Het bevrijde hart

‘We zaten in de bus een boterham te eten toen Remco een man uit de bosjes tevoorsch�n zag komen. H� sjouwde een boodschappentas met zich mee. We vonden het verdacht en Remco wilde weten wat er aan de hand was. Dus h� erachteraan. In m�n achteruitspiegel zag ik een andere man uit de bosjes komen die al hinkend de andere kant op liep. Helaas begon m�n versleten knie op te spelen en kreeg ik hem niet te pakken. We hebben een goed beeld van die mannen kunnen kr�gen of niet Remco?’ Gerrit stompte hem vol trots aan. De camera verschoof naar Remco. De lange blonde man van ergens in de dertig keek wat verlegen naar de camera.‘Het waren lichtgetinte mannen, met donker wat krullend haar, vast asielzoekers,’ vervolgde Gerrit. ‘Die ene hinkte en bloedde vresel�k in z�n gezicht. Die Rik moet hem een oplawaai gegeven hebben. Ik hoop dat ze de smeerlappen vlug te pakken kr�gen.’De verslaggeefster vertelde verder over de eerdere zedendelicten in de regio. Lou had genoeg gehoord en klikte het filmpje uit.‘Geweldig, nu is alles openbaar,’ zei Marius geërgerd. ‘Het is een kwestie van t�d voor ze Kirsten pakken. En ja, Lody, ik wil haar en haar kinderen veilig hebben.’ H� keek z�n broer strak aan.‘Dat recht heb je,’ zei h� schouderophalend.Dat recht had h� niet, dat had h� jaren geleden verspeeld. Het enige wat h� nu voor haar kon doen, was haar bescherming bieden zonder z�n inmengen. Marius’ blik gleed naar Lenie. Ze zond hem een dankbare glimlach. H� glimlachte terug.Z�n moeder was overtuigd, nu Kirsten nog. ‘Is dat het meisje...’ begon Freek.‘Ja,’ onderbrak h� hem, ‘En...‘En op deze manier heb je haar veilig weggestopt. Handig gespeeld, broertje?’ snoefde Lody.‘Heel handig,’ zei Lenie met een vermoeide glimlach op haar gezicht. ‘Een geweldig plan en ik ga akkoord. Die arme Kirsten moet doodsangsten uitstaan. Het is zoals je zegt Lodew�k, die mannen kunnen terugkomen. Wat als ze Kirsten alleen in haar woning aantreffen? Of erger, haar dochter van zestien. Ik moet er niet aan denken!’ Lenie snoot haar neus. ‘Nee, Kirsten komt b� m� inwonen en het maakt m� niet uit wat j� daarvan denkt, Lodew�k,’ zei ze toen Lody z�n mond protesterend opende. ‘Het gaat om haar, niet om Marius.’ Lenie perste haar lippen opeen en vocht tegen haar opkomende tranen. Alles deed ook zo’n p�n.‘Hoe kunnen die overvallers nu weten waar die vrouw woont,’ mopperde Lody.‘Nou,’ mengde Lou zich in het gesprek. ‘Dat weten ze misschien al. Het nieuws van de overval wordt breed op het regionieuws uitgemeten. Ik durf te wedden dat het vanavond op het landel�k journaal te zien is.’ Lou liet hen een filmpje op z�n mobiel zien. Een blonde verslaggeefster van ergens in de twintig stond voor Lenie’s huis en vertelde met een onbewogen gezicht wat er in het huis was voorgevallen. Er verscheen een foto van Rik, die als held werd betiteld. Marius schudde geërgerd z�n hoofd. Hoe had de pers deze informatie achterhaald? Als de overvallers dit zagen, was het een fluitje van een cent om te weten te komen waar Kirsten woonde. Er werd een medewerker van Mak Groenvoorziening in beeld gebracht.‘Hé, dat is Gerrit Mak, die heeft ooit b� ons in de klas gezeten,’ zei Freek die z�n broer Lody aanstootte.‘Dat zie ik ook wel,’ zei Lody humeurig. Gerrit vertelde in geuren en kleuren hoe h� geprobeerd had de overvallers tegen te houden. argumenten aanhaalden waarom dit een zeer slecht plan was. Marius liet ze rustig begaan. ‘Jouw beurt, kleine broer,’ fluisterde Lou hem gr�nzend toe.Marius grinnikte en maakte zich los van het keukenblok.‘Lieve mensen, mag ik even?’ begon h�. Lody trok geërgerd z�n wenkbrauwen op. ‘Mam, je hebt met niet mis te verstane woorden aangegeven, dat je niet naar het revalidatiecentrum wilt om daar te herstellen.’‘Het zou m�n dood betekenen,’ zei ze nukkig.‘Juist, en dat willen we liever niet,’ glimlachte Marius. ‘Je wilt niet b� Lody of Freek met hun gezin in huis. Hoewel z� je van harte welkom heten.’ Lenie trok haar neus op.‘Ik wil niemand tot last z�n,’ pruttelde ze.‘Natuurl�k niet. Dan bl�ft er één optie over: je revalideert thuis en neemt een vaste hulp in huis die dag en nacht beschikbaar is. Z� helpt je in en uit de kleren en de fysiotherapeut komt dagel�ks langs om je te begeleiden. Omdat je al een hulp hebt, l�kt het me verstandig om haar hiervoor te benaderen.’ Lenie verzonk in gedachten.‘Hier kan ik het uiteraard niet mee eens z�n, Marius,’ wierp Lody tegen, ‘het revalidatiecentrum is het beste én het veiligste. Wat als die overvallers terugkomen? Als ze weten dat er twee vrouwen alleen thuis z�n, is het vragen om problemen. Heb je daar wel over nagedacht, Marius?’ De verontwaardiging droop van z�n gezicht.‘Jazeker, en het z�n vier vrouwen, geen twee en een jongen van achttien die al vanaf z�n zesde op een vechtsport zit. Genoeg veiligheid en gezelschap l�kt me. Daarnaast plaatsen we een hek om het erf met beveiligingscamera’s zodat ze overdag, wanneer de kinderen naar school z�n, zich geen zorgen hoeven te maken dat er ongenode gasten op de stoep staan.’