Bekijk de tekstversie van dit leesfragment.pakken, een aantal aanbevelingen om je verstand terug te eisen, en veel aanmoedigingen om aan je ziel te wereld waarin wij leven. Voor de rest is het de wereld Ik hoop dat je dit boek bijzonder praktisch en toegankelijk theologisch zult vinden. Dat is het soort boek dat ik wilde schrijven, omdat ik zelf zo’n soort boek zou willen lezen. Op deze bladzijden onderzoek ik niet de diepten van de eenheid met Christus, geef ik geen vooruitblik op de eindtijd en wil ik ook geen verhande Dat is niet het soort boek dat je in handen hebt. Aan e-maillters. Ik wil begrijpen wat er in de wereld en in mijn hart gebeurt, waardoor ik me zo voel. En ik wil een klein beetje. Beide taken vereisen theologie. En bei De opzet van dit boek is rechtdoorzee. Als je een gedicht zul je die niet vinden. Maar als je liever een duidelijke uitleg met lijstjes wilt, ben ik degene die je zoekt. Mijn opzet is zo eenvoudig als drie getallen: , en : drie gevaren om te vermijden (hoofdstuk ), zeven diagnoding dat je moet doen (hoofdstuk ). Ik beloof geen totale transformatie. Ik bied geen niet-goed-geld-teruggarantie. Mijn doel is heel bescheiden. Ik hoop dat De meeste mensen zijn altijd druk bezig, en dat gaat voor steeds meer mensen gelden. Waar we ook wonen en waar we ook vandaan komen. Ik moet toegeven dat de tijd ervaren. Ik besef dat dit boek uitgaat van een gemoderniseerde, geïndustrialiseerde culturele context. tijd, en dat een Afrikaans boek over het druk hebben zichten zou bieden die ik over het hoofd heb gezien. geldt). Efciëntie en punctualiteit kunnen bijvoorbeeld ren, maar zijn geen universeel goede kenmerken. Denk maar aan de barmhartige Samaritaan, die vast te laat ten ons redden in onze eigen omgeving. Ik kan niet anzoals ik ze in Amerika ervaar. Hoewel het op een beken, leek het mij het beste om mijn westerse bril juist niet af te zetten, omdat ik dat waarschijnlijk niet kan, en omdat de wereld, of dat nu goed is of niet, de komende jaren alleen maar meer geglobaliseerd, verstedelijkt en druk zal worden. Veel andere culturen zijn medelijden verwacht. Voor zover ik in mijn hart kan kijken, ben ik niet trots omdat ik het zo druk heb, en heb. Natuurlijk heeft trots er wel iets mee te maken, soort dingen. Of je nu een predikant bent, of een ouder, of een kinderarts, waarschijnlijk worstel je met de overweldigende last van werk, familie, lichaamsbeweging, rekeningen, kerk, school, vrienden en een lange lijst van verzoeken, eisen en wensen. Ongetwijfeld zijn er mensen kwantitatief minder druk dan anderen, en anderen weer meer, maar dat verandert niets aan de gedeelde ervaring: bijna iedereen die ik ken, voelt zich Dat geldt voor de mensen in mijn kerk. Zo zijn mijn vrienden overal in het land. Zo ben ik. En dat is de Andere wereld?cultuur die naar de Verenigde Staten kwam en zichzelf ging voorstellen als ‘Druk Bezig’. Dat was tenslotte het eerste wat ze hoorde als ze een Amerikaan ontmoette. ‘Hallo, ik ben Druk Bezig.’ Ze dacht dat het een onderdeel was van onze traditionele groet, dus vertelde ze als het lijkt. En ergens is dat ook wel waar. Ik heb een gelukkig huwelijk en geniet van het vaderschap. Ik heb geen burn-out. Ik heb geen dertig kilo overgewicht. Ik slaap prima. Ik heb vrienden. Er zijn mensen in mijn leven die me op de goede weg houden. Dit boek is geen Maar … eigenlijk is het dat ook wel. Ik wil op dit gebied groeien. Ik wil niet de rest van mijn leven op dezelfde snelheid doorracen. Om eerlijk te zijn: dat kan ik waarschijnlijk ook niet volhouden. Mijn leven zal misschien niet meteen uit de bocht vliegen, maar het steeds scherper. De tweede reden was juist het tegenovergestelde. Ik ven wil pronken, alsof het een soort trofee is. Als je niet heb, denk je misschien dat ik erover vertel uit trots. ‘Wat moet het leuk zijn om op conferenties te spreken, dominee Kev. Wat moet het jn zijn als mensen je vragen boeken te schrijven. Indrukwekkend, hoor, Fijn dat je al die “vreselijke” problemen met ons deelt.’ Dat gevoel begrijp ik heel goed. Als mensen praten over hun drukke leven, klinkt het als de knappe, steenrijke toe moet. Ik hoop echt dat ik niet klink als zo’n vent – Een idee dat al veel eerder had moeten komen‘En, Kevin, waar gaat je volgende boek over?’ vroegen ‘Ik schrijf een boek over het druk hebben.’‘Dat weet ik. Daarom schrijf ik dit boek ook.’ Sommige boeken worden geschreven omdat een schrijver iets weet wat andere mensen moeten weten. Andere ten zien. Ik schrijf dit boek om dingen te ontdekken die ik nog niet kan zien. Meer dan de andere boeken die ik heb geschreven, is dit boek voor mezelf.schrijf dan gewoonlijk. Ik zou niet weten hoe ik dit boek, dat gaat over een onderwerp waarmee ik persoonlijk zo geworsteld heb, anders zou kunnen schrijven dan op een heel persoonlijke manier. Mijn erva Het zijn gewoon de ervaringen die ik het beste ken. uit gezond verstand en/of uit de Bijbel – die me hebben boek te schrijven, en beide komen voort uit trots. wekelijkse preken voor te bereiden. Ik hoefde niet te reizen. Ik zat niet op Facebook of Twitter. Ik kreeg nauwelijks e-mails. En ik had geen kind om op te voeden, den, eisen en ambities dan ik aankan. Dat is sinds mijn worden. Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, komt het woord ‘druk’ altijd in het antwoord voor. ‘Waar ben ik mee bezig? Waar ben ik allemaal in verzeild geraakt? Wanneer krijg ik mijn leven ooit onder controle? Hoelang kan ik dit nog volhouden? Waarom kan ik mijn tijd niet beter indelen? Waarom heb ik hier nou weer “ja” op gezegd? Waarom heb ik het altijd zo en mijn onvermogen om de juiste beslissingen te nemen. Ik heb geklaagd over mijn werkschema. Ik heb beter te doen. Ik heb te veel stille tijd gemist en heb te weinig geduld gehad met mijn kinderen. Ik heb mijn met niet meer dan restjes. Ik heb het te druk gehad om God met mijn hele hart, ziel, verstand en kracht te zong in het koor van de universiteitskapel, zat in het team van schoolevangelisatie, hielp op woensdagavond bij de padvinderij, ging op zondagochtend naar de kerk, dan naar de zondagsschool en ’s avonds weer naar de dienst, en bezocht tot laat in de nacht de uni Op het seminarie was het hetzelfde verhaal. Naast mijn liep ik stage in mijn kerk, preekte regelmatig, zong op een moment zelfs in drie verschillende koren, ging elke om die doelen te behalen, ging zoals gebruikelijk elke zondag twee keer naar de kerk, plus de zondagsschool, leidde, plus het missiecomité van het seminarie en regelmatige gebedsbijeenkomsten. En zo kan ik nog wel En dat was nog voordat ik het écht druk kreeg. De de studenten, zijn mensen die niet alleenstaand zijn en niet studeren. Al die jaren op school, op één semester na, was ik niet getrouwd. Ik was geen fulltimepredikant. Ik schreef geen blogs of boeken. Ik leidde geen kerkenraadsvergaderingen. Ik hield geen toespraken. Ik was geen slaaf van de techniek. Ik hoefde geen hypotheekzaken uit te puzzelen, geen gazon te maaien, geen fornuis te repareren, geen dode wasbeer uit mijn open haard te halen (dat is een lang verhaal) en geen een meter boven de grond staat en zijn arm uitstrekt om de volgende te kunnen vinden. Ik schrijf dit boek niet omdat ik meer zou weten dan anderen, maar omdat ik meer wil weten dan ik nu weet. Ik wil weten waarom het leven zo voelt, waarom onze wereld is zoals hij is en waarom ik ben zoals ik ben. En ik wil verande-wen terug in de tijd, naar de jaren negentig – heb ik het al druk gehad. Op de middelbare school deed ik aan hardlopen en veldlopen, ik speelde basketbal, was lid van de National Honor Society, probeerde Spaans te leren, volgde extra vakken, speelde in de fanfare, die nam, speelde in een musical, ging op zondag twee keer naar de kerk, bezocht de zondagsschool en een jeugdgroep en bezocht de Bijbelstudie op vrijdagochtend. Niemand heeft me zo gemaakt. Mijn ouders hebben me nooit gedwongen (hoewel de kerkdienst geen onderwerp van discussie was). Ik wilde al die dingen zelf Op de universiteit deed ik nog meer. Ik liep hard, deed aan verschillende andere sporten, werkte parttime voor verschillende leraren, organiseerde een van de grootste VN-simulatieprogramma’s (ja, echt waar), schreef me in als DJ voor de radiozender van de campus, leidde onze gemeenschap van christelijke studenten, ging drie keer per week naar de kapel, zong in een kerkkoor, Hallo, ik ben Druk Bezig Mijn leven is vreselijk druk. Dat zeg ik niet om op te scheppen. Ik probeer ook geen wedstrijd te winnen. Ik zeg gewoon hoe het ervoor staat. Of ik probeer in elk voelt. Ik heb vaak de grap gemaakt: ‘Ik zou een boek moeten schrijven over het druk hebben, maar daar heb ik het te druk voor.’ En eigenlijk was dat nog waar ook.heb nog nooit iemand in Amerika ontmoet die op de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ antwoordde met: ‘Nou, om te beginnen heb ik het helemaal niet druk.’ Er zal wel ergens op de wereld een kind van zes zijn die ‘niets worden, maar bijna iedereen die daartussenin zit, heeft op te trekken. Ik ben meer die kerel die op een richel