Lichtval

6 Jolanda Haar vinger gleed over het scherm van de telefoon en bleef rusten bij de naam die ze overdag verdrong, maar die haar in haar dromen achtervolgde. Het was volledig zinloos om die naam op te zoeken, want ze wist dat ze toch niet zou bellen. Maar het idee dat ze alleen maar op het groene hoorntje hoefde te tik - ken om zijn stem te horen, gaf haar het gevoel dat hij dicht bij haar was. Niets was minder waar. Ze klapte het hoesje dicht, legde de telefoon naast zich op tafel en stond op. Het was beter om aan het werk te gaan. Voordat ze domme dingen zou gaan doen. Echt domme dingen. Lichtval 1-96.indd 6 16-01-19 12:49

7 Thijs Nog één loopje en dan was de klus geklaard. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. Was het eerder zo warm geweest in april? Hij kon het zich niet herinneren. Maar dat zei niets, want volgens Jolanda was zijn geheugen zeer selectief. Met een zucht pakte hij de volgestouwde kruiwagen bij de handvatten en zette koers richting de composthoek van het chaletpark waar hij sinds drie weken woonde. Zo te zien was hij niet de enige die flink aan het snoeien was geweest; menig paasvuurcommissie uit de buurt zou ja - loers zijn op de enorme takkenberg die hier lag. Hij gooide de takken uit zijn tuin erbij en kiepte daar - na de kruiwagen leeg in de hoek waar klein snoeiafval verzameld werd. Zodra hij klaar was, zou hij zichzelf belonen met een bak koffie. En met een douche, want hij stonk een uur in de wind. ‘Papa!’ Onwillekeurig keek hij om, ook al wist hij dat het niet zijn dochter was die riep. Sara had een heel andere Lichtval 1-96.indd 7 16-01-19 12:49

8 stem. En woonde zo’n tweehonderdvijftig kilometer bij hem vandaan. Toch voelde hij een steek van teleurstel - ling toen het inderdaad een ander meisje bleek te zijn. Hij pakte de kruiwagen weer vast en liep terug naar het chalet, dat hij voor de duur van een half jaar had gehuurd. Hopelijk had hij tegen die tijd een huis gevon - den. Het chalet was niet veel bijzonders, maar de huur - prijs was redelijk. Bovendien kreeg hij korting omdat hij de tuin bijhield. Zijn lijf had wel moeten wennen aan het ongewone werk. In de afgelopen weken had hij bij het tuinieren spieren gevoeld waarvan hij nauwelijks het bestaan ge - weten had. Maar deze bostuin met zijn bomen en uit de kluiten gewassen struiken was dan ook niet te vergelij - ken met het bijna volledig bestrate stadstuintje van thuis. Thuis. Strikt gezien kon hij het zo niet meer noemen, ook al stond zijn naam nog in het rijtje namen op het bordje naast de voordeur. Of misschien hing het er al niet eens meer. De vermoeidheid die hem nu overviel, had niets te ma - ken met het tuinieren. Hij trok zijn laarzen uit, gooide ze naast de deur en ging naar binnen. De koffie in de kan rook oud en was lauw; bepaald niet de beloning die hij in gedachten had, maar het ontbrak hem aan energie om nieuwe te zetten. Hij goot zijn mok vol, werkte het bruine vocht met een paar slokken weg en liep naar de kleine badkamer, die min of meer tussen twee slaapkamertjes zat ingeklemd. Het was allemaal niet groot, maar met een beetje passen en meten zouden zijn kinderen kunnen blijven slapen als ze kwamen. Lichtval 1-96.indd 8 16-01-19 12:49