‘En wie mag die hulp dan z�n?’ wilde Freek weten.‘Kirsten Beuvink.’ Marius hield z�n adem in. H� wist niet hoe ze hierop zouden reageren. deed haar heup vresel�k p�n. Haar hoofd bonsde en ze had het gevoel alsof ze in een zweefmolen zat. Alles duizelde. Maar de p�n die ze vanbinnen voelde, kon niemand helen. Alleen t�d zou deze p�n kunnen verzachten. Het was zo vresel�k vernederend…Boos vermeed Lenie de bezorgde blikken van haar zoons en schoondochters die aan het ziekenhuisbed gekluisterd stonden.‘En j� bent het ermee eens?’ vroeg ze aan Marius die met z�n armen over elkaar geslagen en met een glimlachje om z�n mond tegen het keukenblokje aanleunde. ‘Wat kan ik zeggen? Z� hebben al beslist. Je weet dat ik niet tegen ze op kan. Ik ben het verwende nakomertje.’ ‘Marius, je weet dat dit het beste is,’ zei Lody geraakt. ‘Het is niet goed dat mam straks alleen thuis revalideert. Een val en ze is terug b� af. Het revalidatiecentrum staat hoog aangeschreven. Ze zullen haar daar goed behandelen.’‘Dat zullen ze vast,’ snoof Lenie. ‘Me behandelen als een oud mens die met één been in haar graf staat. Ik ga daar niet naar toe, hoor je me! Hoe durven jullie!’ Gepikeerd keek ze van hen weg. Een traan gleed over haar wang. Ze veegde hem met een n�dig gebaar weg en kromp ineen van de p�n. Marius had vresel�k met haar te doen.‘Er is misschien een andere oplossing,’ zei Lou, met een ondeugende twinkeling in z�n ogen. ‘Mam, je weet dat ik jou met alle liefde in huis wil nemen, maar dan zou je elke dag vier trappen moeten beklimmen en in een kamer moeten verbl�ven waar je de kont nauwel�ks kunt keren, dat l�kt me niet zo handig. B� Marius zou je van eenzaamheid sterven, want die is er nooit en dat willen we geen van allen. Dus bl�ven er twee opties over. Je zult of b� Lody en Cynthia of b� Freek en Evelien in huis moeten. Z� hebben de meeste ruimte. Dus mam, de keuze is aan jou.’ Marius schudde lachend z�n hoofd. Natuurl�k was dit als olie op het vuur. Lenie hapte naar adem, terw�l de andere vier allerlei verhaal af alsof h� college gaf, waarb� h� de hele t�d naar Lody keek die hem zo nu en dan goedkeurend toeknikte.‘Dat is dan het enige pluspunt,’ zei Freek met een diepe zucht. ‘Kan ze je niet meer de oren van je hoofd kletsen.’ Lou keek hem geschokt aan. Lody en de vrouwen konden deze opmerking evenmin waarderen. Marius glimlachte.‘Hoe lang moet ze bl�ven?’ vroeg Marius toen het verontwaardig gemopper was afgezwakt. ‘Dat hangt af van de toestand en de mobiliteit van de patiënt. De patiënt moet kunnen lopen met behulp van een loophulpmiddel, zelfstandig uit bed kunnen komen en grotendeels zelfstandig kunnen douchen. Ook trap op en af lopen met behulp van een loophulpmiddel hoort hierb�. Hier wordt de dag na de operatie al mee begonnen. Het is van belang dat de patiënt voldoende beweegt, zodat de bloedcirculatie opgang komt. Natuurl�k gebeurt dit alles onder begeleiding van een fysiotherapeut.’‘Die patiënt heeft een naam,’ zei Marius met een geveinsde glimlach op z�n gezicht. Z�n gedachten gingen uit naar Rik die hem op dezelfde w�ze kwaad terecht had gewezen.‘Natuurl�k, het sp�t me. Mevrouw Van Essen zal zelf aan de slag moeten. Hoe beter z� de instructies volgt hoe sneller ze herstelt. Afgezien daarvan is het raadzaam om voor thuis een gezinshulp in te schakelen. Schoonmaakhulp is eveneens wensel�k.’ Marius kon z�n aandacht er niet langer b�houden. Een plan ontvouwde zich in z�n hoofd. Alleen moest h� z�n broers ervan overtuigen, dat dit het beste voor z�n moeder was.‘Z�n jullie allemaal gek geworden?’ Lenie’s blauwe ogen flitsten. Lenie deelde samen met een stokdove bejaarde vrouw een kamer. De twee andere bedden waren gelukkig niet bezet. Het idee om met anderen een kamer te delen stuitte haar tegen de borst, toch kon ze er niet onderuit en zette ze haar beste beentje voor. Alleen gen gezicht. H� smeet z�n geruite pet op tafel en veegde met een zakdoek het zweet van z�n kale hoofd. ‘Ik kan er met m�n verstand niet b�. Het is te afschuwel�k voor woorden.’Freek was te geschokt om te reageren. H� zag l�kbleek en streek aldoor door z�n haar. Evelien stak echter haar bezorgdheid niet onder stoelen en banken. Druk pratend spuide ze haar bezorgdheid en verontwaardiging.‘Heb je al iets van mam gehoord, Marius?’ vroeg Lody nadat de gemoederen enigszins gekalmeerd waren.‘Het sp�t me, het enige wat ik weet is dat ze op dit moment geopereerd wordt.’‘Vresel�k, echt afschuwel�k,’ zei Cynthia, die op haar stoel wiebelde en haar netjes gemanicuurde nagels stukbeet. Marius vertelde hen wat er was voorgevallen en hoe Rik z�n moeder had verdedigd. H� was nog steeds versteld over het heldhaftige optreden van die jongen. Een jonge verpleegkundige kwam het restaurant binnen en keek zoekend alle kanten op. Zodra ze hen spotte liep ze met een glimlach naar hen toe. ‘U bent de familie Van Essen?’ ‘Dat z�n we,’ antwoordde Lody, ‘is er iets bekend?’‘Uw moeder is op de uitslaapkamer. Dokter Hazelzet zou graag met u willen spreken.’ Ze werden met z’n allen een kamertje binnengeleid waar een man van ergens in de dertig achter een laptop zat. H� stelde zich voor als dokter Hazelzet, traumachirurg. ‘De patiënt heeft een rechterheupfractuur en de kaak is gekneusd,’ begon h�, nadat h� hen allen een hand had geschud. ‘De gebroken heup geneest meestal tussen zes tot acht weken. Het volledige herstel kan zo een halfjaar duren. Het is belangr�k dat de patiënt meteen na de operatie weer gaat lopen. Hierb� is fysiotherapie noodzakel�k. De kaak heeft eveneens t�d nodig om te herstellen. De patiënt mag daarom niet te veel praten.’ H� ratelde z�n met Rik en haar twee jongere dochters, maakt me ongerust. Wat als Rik naar school is en die mannen komen terug? Wat als ze de leeft�d verlagen? Kirsten heeft een dochter van zestien. Ik moet er niet aan denken wat ze met haar zullen doen.’ Marius staarde peinzend voor zich uit.‘Kan ze niet b� haar ouders terecht?’ vroeg Lou door.‘Z� kunnen toch niet dag en nacht b� haar in huis z�n? Zodra het rustig is, slaan de daders toe. Daarb� zal ze horendol worden met haar moeder in huis. De vrouw is een kenau.’ Marius streek gefrustreerd door z�n haar.‘En wat heeft de politie gezegd wat ze zullen doen?’ ‘Wat kunnen ze doen? Er z�n geen potentiële verdachten. De mannen laten geen DNA-spoor achter, anders hadden ze hen allang opgepakt. Ze hebben gewoon geen idee wie ze z�n of waar ze moeten zoeken. Er z�n geen getuigen.’ ‘Behalve nu,’ merkte Lou op.‘Juist! En daar maak ik m� ernstig zorgen over. De politie bagatelliseert het gebeuren. Alsof ze het gevaar niet inzien dat Kirsten, Rik of haar dochters een volgend slachtoffer kunnen worden.’‘Dat denk ik wel, Marius. Ze willen je alleen niet ongerust maken. Of haar. Er zal vast gepatrouilleerd worden.’ Marius was er niet gerust op. Hoe kon de politie Kirsten beschermen? De manier waarop deze criminelen te werk gingen was zeer geraffineerd. De slachtoffers waren immers alt�d alleen thuis? Dat betekende dat ze in de gaten werden gehouden. Werd Kirsten misschien al in de gaten gehouden? Stond ze op het l�stje als volgend slachtoffer? H� moest iets doen om Kirsten te beschermen, alleen wist h� niet hoe en wat.Lang kon h� hier niet over piekeren want de tweeling Lody en Freek kwamen met hun vrouwen Cynthia en Evelien het restaurant binnen. De beide broers waren behoorl�k aangeslagen en de vrouwen konden hun tranen nauwel�ks bedwingen. ‘Ongeloofl�k, wie doet er nu zoiets,’ zei Lody met een verwron ‘Gaat het?’ vroeg Lou, terw�l h� z�n jongere broer aandachtig ‘Kopp�n,’ antwoordde Marius. Vermoeid zeeg h� op een stoel neer. Lou haalde een flesje water en twee koppen koffie. Natuurl�k wilde Lou alles weten. Zonder omhaal van woorden vertelde Marius wat er was voorgevallen. Met dat h� sprak voelde h� de woede toenemen en kon h� zich niet meer inhouden. ‘Iemand heeft onze moeder verkracht, Kirsten aangerand en Rik aangevallen. Als ik die vent in m�n handen kr�g dan...’ Marius hield z�n kaken strak opeen en zoog een teug lucht door z�n tanden naar binnen. H� was van nature geen wraakzuchtig man en h� betw�felde het of h� de confrontatie wel aandurfde. ‘Ja,’ zei Lou. ‘Als je hem te pakken kr�gt, en dat l�kt me een onmogel�ke opgave. Er is hier iemand die al twee jaar op slinkse w�ze te werk gaat. Onze moeder is niet het enige slachtoffer zoals je weet. In deze regio z�n er de afgelopen twee jaar meer dan tien overvallen met een zedendelict gepleegd. Al deze vrouwen z�n tussen de twintig en veertig jaar, wonen in een vr�staand huis in een villaw�k en waren ten t�de van de overval alleen thuis. Het l�kt erop dat ze de leeft�d hebben verhoogd.’‘Misschien was mam niet hun doelwit en hadden ze het op Kirsten gemunt,’ mompelde Marius, terw�l h� z�n slapen masseerde. De gedachte dat Kirsten misbruikt werd, maakte hem koud tot op ‘Is deze Kirsten dezelfde vrouw waarmee je...’‘Ja,’ onderbrak h� hem. Het had geen zin om het verleden op te rakelen.‘En ze is weduwe?’ Lou keek hem indringend aan. Marius wist waar h� op doelde.‘Waarom stel je vragen waar j� het antwoord allang op weet?’ antwoordde h� humeurig. Lou grinnikte. ‘Wat ga je nu doen?’