gebeurd?’ ‘W e hadden ruzie en toen zei hij dat we het maar beter uit konden maken.’ ‘Dat meende hij toch niet? J ullie kibbelen wel vaker en daar komt hij elke keer weer overheen. Weet je nog die keer dat je hem steeds bij de verkeerde naam noemde? Het was de naam van de hoofdpersoon in het boek dat je aan het lezen was, toch?’ ‘Dat w as gewoon een vergissing. Dat had iedereen kunnen overkomen.’ Fr eddy trok één wenkbrauw naar me op. ‘Ik vond dat Gordon buitengewoon geduldig was.’ ‘Dat zal w el… maar vandaag was hij niet zo geduldig. Hij haalde het incident met de brand nog eens aan. En die keer dat ik bijna een hersenschudding had toen ik tegen een lantaarnpaal botste.’ Ik haalde mijn zakdoek uit mijn mouw en depte mijn ogen droog. ‘Hij moet me al die dingen niet aanrekenen. We horen toch te vergeven en te vergeten?’ ‘W il je dat ik naar het mortuarium ga om met hem te pra - Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 5 09-03-12 11:20
16 ten?’ vroeg Freddy. Ik kon er altijd op rekenen dat ze me te hulp kwam. ‘W il je dat doen?’ ‘T uurlijk. Wanneer is de beste tijd?’ ‘V anavond. Ik blijf wel bij je moeder, als je wilt. Gordon heeft vanavond geen dodenwakes op het programma staan, en hij en ik zouden naar de film gaan, maar toen… hij heeft het uitge- maakt!’ Ik eindigde met een snik. Freddy kneep even in mijn hand, stond toen op en deed haar jas aan. ‘Ik zal mijn best doen. ’ Ze bleef bijna drie uur weg. Haar moeder was in de schom - melstoel in slaap gevallen toen Freddy thuiskwam, maar ik wist niet of ik haar naar bed had moeten helpen of niet. Ik weet nooit hoe ik zieke mensen moet helpen. ‘W aarom duurde het zo lang?’ vroeg ik zodra Freddy een voet over de drempel zette. ‘Wat zei Gordon?’ Weer gingen we naar de keuken om te praten. ‘Gor don wilde eerst helemaal niet over je praten. Volgens mij is hij nogal boos. Hij wilde net alleen naar de bioscoop gaan toen ik bij het mortuarium aankwam, dus ik vroeg of ik met hem mee mocht. Ik dacht dat als ik wat tijd met hem door - bracht, hij daarna misschien over jou zou willen praten.’ ‘Goed idee . Dus je bent met hem naar de film geweest?’ ‘Nou, eerst liet hij me beloven dat ik geen scène zou maken in de bioscoop zoals jij vorige week deed.’ ‘Zie je nou w el? Hij blaast alles zo op. Ik heb helemaal geen scène gemaakt. Ik weet niet waarom de zaalwachter ons vroeg om te vertrekken.’ ‘Gor don zei dat het kwam omdat jij heel hard ging praten midden onder de film. Je zei dat het helemaal niet was zoals in het boek, en toen iedereen je maande om stil te zijn – Gordon ook – ging de zaalwachter zich ermee bemoeien. Gordon is nog steeds boos omdat hij het einde van de film heeft gemist.’ ‘Hij hoefde het eind niet te zien. Ik heb hem verteld hoe het Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 6 09-03-12 11:20
17 boek eindigde en dat was veel mooier dan de film. Ze hadden alles veranderd in de film. Ook de motivatie van de hoofdper- soon. Kun je het je voorstellen? Die film was zo vertekend dat ik het niet kon helpen dat ik ontdaan was.’ ‘Nou, Gordon is er ook nog ontdaan over. Maar hij zei dat het echt het einde was toen hij je een boek zag lezen op de begrafe - nis van Elmer Watson.’ ‘Ar me meneer Watson. Hij kon altijd zo genieten van de tijdschriften van National Geographic. Ik weet zeker dat hij het helemaal niet erg zou hebben gevonden dat ik een roman las op zijn begrafenis. Er kwam gewoon geen eind aan die graf - redes.’ Fr eddy stak haar handen over tafel uit naar de mijne. ‘Het zit zo – en je moet van me aannemen dat ik aan jouw kant sta, Allie. We zijn ons hele leven al beste vriendinnen, dat weet je. Maar zoals Gordon het uitlegde toen we weer naar huis lie - pen… nou, hij weet gewoon niet zeker of het gaat lukken tussen jullie samen. Hij en zijn familie zijn begrafenisondernemers. Dat betekent dat jij ook in die bedrijfstak terechtkomt, als hij je ten huwelijk vraagt.’ ‘W e zijn nog niet eens verloofd.’ ‘Dat w eet ik. Maar hij weet alle ongeschreven regels in het begrafenisvak en hij zegt dat je een grens gepasseerd bent. Zou jij je niet druk maken als er iemand naar de bibliotheek kwam en iets deed wat jij respectloos vond?’ ‘Bedoel je het hoekje van een bladzijde omvouwen in plaats van een boekenlegger gebruiken?’ ‘Ik denk niet dat dat v ergelijkbaar is… naar Gordons mening in ieder geval niet.’ ‘Goed. Je kunt hem vertellen dat ik beloof dat ik van nu af aan geen boek meer zal lezen op een begrafenis, zolang ik leef. Maakt dat hem gelukkig?’ ‘Dat weet ik niet… hij zegt dat je niet zo erg lijkt te kunnen meeleven met de gevoelens van mensen in tijden van verdriet.’ Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 7 09-03-12 11:20
18 ‘Alleen maar omdat ik één armzalig hoofdstukje heb gelezen tijdens een begrafenis?’ Freddy liet mijn handen los. Ze leek zich ongemakkelijk te voelen, alsof er splinters uit de houten stoel staken. ‘Dat was het niet alleen. Hij heeft me verteld over je boekenplan. Dat je wilde dat hij de families van de overledenen zou vragen om de boeken van hun geliefde te schenken voor jouw Kentucky Project, als ze een begrafenis kwamen regelen.’ ‘Is dat zo onredelijk? De meeste mensen doen het v ast graag.’ Ik had een artikel gelezen in Life Magazine waarin stond dat mensen in de binnenlanden van Kentucky boeken en tijdschrif - ten nodig hadden om te lezen. Toen ik het aan de hoofdbiblio - thecaris liet lezen, liet ze me een doos bij de balie zetten waar - in mensen hun tweedehandsboeken kunnen schenken. ‘Heus, Freddy, waarom zou je ze niet ook in een mortuarium verzame- len? Vind je dat zo’n slecht idee?’ ‘Om je de waarheid te v ertellen, Allie – ik vind het een vre - selijk idee.’ ‘Waarom?’ ‘Toen mijn vader stierf, was het al moeilijk genoeg om met mijn verdriet om te gaan en een mooie begrafenis te regelen. Het was nog veel te vroeg om na te denken over het weggeven van zijn boeken.’ ‘Maar die mensen in Kentucky hebben niets te lezen. Kun je je een dergelijk afschuwelijk leven voorstellen? Wie heeft er nou nog boeken nodig als hij dood is? Waarom zou je ze niet weg- geven, zodat je er levende mensen mee kunt helpen?’ ‘Ja, ja, dat begrijp ik. Maar het is gewoon een beetje… onge - voelig… om iemand ernaar te vragen als ze de begrafenis aan het regelen zijn.’ ‘Meneer Watson hield van landkaarten,’ mijmerde ik hardop. ‘Hij had een prachtige atlas. Als ik had geweten dat hij binnen - kort zou sterven, zou ik hem voor die tijd hebben gevraagd of hij zijn boeken wilde schenken in zijn testament.’ Inwonderland_AUSTIN_druk2_binnenwerk_vijfde_proef_09-03-2012_NS.indd 1 8 09-03-12 11:20
rug 36 mm In Wonderland ISBN 978 90 297 0459 5 NUR 302 9 789029 704595 www.uitgeverijvoorhoeve.nl Ik was volkomen tevreden met mijn leventje – tenminste, totdat de bladzijden van mijn verhaal uit het boek gescheurd werden, voordat ik de kans kreeg om nog lang en gelukkig te leven. Alice Grace Ripley leeft in een droomwereld met haar neus in de boeken. Maar aan haar zorgeloze bestaan komt plotseling een einde als haar vriend Gordon hun relatie verbreekt. Hij vindt dat Alice te veel in een fantasiewereld leeft. En dan raakt ze ook nog eens haar geliefde baan in de bibliotheek kwijt omdat er bezuinigd moet worden. Om het geroddel in haar kleinsteedse omgeving te ontvluchten en a eiding te zoeken, trekt ze de bergen van Kentucky in, met vijf dozen boeken die ze wil doneren aan de bibliotheek van het mijnwerkersstadje Acorn. Eenmaal daar aangekomen, besluit ze er twee weken vrijwillig als bibliothecaresse te gaan werken. Als ze er noodgedwongen langer moet blijven, ontdekt ze het échte leven: avontuurlijker, mysterieuzer en romantischer dan ze ooit had durven dromen. Lynn Austin schreef vele succesvolle romans, waaronder Eva’s dochters, Eindelijk thuis en Ver bij jou vandaan . In W onderland In W onderland Roman