9 Áls ze kwamen. Jolanda werkte niet echt mee in het organiseren van een ‘weekendje naar papa’. En hij moest toegeven dat ze goede argumenten had. Sara had op vrijdagavond club en Jelle had op zaterdag voetbal. Bo - vendien werkte de afstand niet mee; zonder file was het al bijna tweeënhalf uur rijden van Den Bosch naar zijn chalet. En dat terwijl Mirre altijd al na vijf minuten uit haar autostoeltje wilde en Sara snel wagenziek was. Wat had hij zichzelf en de kinderen aangedaan door hier te gaan wonen? Al was dit niet alleen aan hem te wijten; als Jolanda niet zo dwars was geweest, had het nooit zover hoeven komen. Hij stapte onder de douche en draaide de warme kraan open. Het water uit de kleine badgeiser was eigenlijk veel te heet voor zijn huid, maar hij gunde zichzelf geen verlichting en liet de koude kraan dicht. Pas toen hij onder de douche vandaan stapte, reali - seerde hij zich dat hij zijn handdoek was vergeten. En ook geen schone spijkerbroek meer had. Hij viste een gebruikte handdoek uit de wasmand, wreef zich droog en trok de broek van zonet weer aan. Als hij straks de post ging halen, moest hij gelijk maar even naar de was - serette lopen. De tijd dat zijn kast als vanzelfsprekend vol met schone kleren lag, was voorbij. Met snelle streken haalde hij een kam door zijn natte haar en ondertussen keek hij naar zijn spiegelbeeld. Het was tijd dat hij weer naar de kapper ging. Door zijn smalle postuur werd hij altijd al veel jonger geschat dan hij in werkelijkheid was, maar als zijn haar te lang werd, leek hij in zijn gezicht ook nog eens heel jong. Wanneer Lichtval 1-96.indd 9 16-01-19 12:49

10 hij met Jelle ergens heen ging, werd hij door onbeken - den zelfs weleens voor Jelles oudere broer aangezien in plaats van voor zijn vader. Hij propte al het wasgoed in een grote tas en deed er een wasmiddelcapsule bij. Na even zoeken vond hij nog een munt voor de wasmachine en zette hij koers naar het stenen gebouwtje naast de receptie. Hopelijk was er een wasmachine vrij. Het zou niet de eerste keer zijn dat alles al bezet was als hij wilde wassen. Toen hij de deur van de wasserette opende, zag hij dat hij vandaag gelukkig niet voor niets was gekomen. Hij deed het wasgoed in een machine en sloot het deksel. Met een frons keek hij naar de keuzeknop. Tot op he - den had hij steeds voor een draai op zestig graden geko - zen, maar hij wist eigenlijk niet of dat echt de beste keuze was geweest, want hij had het idee dat zijn shirts een maatje waren gekrompen. Thuis had hij zich zelden met de was bemoeid. Niet omdat hij zich daar te goed voor had gevoeld, maar om - dat Jolanda er nooit een geheim van had gemaakt dat ze hem het sorteren van de was niet toevertrouwde. Hij was er nooit tegen ingegaan; Jolanda had de gave om hem zich dommer dan dom te laten voelen, ook al was hij cum laude afgestudeerd. Hij koos dit keer voor veertig graden en liep naar het receptiegebouw voor de post en nieuwe munten. De postvakken waren nog leeg, maar de jonge vrouw achter de balie was al wel bezig met het sorteren van de post. ‘Zit er nog iets voor mij bij?’ vroeg hij, terwijl hij over de balie heen boog. ‘Van Halsteren, plaats 67.’ Nog Lichtval 1-96.indd 10 16-01-19 12:49

11 voordat ze kon antwoorden, zag hij al een bekende roze envelop in het stapeltje in haar hand. De receptioniste keek het stapeltje door, haalde de roze envelop eruit, samen met een witte, en legde ze voor hem neer. De roze bovenop. ‘Alstublieft, twee stuks.’ Haar blik ging van hem naar de roze envelop en weer terug. ‘Van mijn dochter,’ hoorde hij zichzelf zeggen, al had hij geen idee waarom. Al kreeg hij honderd roze brie - ven per dag, dan nog ging het haar niets aan. Hij wachtte haar reactie niet af, maar mompelde een groet en liep weg. Pas toen hij weer buiten stond, schoot hem te binnen dat hij nog munten had willen kopen, maar hij had geen zin meer om terug te gaan. Onderweg naar zijn chalet keek hij naar de tweede envelop; hij herkende het adres van de mediator die hun scheiding zou gaan regelen - iets wat vast niet mee zou vallen. Als Jolanda boos was, was er met haar geen land te bezeilen. En ze was boos. Heel boos. Hij propte de envelop in zijn broekzak en scheurde de envelop van Sara open. Dit was al de vijfde brief die ze hem stuurde. De eerste vier waren kort en nagenoeg identiek geweest. Lieve papa. Ik mis u heel erg. Komt u snel terug? Kusjes van Sara. Hij trok het vierdubbel gevouwen velletje uit de envelop. Het blaadje was voor de helft volgeplakt met stickers van paarden en dolfijnen. De paar regeltjes tussen de stickers door waren inderdaad van dezelfde strekking als de vorige keren, maar dit keer was het briefje nog voorzien van een PS. Jelle speelt steeds de baas over mij. En hij zegt dat ik een huilebalk ben. Lichtval 1-96.indd 11 16-01-19 12:49