‘Dat weet ik niet. De gedachte dat Kirsten alleen thuis is, samen --- 2 ---egen het einde van de middag kwam Marius met een knallende hoofdp�n b� het ziekenhuis aan. H� had inmiddels z�n broers op de hoogte gesteld en de zaak met de politie afgehandeld. Samen met een agent had h� de woning doorzocht en kon h� hen vertellen dat er juwelen misten, enkele kunstobjecten, Lenie’s tas en zelfs een schilder�, dat ze jaren geleden samen met haar studenten van de kunstacademie had gemaakt. Het was een spuuglel�k ding van een jonge, naakte vrouw op een schommel die verleidel�k lachte naar een man gekleed in een zwart pak die haar vol verlangen aangaapte. De kleuren schreeuwden van het doek. Daarb� was de voorstelling naar z�n smaak te sensueel. Wat z�n moeder in dat schilder� zag, was voor hem een raadsel. Het had absoluut geen geldwaarde. Marius moest eerl�k bekennen, dat h� het niet erg vond dat dit ding weg was. Alleen de manier waarop was vresel�k. B� de Eerste Hulp werd hem verteld dat z�n moeder aan haar heup geopereerd werd. Een van z�n broers was intussen gearriveerd en wachtte in het restaurant op een bericht dat ze op de uitslaapkamer lag. Marius bedankte de verpleegkundige, vroeg om een paar p�nstillers en liep ermee naar het restaurant. Tot z�n opluchting zag h� z�n broer Lou verderop aan een tafeltje zitten. H� zat voorovergebogen aandachtig een magazine te lezen. Zodra h� Marius gewaar werd, stond h� op en omhelsde hem ontroerd. met rust.’ Rik liep weg en botste daarb� opzettel�k tegen Marius’ schouder. Peinzend keek Marius de jongen na die naar de woonkamer sjokte en naast z�n moeder op de bank plaatsnam. Kirsten streelde liefkozend z�n wang en zond Marius een geruststellende blik. De naakte angst in haar ogen kon ze echter niet voor hem ver ‘Daders, dus het waren er twee?’‘Mogel�k, we sluiten niet uit dat het er meer waren.’‘En Rik heeft ze tegengehouden?’ Verbaasd keek h� naar de lange, tenger gebouwde jongen die aan de keukentafel verveeld met z�n mobieltje speelde. ‘Hoe heeft h� dat voor elkaar gekregen?’‘De jongen zit al vanaf z�n zesde op een vechtsport.’‘Juist. Kr�gt h� hier problemen mee?’‘Alleen als de belagers hem aanklagen en dat zullen ze wel niet doen.’ Marius knikte begr�pend. Het moest voor Rik een vresel�ke ervaring z�n om z�n moeder aangerand te zien worden. Ondanks dat zat h� nonchalant met z�n mobiel te spelen alsof het hem al‘Wat gebeurt er met de hulp en haar zoon?’ vroeg Marius aan de rechercheur.‘Die mogen zo naar huis.’‘Dat is alles?’‘Meer kunnen w� niet doen. Een agent zal met hen meer�den en dan houdt het voor ons op. Uiteraard kan er beroep op slachtofferhulp worden gedaan. Z� worden hiervoor benaderd.Marius was verbouwereerd. Kirsten en haar zoon waren getuige van een gewelddadig zedendelict, waarb� z� werd aangerand en Rik het tegen de aanvallers op moest nemen. Hoe konden z� naar huis gaan? Ze moesten doodsbang z�n. ‘De daders z�n niet gepakt. Wat als ze b� de hulp langsgaan om het karweitje af te maken?’ vroeg h� op gedempte toon. ‘U kunt ze niet aan hun lot overlaten?’‘Die hulp heeft een naam!’ Marius draaide zich om en keek recht in de lichtblauwe, vuurspuwende ogen van Rik. ‘En ze is niet al‘Dat weet ik en ik ben dankbaar voor je bescherming, maar je hebt hulp nodig. Misschien kan ik...’‘Ik heb jouw hulp niet nodig en zeker ‘de hulp’ niet. Laat ons ‘Als Rik er niet was geweest dan...’ Kirsten keek op. Rik stond met z�n handen in de zakken van z�n hoodie gestoken in de deuropening naar hen te k�ken. Even meende Marius een flits van intense woede te zien. Woede, gericht op hem. Onmiddell�k trok h� z�n arm terug en stond op.‘Bedankt Rik, dat je dit voor je moeder hebt gedaan,’ zei h� en h� stak z�n hand uit naar de jongen. Rik snoof en slenterde terug naar de keuken.Een hulpverlener kwam b� Kirsten en verzorgde haar wonden. Marius liep naar het atelier. Z�n moeder was er niet meer. Z�n blik gleed naar een zwarte pantalon op de grond. Vol afgr�zen staarde h� ernaar. Nee, dit kon niet waar z�n. Niet z�n moeder...‘Meneer, wat is hier gebeurd?’ vroeg h� aan een agent die foto’s aan het nemen was.‘Gezien het onderzoek, kan ik u niets vertellen, meneer,’ mompelde de man zonder z�n aandacht van het fototoestel af te nemen.‘Is m�n moeder verkracht?’ Marius voelde zich missel�k worden b� dat woord en sloot z�n ogen. De man reageerde niet. Een grote man van ergens in de zestig, met een doorleefd gezicht en opmerkel�ke dikke lippen kwam druk pratend met iemand naar hem toe. H� stelde zich voor als rechercheur Brinkman. ‘Meneer Van Essen. Laat m� u vertellen wat w� tot dusver weten. Uw moeder is in de t�d dat haar hulp, mevrouw Beuvink, naar school was om haar zoon Rik te halen, overvallen en zoals het nu l�kt seksueel misbruikt. Dit kunnen we pas met zekerheid vaststellen nadat ze is onderzocht. De daders hebben haar in het atelier overmeesterd, haar met ducttape vastgebonden en haar mond afgeplakt. De heup is gebroken, hoe dat is gekomen weten we niet. Verder is het huis doorzocht, waarsch�nl�k z�n er spullen meegenomen. Mevrouw Beuvink kwam thuis en vond uw moeder in het atelier. Hier werd z� eveneens aangevallen. Haar zoon kon de aanval afwenden door zich op de belagers te storten en hen te overmeesteren. Ze z�n er helaas vandoor gegaan.’ dwaasd om naar een andere agente diebewogen haar hand op z�n schouder legde.‘Meneer Van Essen, uw moeder is vanochtend in haar woning overvallen. De precieze details kan ik u helaas niet vertellen. Komt u met m� mee naar de woonkamer, daar zal rechercheur Brinkman b� u komen om u te woord te staan.’ Marius liep als in een waas met haar mee en bleef met een schok in de deuropening Op de bank zat Kirsten ietwat voorovergebogen met haar armen om haar heengeslagen lichtjes te wiegen. Haar lang, donkerbruin haar hing piekerig om haar hoofd. Op het moment dat ze hem zag, verscheen er een moedig glimlachje op haar betraande gezicht. Tot z�n schrik was ook z� gewond. Haar onderlip bloedde en haar kaak had een paarsachtige kleur. De blouse was opengescheurd.‘O Kirsten,’ fluisterde h�. Ze wilde opstaan en h� snelde naar haar toe. ‘Bl�f zitten.’ Verlegen met de situatie haalde h� een zakdoekje uit z�n jas en gaf het haar. Kirsten nam hem dankbaar aan en veegde haar tranen weg.‘Het sp�t me, Marius,’ zei ze met overslaande stem.‘Dit is niet jouw schuld. Kun je me vertellen wat er is gebeurd?’ Kirsten knikte. Met horten en stoten vertelde ze hoe ze Lenie vastgebonden op de vloer had gevonden en hoe Rik heldhaftig had opgetreden door haar tegen de aanvallers te verdedigen. ‘Heb je ze goed kunnen zien?’‘Niet echt. Ze droegen donkere kleding en hadden zwarte nylonkousen over hun hoofden getrokken. Daarnaast droegen ze zwarte handschoenen. Ik weet alleen dat die ene man die m�...’ Kirsten stopte. Zwaar h�gend zat ze op de bank.‘Ga door,’ moedigde h� aan.‘Die man had een tatoeage op z�n borst. Het leek op rode vlammen. Ik weet het niet meer precies. Het ging allemaal zo vlug.’ Huilend sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Marius sloeg een arm om haar schouder en trok haar naar zich toe. ‘O Marius, het is vresel�k. Je moet onmiddell�k komen. Het is je moeder. Ze... ze is overvallen en... en meer.’ En meer? Wat bedoelde ze daarmee? Een angstig voorgevoel bekroop hem. Z�n moeder was toch niet... Nee, dat kon niet!‘Marius, ben je daar?’ klonk het angstig.‘Ja, Kirsten, ik ben er. Wat is er aan de hand,’ zei h� rustig, hoewel de paniek zich langzaam meester van hem maakte.‘Je moeder ligt hier op de vloer en ze...’ Kirsten brak. ‘Alsjeblieft, Marius...’Marius wist genoeg. H� verontschuldigde zich b� de voorzitter en rende de zaal uit. H� denderde de trap af en sprintte naar z�n Audi. Zo snel als h� kon reed h� naar het dorp.‘O nee,’ kreunde h�. Twee politieauto’s stonden in de straat geparkeerd en een ambulance stond scheef op de oprit. H� parkeerde de auto aan de kant van de weg en holde naar binnen. Meteen greep h� een agente vast.‘M�n moeder, is ze...’De vrouw nam hem mee naar de keuken. Een jongen van een jaar of achttien keek even naar hem op waarna h� zich weer op de vragen van een agent concentreerde. Dit moest Rik z�n, Kirstens oudste zoon. Zo te zien was h� in een gevecht verwikkeld geweest. Wat was er aan de hand?De agente leidde hem verder naar het atelier, dat zowel via de keuken als de woonkamer te betreden was. Daar zag h� twee hulpverleners bezig met iemand op een brancard. Marius snelde er‘Mam,’ zei h� gesmoord. Lenie lag met gesloten ogen op de brancard. Haar gezicht zat onder het bloed. Haar beide ogen waren gezwollen en haar lip lag open. Ze was netjes toegedekt en werd vastgegespt. ‘Mam, gaat het?’Een mannel�ke hulpverlener nam hem terz�de. ‘Het sp�t me, meneer, mevrouw Van Essen is overvallen en wordt voor onderzoeken naar het ziekenhuis vervoerd.’ Marius draaide zich als ver Op de derde verdieping van een kantorencomplex gevestigd op het industrieterrein in de stad, zat Marius met enkele collega’s aan tafel te wachten op z�n lunch die elk moment geserveerd werd. De vergadering was nog niet afgelopen, maar de voorzitter kon z�n secretaresse niet langer laten l�den. Haar maag protesteerde dusdanig, waardoor de dame van middelbare leeft�d het schaamrood op haar kaken had staan. Zodra haar de lunch werd voorgeschoteld nam ze gretig een hap van haar broodje.‘Als ik niet op t�d eet, val ik van m�n stokje,’ zei ze wat ongemakkel�k. Ze had het niet beter kunnen verwoorden. De vrouw was zo mager als een lat, desalniettemin at ze meer dan een gemiddelde puber. Marius at zw�gend van z�n broodje. Z�n hoofd zat nog b� de vergadering. Z’n mobiel zoemde. H� wierp er een blik op en negeerde het.‘Neem je niet op?’ vroeg ze terw�l ze haar mond met een servet schoonveegde en een volgend broodje nam.‘Het is m�n moeder. Ze zal ongetw�feld vragen of ik langs kom om de gord�nen op te hangen. Gisteravond had ze nog de euvele moed om m� uit bed te bellen. Er was mist voorspeld dus die gord�nen moesten naar buiten.’ Marius drukte met een zuur gezicht de telefoon uit. De vrouw lachte.‘Dat ze dat nog doet op haar leeft�d. Heeft ze geen hulp?‘Jazeker, alleen is z� na tien uur ’s avonds niet bereikbaar. Daar heeft ze m� voor. Volgens m�n moeder heb ik zeeën van t�d.’ Marius rolde met z�n ogen. Na een aantal seconden ging de telefoon weer. H� trok zich er niets van aan. ‘Volgens m� is er noodweer op komst. Ik zou die telefoon opnemen, als ik jou was,’ spoorde ze hem aan.Met tegenzin nam h� op. ‘Mam, ik zit in een bespreking. Hou het kort.’‘Marius?’ klonk een angstige vrouwenstem.‘Ja, wie...’ dacht zich kennel�k. In plaats daarvan rende h� naar z�n moeder toe.‘Mam, is alles goed?’ Bezorgd trok h� haar overeind. ‘Mam?’‘Ja, Lenie...’ In tranen keek ze naar de oude dame. Rik volgde haar blik en keek gauw weg. Niemand hoefde hem uit te leggen wat de overvallers met Lenie hadden gedaan.‘Rik, zou je een schaar willen halen?’ vroeg ze met trillende stem. Kirsten kroop naar Lenie toe en rolde haar op de rug. Lenie kreunde. Onthutst sloeg Kirsten haar handen voor haar mond. Lenie’s gezicht was bont en blauw geslagen. Bloed s�pelde uit een snee in haar kin. Kirsten vermande zich en concentreerde zich op de tape waarmee haar mond was bedekt. Heel voorzichtig trok ze deze los, propte het b�een en smeet het weg. ‘O Lenie,’ zei ze bewogen. Met een bevende hand streelde ze haar gehavende gezicht. ‘Het komt goed, Lenie, hou vol.’ Kirsten trok een plaid van een stoel en dekte Lenie ermee toe. Vervolgens legde ze een kussentje onder haar hoofd. ‘Het komt goed,’ snotterde ze.Rik kwam terug met een schaar en de telefoon. ‘Ik heb de politie gebeld,’ zei h� koel. Haar achttienjarige zoon was getuige van een gewelddadig zedendelict, waar ook z�n moeder slachtoffer van had kunnen worden en h� handelde alsof h� dit dagel�ks deed. Trots zwol op in ‘Dank je,’ zei ze met een beverig glimlachje. In tranen keek ze toe hoe Rik de tape van Lenie’s polsen lossneed en de vrouw kalmerend toesprak. Kirsten staarde vol afschuw naar de telefoon. Ze wist wat haar te doen stond, en zag er als een berg tegenop. ‘O God geef me de woorden,’ mompelde ze terw�l ze z�n nummer intypte. vastgebonden en haar mond was afgeplakt. Haar benen waren licht gespreid. De zwarte pantalon lag in een hoopje naast haar op de vloer.Voordat Kirsten kon reageren werd ze van achteren b� haar mond vastgegrepen. Een arm gleed om haar middel en betastte haar borst. In paniek worstelde ze zich los en snerpte een kreet. De belager sloeg haar hard in haar gezicht, greep haar weer vast waarna h� haar met kracht tegen de grond werkte. Kirsten sloeg en trapte al schreeuwend op hem in. De man vloekte. P�n explodeerde in haar hoofd, alsof er met een mes in haar wang werd gestoken. Het werd wazig voor haar ogen. Ineens zat de belager op haar en hield haar met één hand b� haar polsen vast terw�l h� met de andere gretig over haar lichaam streek. Hier maakte h� afschuwel�ke grommende geluiden b�, zoals een hond die z�n buit tegen indringers wil beschermen. Het missel�kmakend geluid van scheurend stof schreeuwde door de ruimte. Opeens werd de belager met geweld van haar afgesleurd. H� kreeg een mep in z�n gezicht en smakte op de grond. Kirsten krabbelde overeind. Daar stond Rik, met z�n vuisten gebald, klaar om de overvaller een opdonder te verkopen. De belager, die een nylonkous over z�n hoofd droeg, kroop zwaar h�gend overeind. Op het tumult kwam een tweede man met een overladen boodschappentas in z�n hand de kamer binnengerend. H� smeet de tas aan de kant en stormde op Rik af. ‘Pas op!’ riep Kirsten. Rik had hem gezien en stootte z�n vuist in de buik van de man. Een klap tussen de schouderbladen deed de man op de vloer ineenzakken. De eerste overvaller zag z�n kans schoon en schoot op Rik af. Rik pareerde de slag met gemak en schopte snoeihard tegen het d�been waarna h� hem met kracht in z�n gezicht stompte. De man schreeuwde het uit, greep naar z�n been en zeeg naar de grond. Rik wendde zich vliegensvlug naar de tweede man, deze was inmiddels gevlogen. De eerste belager ging er hinkend vandoor. Rik wilde hen achternagaan en be ‘Dat weet ik mam en dat heb ik hem duidel�k gemaakt.’ Rik grinnikte.‘Ik weet niet of het opvoedkundig verantwoord van m� is om je hiervoor te bedanken, toch f�n dat je het voor m� opnam.’ Ze zond hem een triest glimlachje hoewel de tranen in haar ogen prikten.Rik mompelde een ‘graag gedaan’ en stopte tevreden z�n oortjes in. Na een kwartiertje r�den kwamen ze b� de villa aan. Het busje van Mak Groenvoorziening stond nog steeds op de oprit, de man zelf was nergens te bekennen. Wat niet verwonderl�k was, het was rond het middaguur. H� zou wel ergens staan roken. Geërgerd reed Kirsten de oprit op en schampte daarb� de achterbumper met verlichting van de bestelbus.‘Goed gedaan, mam,’ glimlachte Rik.‘Eigen schuld, had h� de bus maar aan de kant moeten zetten,’ zei ze humeurig.‘Ah... de zoete smaak van de wraak.’ Rik lachte en trok z�n tas van de achterbank.‘Zou je me zo met de gord�nen willen helpen?’ ‘Natuurl�k mam. Ik doe graag klusjes in natura.’ Kirsten porde hem in z�n z�, waar h� hartel�k om lachte. De tiener smeet z�n tas naast de keukentafel op de grond en graaide een appel van de fruitmand, waarna h� z�n mobiel erb� nam en op een keukenstoel neerplofte. Die uitbarsting op school scheen een positieve uitwerking op Rik te hebben. Dit verontrustte haar. Het mocht niet zo z�n dat door slaan een probleem werd opgelost. Hier moest ze het binnenkort met Lou over hebben. Kirsten liep door naar de woonkamer en stond bl� verrast stil.