12 Zijn blik bleef bij de laatste woorden haken. Sara een huilebalk? Dat was ze vroeger nooit geweest. Bruusk schoof hij het velletje terug in de envelop en ontdekte dat er nog een briefje in zat. Hij vouwde het gekreukelde blaadje open en keek naar een tekening van dikke ongecontroleerde rode en blauwe krassen. On der- aan stond iets in Sara’s handschrift. Mirre heeft een teke ning voor u gemaakt. Van Simpie. Ondanks het weemoedige gevoel dat de briefjes hem gaven, moest hij glimlachen. Je moest wel van goeden huize komen om hun rode kater in de tekening te her - kennen. Hij zag helemaal voor zich hoe zijn beide dochtertjes met de brieven waren bezig geweest. Ze waren totaal te- gengesteld, zowel qua uiterlijk als in karakter. Sara, met haar blonde haren, die door Jolanda iedere ochtend wer - den ingevlochten, was heel zachtaardig en ook heel wijs. Wijzer dan je van een negenjarige zou verwachten. Mirre daarentegen, hun onverwachte nakomertje met net zulke donkere krullen als haar moeder, was een kleine driftkop en wist voor een peuter van anderhalf heel goed duidelijk te maken wat ze wel en niet wilde. En ook hoe ze Jelle, haar elfjarige broer, om haar kleine vingertje moest winden. Jelle, die op dit moment niets van hem wilde weten. Zelfs een appje kon er niet af, hoe - wel hij zijn zoon juist daarvoor een telefoon gegeven had. Hij keek weer naar de brief van Sara. Na de eerste brief had hij zich afgevraagd of het misschien Jolanda’s idee was geweest om Sara post te laten sturen. Om op zijn gevoel te werken. Maar toen hij dat aan Jolanda had Lichtval 1-96.indd 12 16-01-19 12:49

13 gevraagd, had hij de volle laag gekregen. Wat dacht hij wel niet van haar? Haar verontwaardiging was wel te - recht geweest. Ook al waren ze steeds verder uit elkaar gegroeid, hij kende haar nog steeds goed genoeg om te kunnen weten dat ze nooit de kinderen zou inzetten om hem te bewerken. Ze was altijd rechtdoorzee. En zwart- wit. Terug in zijn chalet prikte hij Sara’s brief en Mirres tekening op het stuk kurkplaat boven de tafel, naast het reglement van het park en een velletje met gebruiksin - structies voor het chalet. Bij zijn aankomst had het vol VVV-foldertjes gehangen, maar die had hij eraf gehaald. Hij zat hier bepaald niet als toerist. Zijn laatste vakantie lag zelfs al een heel poosje achter hem. Acht maanden om precies te zijn. Toen had hij met zijn gezin op een vakantiepark in Zeeland gezeten. De dag voordat die vakantie begon, had zijn werkgever het voltallige perso - neel bijeengeroepen en meegedeeld dat het niet langer lukte om hun vestiging van het bedrijf open te houden. Hierdoor zou men aan het einde van dat jaar afscheid moeten nemen van het overgrote deel van het perso - neel. Het andere deel zou worden overgeplaatst naar het hoofdfiliaal in Groningen. Hij hoorde bij de laatste groep. Het nieuws had hun vakantie goed om zeep geholpen. Evenals hun huwelijk. Lichtval 1-96.indd 13 16-01-19 12:49