‘K�k eens aan. Lenie heeft de gord�nen in de woonkamer opgehangen.’ Opgemonterd liep ze door naar het atelier waarvan de deur op een kier stond. ‘Lenie, kan ik je ergens mee hel...’ De woorden stokten in haar keel. Lenie lag in een vreemde positie op haar buik languit op de plavuizenvloer. Haar polsen zaten met gr�ze ducttape aan elkaar onderuitgezakt in z�n stoel met z�n gordel los. Kirsten had hem een paar keer dringend gevraagd hem vast te maken, h� deed het niet. Ze kon zich met moeite beheersen en klampte zich vast aan het stuur.‘Alles wat gezegd moest worden is gezegd. Ik heb Pieter van der Ploeg geslagen en heb er geen sp�t van.’‘Wil je dan misschien uitleggen waarom je hem geslagen hebt?’ ‘Nou vooruit dan, maar ik waarschuw je, je zult het niet leuk vinden,’ zei h� onverschillig. Kirsten bereidde zich voor op het ergste.‘H� noemde jou een MILF en een hoer.’‘Een wat?’ Ze trok haar wenkbrauwen op.‘Een MILF. Een niet zo’n flatterende Engelse afkorting van een student die de liefde wil bedr�ven met de moeder van een klasgenoot,’ zei h� op dezelfde hooghartige w�ze als de directeur die hen een paar minuten daarvoor te woord had gestaan. ‘Daarb� sch�n je rekeningen in natura te betalen. Ik heb Pieter op een nadrukkel�ke w�ze op z�n fout gewezen.’ Weer die toon.‘En hoe zou ik dan de rekeningen in natura betaald moeten hebben?’ zei ze vol afschuw.‘Tja, ik neem aan dat je fantasie genoeg hebt.’ Kirsten hapte naar adem. Niet alleen omdat Rik haar brutaal tutoyeerde, ook vanwege de sarcastische toon waarop h� dit zei. Haar gezicht betrok. Hoe konden mensen zo over haar praten?‘De enige afspraak die ik in natura heb gemaakt was met meneer Van der Ploeg van het garagebedr�f. In ruil voor het schoonmaken van z�n kantoor hoefde ik de rekening van de reparatie niet te betalen.’ ‘Pieter vertelt heel iets anders. H� zei dat je ook z�n vaders ‘gereedschap’ schoonmaakte.’ ‘Wat! Hoe durft h�,’ zei ze met overslaande stem. De hitte sloeg uit haar wangen. Dit was zo vresel�k vernederend. ‘Ik ben geen hoer!’ ‘Meneer Mak, ik heb haast. Zou u zo vriendel�k willen z�n om de bus te verplaatsen?’ ‘Volgens m� kun je er wel langs, moppie,’ zei Mak met een zwaar dialect. Hoewel ze hem van naam kende, had ze hem niet eerder gesproken. Waarom keek h� zo naar haar? Nonchalant stak h� een sigaret in z�n mond.‘En het is Gerrit, aangenaam kennis te maken. Heb je misschien een vuurtje voor me?’ Kirsten hapte naar adem. Had h� haar niet gehoord? Waarom kon die vent niet gewoon z�n bus aan de kant zetten zodat z� er fatsoenl�k langs kon. Ze was al zo moe van het werk dat ze in haar eentje moest klaren en daar kwam Riks schorsing nog eens bovenop. Nu ging Mak ook nog eens dwars doen.‘Nee, ik heb geen vuur,’ zei ze kribbig. Kirsten sloeg het stuur om en trapte het gaspedaal in. Het grint van de oprit spatte hoog op, waardoor de man aan de kant moest springen.‘Kun je niet uitk�ken, snertw�f,’ schold h�.Kirsten slikte een brok weg en reed zo hard ze durfde door de bebouwde kom. Volgens Erwin was ze een maniak op de weg.‘Elke vrouw achter het stuur, maakt m�n leven zuur,’ was z�n motto. H� kon daar hartel�k om lachen. Haar keel snoerde dicht. Alsof h� zo goed kon r�den...‘Niet aan Erwin denken, concentreer je op Rik.’Waarom moest Rik het haar alt�d zo moeil�k maken? Kon h� zich niet een keer in haar situatie inleven? H� wist toch dat ze haar best deed om de eindjes aan elkaar te knopen. Wars van alles reed ze naar de stad om een zoveelste gesprek met de directeur aan te gaan. Ze hoopte dat Rik het dit keer niet te bont had gemaakt.‘Heb je niet wat op te biechten?’ mopperde Kirsten tegen Rik die zw�gend naast haar in de auto zat. Hing, was een beter woord. Rik had de muts van z�n hoodie over z�n hoofd getrokken en zat ‘Met Kirsten Beuvink.’ Ze wist wie ze aan de l�n had en hield haar hart vast.‘Mevrouw Beuvink, u spreekt met de directeur van…’ Tot haar ontzetting hoorde ze het woordje ‘geschorst’. Tastend schoof ze een stoel b� en plofte erop neer.‘Hoe bedoelt u geschorst. Wat is er gebeurd? Ik begr�p het niet.’ Het kwam er min of meer op neer dat ze onmiddell�k op school werd verwacht. Kirsten kon wel janken, in plaats daarvan beet ze op haar onderlip. Wat had h� nu weer gedaan?‘Ik moet gaan,’ verontschuldigde ze zich b� de oudere dame. ‘Er is iets met Rik. Het sp�t me, Lenie, ik kom zo snel mogel�k om de rest van de gord�nen op te hangen.’‘Neem je t�d, lieverd, en neem die jongen mee. Extra hulp is nooit verkeerd,’ zei ze en ze klopte daarb� bemoedigend op Kirstens hand. Kirsten schudde haar hoofd. Rik zat op school, die kon ze nu toch niet meenemen? H� zou ongetw�feld naar het opvanguur moeten, waar h� de laatste t�d veel vaker verbleef. Had h� het nu te bont gemaakt? Ze was maar wat bl� dat Erwin er niet was, h� zou Rik de huid vol gescholden hebben waar zelfs de meest geharde crimineel jankend voor op z’n knieën zou gaan. Alles was geoorloofd om z�n reputatie ongeschonden te laten...Met een diepe zucht propte Kirsten de mobiel in de tas en ging naar de auto. Ze was de oprit nog niet af of ze moest plots vol op de rem. Het busje van Mak Groenvoorziening stond met z�n achterkant half op de oprit geparkeerd en blokkeerde de uitgang. Gerriteerd keek ze om zich heen en spotte een man van middelbare leeft�d die in z�n werkplunje en met een oranje veiligheidsvest aan, de gemeentetuin schoffelde. Kirsten claxonneerde. De man sprong geschrokken overeind en liet de schoffel vallen. Zodra h� haar opmerkte, verscheen er een lome gr�ns op z�n gezicht. Tergend langzaam haalde h� een slof tabak uit z�n jaszak en slenterde ermee naar haar auto. Kirsten opende het raam. verzinnen om haar jongste zoon naar haar p�pen te laten dansen? Ze kon zich best voorstellen dat Marius er langzamerhand genoeg van kreeg. Ze zou b�na medel�den met hem kr�gen. Ze was niet vergeten wat h� eens lang geleden zo koud tegen haar had gezegd. Nee, ze had geen medel�den met deze knappe en evenzo arrogante man. Daarb�, dit klusje was voor hem een makkie. Met z�n lengte kon h� er gemakkel�k b�, terw�l z� op haar tenen moest staan, zich helemaal uit moest strekken om er net b� te kunnen. Kirsten voelde zich geradbraakt. Het gord�n hing over haar arm en werd met de seconde zwaarder. Haar mobiel produceerde de doemachtige klanken van Beethovens Symfonie nummer v�f en Lenie ratelde aan een stuk door zonder een hand uit te steken.De oudere dame zat keurig netjes met een mok koffie in haar hand op de bank. Ze had haar lange benen over elkaar geslagen en vuurde tussen de slokken door een scala van ongetw�feld goedbedoelde adviezen op haar schoonmaakhulp af. Als Lenie haar nu eens hielp? Maar nee hoor, de vrouw bleef zitten waar ze zat. Kirsten mocht haar graag, ze moest het alleen niet tot de spits dr�ven. Eén opmerking en ze zou het spreekwoordel�k b�ltje er gillend b� neergooien.‘Zeg, zou je de telefoon niet eens opnemen?’ vroeg Lenie. ‘Het deuntje begint me te irriteren.’ Met een kreun liet Kirsten het gord�n zakken en draaide zich naar Lenie om. ‘Kunt u niet...’ verder kwam ze niet, want Lenie stond al naast ‘Geef dat gord�n aan m�, lieverd,’ zei ze met een zoete glimlach op haar gezicht. Met tegenzin nam Kirsten de telefoon aan en liep b� het raam vandaan. In haar ooghoeken zag ze Lenie op haar hoge, paarse hakken het trapje opklauteren en met een soepele beweging haakte ze het haakje door het oog. Kirsten slaakte een diepe zucht. --- 1 ---alancerend op haar tenen en met een rood aangelopen gezicht van inspanning, stond Kirsten Beuvink in de woonkamer van Lenie van Essen, op een gammel keukentrapje, om het laatste haakje van het overgord�n in het oogje te steken. Ze kon er net niet b� en ze moest zich uitstrekken om het klusje gedaan te kr�gen. Lenie had de avond ervoor met behulp van Marius de zware velours gord�nen van de woonkamer, serre en het atelier buiten aan de wasl�n gehangen zodat de mist erin kon trekken. ‘Daar frissen ze van op,’ had ze vanochtend tegen Kirsten gezegd, nadat ze haar mee naar buiten had genomen. Dat mocht dan waar z�n, het haalde de vlekken er niet uit. Wat was er overigens mis met een stoombeurt? Lenie had wel vaker vreemde buien. Als z� iets in haar hoofd haalde, moest alles en iedereen voor haar plannen w�ken en het maakte niet uit waar je op dat moment mee bezig was. ‘Kan Marius ze vanmiddag niet voor u ophangen? H� heeft ze er ook afgehaald,’ sputterde Kirsten tegen. ‘Marius heeft wel wat beters te doen dan z�n oude moeder helpen. H� klaagde gisteren steen en been, dat ik hem zo laat in de avond halsoverkop heb laten komen om dit karweitje voor m� te klaren. Er kon nog net een vluchtig kusje vanaf voordat h� ervandoor ging.’ Lenie had haar neus verontwaardigd opgetrokken. Kirsten kon er heimel�k om lachen. Hoeveel klusjes zou Lenie meer 6 ‘ Glans vergaat. Slechts een schaduw bestaat,van dat prachtige wezendat je ooit eens was.’ Mar�ke van D�k© 2018 Scholten Uitgever� BVBurgemeester Dr�bersingel 258021 DA Zwolleinfo@scholtenuitgever�.nlwww.scholtenuitgever�.nlOmslagontwerp: Scholten Uitgever�Binnenwerk: Piet VersteegTekstcorrectie: Gerhard van D�k, Jan Meints, www.taalmens.nlDrukwerk: www.drukcase.nlEerste druk, september 2018ISBN: 978-94-92959-05-8Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige w�ze, hetz� elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftel�ke toestemming van de uitgever.All rights reserved. No portion of this book may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted in any form or by any means – electronic, mechanical, photocopy, recording or any other – except for brief quotations in printed reviews, without the prior written permission of the publisher. Scholten Uitgever� RomanMar�ke van D�k 2 1